:--': ~T~ -'--- ~

36
LANCELOT
Een goudijn aren stater ghewrocht,
Die den borne hevet verdect
Ende mit sinen vlerken so vertrect
Dat ne gherande quade sake
Den riken borne mach ghenaken,
Die so scone es ende so claer .
Ooc mach men boven den borne daer
Scouwen borne die scone blosen
Lauwerbome ende rosen
Staenre ende menich soete cruut .
Daer sinct elc voghelkijn sijn luut
Scone ; ende up den oliviere
Boven den borne, die also there
Was als is u hebbe gheseit,
Daer wandelt sonder dorperheit
Die joncfrouwe die is minne . 1 )
Zoo iets klinkt nu wel niet onwelluidend, herinnert ons aan
sommige fijne miniaturen, maar in welk een factice natuur begeerde
men zich toch to verlustigen . Alles moet wonderbaarlijk
en kunstmatig zijn om aan den smaak to kunnen voldoen ;
de zuivere natuur, de pure eenvoudige werkelijkheid in haar
grootschheid en kracht, liefelijkheid en teerheid vermag de verbeelding
nog niet to treffen . De overlading en het gedrochtelijke,
die de overbeschaving voortbrengt, kan dit nog niet zijn . Die
ridders der l2de en 13de eeuw mogen weelde gekend hebben, veel
hebben gezien en meegemaakt, het is toch nog een krachtig ras,
dat opgaat in groote, forsche levensdaden . Heel die ridderschap
doet eer denken aan een verwende jeugd van den jongeling, die
nooit tot iets krachtigs en werkelijk groots opgroeien zal, nooit
in het groote geheel der maatschappij een der voornaamste
factoren zal worden, die medewerkt aan het gemeenschappelijk
heil . Hij is verwend in alles, niet tevreden met wat de omstandigheden
brengen ; hij leeft in een sfeer buiten het reeele ; zooals al
zijn daden een egoistisch spel zijn van zijn hartstochten, zoo is
ook het leven zijner fantasie een steeds hooger opjagen van het
onreeele . Zoo is het kind van den arme niet, dat van zijn eerste
jeugd de harde werkelijkheid kent en honger en ellende doormaakt
. En zoo vinden we dan ook in de kunst der gemeenten aanvankelijk
een geheel anderen toon . Er mag fantasie zijninhunlied,
1 ) Ed. Jonckbloet, vs . 3560 vlg .