Iris di Kolibris

Amelia Rosselli
traduzione di Arben Dedja
Fui, volai, caddi tremante nelle
braccia di Dio, e che quest’ultimo sospiro
sia tutt’il mio essere, e che l’onda premi,
stretti in difficile unione, il mio sangue,
e da quell’inganno supremo mi si renda
la morte divenuta vermiglia, ed io
che dalle commosse risse dei miei compagni staccavo
quell’ansia di morire
godrò, infine, – l’era della ragione;
e che tutti i fiori bianchi della riviera, e
che tutto il peso di Dio
battano sulle mie prigioni.
Qeshë, fluturova, fërgëlluese rashë në
krahë të Zotit, dhe kjo ofshamë e fundme
qoftë tërë qenia ime, dallga e shtyftë,
ngërthyer në lidhje të vështirë, gjakun tim,
dhe nga kjo rrenë e epërme vdekja
bërë ngjyrë-kënà m’u dhëntë, dhe unë
që nga grindjet ngashëryese të shokëve shqisja
ankthin për të vdekur
do të gëzoj, tekefundit, – shekullin e arsyes;
dhe tërë lulet e bardha të rivierës, dhe
tërë pesha e Zotit
trokitshin burgjeve të mia.
da Variazioni belliche, 1964
238 239