:--': ~T~ -'--- ~

6 2 6 HERMINGARD EN DE PESTILENTIE
terwijl Van Lennep's aard zich uit in den gezelligen, kleurigen roman
van avonturen, zoekt en eischt Drost dieper psychologie,
logische karakterontwikkeling en vooral ook een verheven didaktiek,
die gericht is op de herleving in kracht en energie der natie
door haar het beeld voor to houden uitsluitend van den glorietijd
onzer 17de eeuw. Terwijl van Lennep zijn aard niet verloochende
in zijn verdere auteurscarriere, past Mejuffrouw Toussaint zich
van nature aan bij wat Drost en met hem Potgieter en Bakhuizen
als de hoogere en nobeler romankunst erkennen .
Aarnout Drost (1810-1834) moet in zijn korte leven ontzaglijk
gewerkt hebben ; hij openbaart een belezenheid, een kennis en een
kritisch inzicht, waarvan de bezieling uitgaat op Potgieter en
Bakhuizen . Drost is tot op zekere hoogte de kern der Gidsbeweging
1) . Hij is minder dichter in den gewonen zin, maar veelzijdiger
en kritischer . Hij studeerde to Amsterdam, waar hij David van
Lennep hoorde, en zeer waarschijnlijk ook de voordrachten van
De Costa over historie en christendom in den winter van '30 op '31
volgde . Hij studeerde theologie to Leiden, waar we in '31 voor het
eerst Potgieter en Bakhuizen bij hem vereenigd vinden 2) . ,Ach1
dat men eindigde met dat gedurig vergelijken 1 Men vinde in onze
letterkundigen, oorspronkelijke, vaderlandsche letterkundigen,
geen Hollandsche Walter Scotts, geen Irvings, geen Claudiussen,
geen Hugo's ." Deze zijne verzuchting drukt geheel zijn streven
uit . Daarmee maakt hij zich een eereplaats waardig in de rij der
mannen, die een scherpe tegenstelling vormen met den slappen,
duffen Jan Salie-geest hunner eeuw .
Zijn eerste roman is Hermingard van de Eikenterpen ; hij schildert
de bekeering tot het Christendom van een jonge Germaansche
uit het begin der vierde eeuw, door den grijzen anachoreet
Caelestius, die zich in de wouden van de Veluwe verborgen houdt .
Hij is nog meer verwant aan Chateaubriand's werk dan aan dat
van Scott . Er zijn dingen in, die ons thans vreemd aandoen, van
het treffen der couleur locale is hier nog weinig sprake ; doch er is
iets teers en echts in, de zuivere, machtige drang om groot en
krachtig uit to zeggen, wat zijn gemoed vervult en zijn tijdgenoo-
1 ) Zie o . a . Verwey, Het leven van Potgieter, 149 v1g .
1 ) Potgieter, Het leven van Bakhuizen van den Brink in diens Studien en Schetsen,
II p . 81, 158, 262, 289, 304, 309 ; Bakhuizen, Studien, IV, 376 .