:--': ~T~ -'--- ~

224 HET BOSKEN
rumoerig gepeupel, dat van de nieuwe leer de schoonste toekomst
van lekker eten en veel drinken verwachtte, in bedwang to houden
. Buiten Antwerpen plunderen de benden van landloopers .
Als ze verslagen worden, staan de Calvinisten in de stad op en de
magistraat mag toezien . Van der Noot maakt deel uit van 't Calvinistisch
consistorie en is bij dit alles stellig niet werkeloos gebleven
. Als de opstand onderdrukt is, verdwijnt ook hij uit de
Scheldestad en zijn omzwerving begint . In '68 is hij in Londen,
waar hij zijn landgenoot en kunstbroeder De Heere heeft aangetroffen
; in '71 in Duitschland aan den Rijn, in het Kleefsche,
waar hij Coornhert ontmoet, die platen voor zijn Olympiade
graveert ; in '78 to Parijs, waar hij Dorat en Ronsard, beiden reeds
oud, opzoekt . En altijd maar vloeit de stroom van lofverzen op
allerlei hooge personages, wier hypothetische onsterfelijkheid hij
in klinkende munt heeft weten om to zetten .
Van Parijs trekt hij weer naar Brabant, naar zijn geliefd Antwerpen
terug, waar hij terstond Aartshertog Matthias zijn hulde
biedt, voorloopig nog beide partijen to vriend moet houden, maar
toch steeds meer poseert als een martelaar voor de zaak van den
koning, de ,vray defenseur et protecteur de notre Mere la saincte
Eglize Catholique Romaine", steeds meer de vertegenwoordiger
van het Jerolimo-type wordt . Hij overleed waarschijnlijk in
1595 .
Veel rederijkers-gerijmel is er nog onder zijn werk, vooral waar
hij op rijm uit bedelen gaat of andere gelegenheidsverzen schrijft,
maar er is ander en beter .
Het Bosken is een bundel, die waarschijnlijk nog in '67 to Antwerpen
is gedrukt . Daar is Van der Noot reeds de Renaissancedichter,
de Fransche en Italiaansche navolging zijn er, de Ode,
het Sonnet eveneens en, niet to vergeten, de jambe-maat . Van
1558 reeds is een kunstig gebouwde Ode aan den Heere Van der
Noot, Heere van Carloo .
Wat de mensen bedryven,
Wat loffelycke daden
In stryden oft in raden,
Het moet vergheten blyven,
Den tyt verwinnet al.
Waarop dan als tegenstelling komt, dat de dichter slechts
de