PrzeglÄ daj publikację - Biblioteka Cyfrowa Ośrodka Rozwoju Edukacji

zindywidualizowanego. Dzienniki dostarczają bowiem
nie tylko informacji zwrotnej na temat lekcji,
co jest pomocne w zaplanowaniu kolejnych zajęć,
ale także są dokumentacją postępu, jaki poczynili
studenci na przykład w przypadku badań nad użyciem
strategii uczenia się. W tym celu uczniowie
mogliby na przykład napisać, co robią, kiedy nie
rozumieją polecenia nauczyciela lub opisać sytuację,
w której poprosili nauczyciela o wyjaśnienie
polecenia. Większość z wymienionych korzyści:
zwiększanie kontaktu z uczniami, poznanie zainteresowań
potrzeb swoich uczniów, dobrze zorganizowana
lekcja są jednocześnie działaniami
prewencyjnymi w problemach z dyscypliną (Ur,
s. 264-5). Badania potwierdzają, iż nauczycielom
stosującym dzienniki łatwiej jest dotrzeć do niezdyscyplinowanych
uczniów (Peyton, Reed).
1
Wskazówki praktyczne
Być może poniższe wskazówki praktyczne (Nunan,
Peyton i Reed) okażą się pomocne nauczycielom
języka obcego, którzy chcieliby po raz pierwszy
zastosować dzienniki na swoich lekcjach (Nunan,
Peyton i Reed):
Materiały: Większość nauczycieli używa niedużych
zeszytów łatwych do przeniesienia. Jeżeli
uczeń i nauczyciel mają nieograniczony dostęp do
komputerów, mogą skorzystać z płyt CD lub poczty
internetowej. Oszczędza to czas lekcyjny a zwiększa
czas przeznaczony na naukę pozalekcyjną.
Częstotliwość pisania: Musi się ono odbywać
regularnie. O częstotliwości decyduje nauczyciel
biorąc pod uwagę następujące czynniki: liczbę
uczniów w grupie, liczbę godzin lekcyjnych a także
potrzeby studentów i nauczyciela. Większość
nauczycieli zleca studentom napisanie czegoś na
początku lekcji (np. jako rozgrzewkę) i na końcu.
Nauczyciel może też pozwolić uczniom na wybranie
sobie odpowiedniego dla siebie/nich czasu poza
godzinami lekcyjnymi.
Długość pisania: Sugeruje się ustalenie minimum
(np. 5 zdań). Uczniowie powinni zrozumieć, że
długie teksty nie są wymagane.
Partnerzy: Uczniowie nie muszą prowadzić
dialogu z nauczycielem, mogą to robić wspólnie.
Ważne jest, aby jeden uczeń z pary był bardziej
zaawansowanym użytkownikiem języka.
Bibliografia
Brown H. D. (2000), Principles of Language Learning and
Teaching, New York: Longman, Pearson Education.
Cohen A. D. (1998), Strategies in Learning and Using Second
Language, London and New York: Longman.
Dembo M. (1999), Stosowana psychologia wychowawcza,
Warszawa: WSiP.
Kaczmarek A. (2002), „Techniki wspomagania rozwoju
autonomii”, w: W. Wilczyńska (red), Autonomizacja
w dydaktyce języków obcych. Doskonalenie się w komunikacji
ustnej, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM,
s. 69-81.
Nunan D. (1999), Second Language Teaching and Learning,
Boston, Massachusetts: Heinle & Heinle Publishers.
Omaggio Hadley A. (2001), Teaching Language in Contex,
Boston: Heinle & Heinle. Thompson Learning.
Peyton J. K., Reed L.(1990), Dialogue journal writing with
nonnative English speaker: A handbook for teachers, Aleksandria:
VA: TESOL.
Scarcella R., Oxford R. (1992), The Tapestry of Language
Learning, Boston: Heinle & Heinle Publishers.
Scovel T. (2001), Learning New Languages: A Guide to Second
Language Acquisition, Boston: Heinle&Heinle Publishers.
Staton J. (1987), Dialogue Journals. ERIC Digest. www.
ericdigests.org/pre-926/journals.htm
Ur P. (1996), A Course in Language Teaching, Cambridge
University Press.
(lipiec 2007)
Halina Szwajgier 1)
Lublin
Uczmy dobrych manier na lekcjach języka obcego!
Tekst Wie ich dir 2) w swoim przesłaniu jest bardzo
prosty, a jednocześnie uczy ważnych prawd
życiowych i wskazuje na codzienne problemy –
znane a jednak ignorowane. Od strony językowej
1)
Autorka jest nauczycielką języka niemieckiego w III Liceum Ogólnokształcącym w Lublinie.
2)
Wydawnictwo misji chrześcijańskiej: Missionswerk Werner Heukelbach, 51700 Bergneustadt Deutschland.
139