:--': ~T~ -'--- ~

4 1 0 BETEEKENIS VAN LUYKEN
Als swaare geruchten een ander doen suchten,
En woelen, en woelen, en vluchten,
Dan zit hij in vreede, in ruste, in vreugde en
Omcingelt, omcingelt van deugden .
Hij kent slechts het brandend vuur zijner liefde voor de
Godheid.
Mijn ziel is vuur, o God, myn uytverkooren,
Myn zielen-vuur dat schreyt,
Na 't waater, dat zo lieff'lijk word gebooren,
In 't licht der Majesteyt :
Gelijk den dauw, zoo schoon in 't morgenroode,
Dat is het kristallyne meer,
Het waater daar gy, schoonste Heer,
Ons zoo op noode.
We] blijft zijn liefde voor de natuur . Als
't Windje, veegende over 't Hof,
Met bloeisel-reuk, het ruizend lof
Der hooge Poopelaars doet beeven,
De morgenzon zo heerlyk blinkt
En koele dauw van kruidjes drinkt
Bij 't tuit'ren, fluiten, zingen, kweelen
Van 'tluchtig, vluchtig pluimgediert,
Dat tussen Aarde en Hemel zwiert
En door de takjes heen gaat spelen ;
Dan denken wij in ons gemoed :
0 Paradijs, wat zyt gy zoet !
Maar dit alles is hem niet meer de weelderige lijst voor de zinnenweelde
van het vrouwelijk schoon ; het is geworden een spoor
van de ,uitgevloeide liefdenskracht"
God is de Liefde en anders niet ;
En wyl in 't zichtbaar Al en Leven
Zijn liefdens-kracht is uitgevloeid
En half in deeze wereld bloeid,
Zo kan by niet als 't goede geeven .
Daarom, o Mensch ! wie dat gy zyt,
Bespiegeld u in deezen tijd,
Eer dat den Spiegel word verbrooken
En uwe Ziel in 't duister Naar,
Daar 't Goede nooit word openbaar,