PrzeglÄ daj publikację - Biblioteka Cyfrowa Ośrodka Rozwoju Edukacji

z policjantem, czy w ogóle jego zasadności za np.
przekroczenie prędkości lub niewłaściwe parkowanie,
co dla przeciętnego Szweda czy Niemca
nie podlega żadnej dyskusji. Co więcej, bywa to
uznawane za arogancję a sprawa może mieć swój
epilog w sądzie. Przyczyn takich nieporozumień
należy szukać w interpretacji niektórych znaków
drogowych. Gdy dla Polaka ograniczenie prędkości
czy zakaz parkowania mają często raczej
informacyjny charakter, dla Niemca czy Szweda
są one bezwzględnie obowiązujące.
Wracając do kwestii zachowań, Francuz z firmy
elektronicznej musiał przekonywać przez całe
miesiące nowo przyjętego Wietnamczyka, że samochwalstwo
i tupet to cnota a nie „przywara”.
Skromność dla Francuza wydaje się czymś podejrzanym,
anachronicznym w przeciwieństwie
do Wietnamczyka, dla którego jest ona podstawą
zachowania i właściwych relacji w społeczeństwie
5) .
Najwięcej różnic międzykulturowych i wynikających
z nich nieporozumień widać właśnie na
przykładach kontaktów z Japończykami, Chińczykami
czy Koreańczykami. Poklepywanie rozmówcy
po plecach, otwarte okazywanie zniecierpliwienia,
np. podczas rozmów „biznesowych”, czy nawet
niestosowny ubiór, zachowanie przy stole, opowiadanie
anegdot o sprawach damsko-męskich,
mogłyby być interpretowane jako aroganckie,
opryskliwe czy wulgarne.
Warto więc pamiętać, że najważniejszą rzeczą
potrzebną do zrozumienia innej kultury jest
świadomość jej istnienia a nie tylko świadomość
odrębności językowej. Im jest ona większa, tym
łatwiej jest nam pozbyć się stereotypów, uprzedzeń
i w rezultacie porozumieć się w kontaktach
towarzyskich, zawodowych czy nawet prostych
sytuacjach komunikacyjnych.
Literatura
Frow J. (1995), Cultural Studies and Cultural Value, Oxford
University Press.
Hołówka T. (1990), Delicje ciotki Dee, Warszawa: Iskry,
s. 27-29.
Oliva K., Kulašová M., Svoboda J. (1963), Česko-Polskŷ,
Polsko-Českŷ Kapesni Slovnik, Praha: Státni pedagogické
nakladatelstvi.
(lipiec 2007)
5)
T. Hołówka (1990), Delicje ciotki Dee, Warszawa: Iskry,
s. 27-29.
Karolina Horak 1)
Knurów
O potrzebie „nauczycielskiego współodczuwania”
Prosząc o podzielenie się ze mną opiniami na
temat jakości kontaktów, jakie uczniowie mają
z innymi nauczycielami, nie spodziewałam się, że
będą oni tak szczerze opowiadać o swoich spostrzeżeniach
i związanych z nimi emocjach. Wniosek,
jaki udało mi się sformułować na podstawie
przeprowadzonej rozmowy, jest taki, że ciagle są
wśród nauczycieli tacy, którzy nie wkładają zbyt
dużego wysiłku w budowanie relacji ze swoimi
uczniami i których praca ogranicza się najczęściej
do przeprowadzania kolejnych lekcji ze swojego
przedmiotu.
Oto kilka wypowiedzi, które moim zdaniem
najlepiej ilustrują odczucia uczniów:
„Mam wrażenie, że dla tego nauczyciela jesteśmy
jedną wielką masą, do której przemawia przez 45 minut
nie czując potrzeby, aby zauważyć, że składa się ona
z prawdziwych ludzi, z których każdy jest inny”.
„Niektórzy nauczyciele dotąd nie znają naszych imion
i rozpoznają nas jedynie po nazwiskach w dzienniku. Łatwo
zgadnąć, że nie zależy im, aby poznać nas bliżej”.
„Jestem z natury cicha i nieśmiała, więc część nauczycieli
w ogóle nie zauważa mojej obecności ani w klasie
1)
Autorka jest nauczycielką języka angielskiego w Liceum Ogólnokształcącym im. I. J. Paderewskiego w Knurowie.
189