viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

229 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XI. 230
prophétisa, prophétisa contra eos. Nihil enim minus
tolerabile, quam homines ita petulanter spernere
iram Dei, quae debet formidinem incutere omnibus.
Nam si coram ipso liquefiunt montes, si angeli ipsi
contremiscunt, qui fit ut audeat vas testaceum ita
confligere cum suo opifice? Et videmus etiam
quantopere excandescat Deus contra talem pervicaciam:
praesertim ubi denuntiat per os Isaiae
(22, 12) hoc peccatum fore inexpiabile: Vocavi, inquit,
vos ad cinerem et cilicium: contra autem excepistis,
Epulemur et bibamus: et ludibrio vobis
habitae sunt comminationes meae. Nam fuit illud
vobis in proverbium, Oras moriemur: Vivo ego si
unquam remittatur vobis haec iniquitas. Iureiurando
affirmât Deus se nunquam fore placabilem impiis
et profanis iudicii sui contemptoribus. Hac ratione
etiam nunc secundo repetit, prophétisa, prophétisa.
Pergamus.
5. Et cecidit super mé spiritus Iehovae, et dixit
mihi, Die, sic dicit Iehovah, sic dixistis domus
Israel: et adscensiones spiritus vestri, ego novi ipsam
(est mutatio numeri);
Hie impiam scurrilitatem populi retorquet propheta
in alium .sensum. Corruperant enim quod
dictum fuerat a Ieremia. Sciebant quidnam hoc sibi
vollet de olla et igni : sed putabant se posse averterë
vindictam Dei si faceti essent. Hie propheta
alium sensum profert,. non ilium Ieremiae, neque
etiam quern confinxerant, sed tertium. Vicesimo
quarto capite iterum denuntiabit ipsos fore instar
carnis, quia Deus proiiciet elixandos in ollam, ut
etiam ossa ipsa consumât. Sed hoc in loco nihil
aliud spectat propheta, quam ut refellat impium
illud dicterium, quo putabant se tenere Ieremiam
quasi illaqueatum, quod scilicet non satis consentiebant
eius prophetiae. Quid igitur dicit? Primo
refert spiritum super se cecidisse, ut vaticinio fidem
conciliet. Nam si ex proprio sensu loquutus esset,
poterat impune repudiari. Qui enim loquitur, debet
proferre sermonem Dei, et esse organon spiritus
eius. Iactat hoc papa cum suis: sed fidèles ac probos
Dei servos re ipsa hoc praestare oportet, nempe
ut sua commenta non iactent, sed accipiant ex
manu Dei quod tradant populo: et ita fideliter
fungantur sua legatione. In hunc finem dicit propheta
spiritum cecidisse super se. Tametsi enim
ante praeditus fuerat prophetiae dono, oportuit
tarnen, quoties prodibat in medium, renovari gratiam
illam: quia non satis est nos semel imbutos fuisse
illuminatione spiritus sancti, nisi quotidie in nobis
operetur Deus. Quoniam ergo prosequitur sua dona
in servis suis quantisper illorum opera utitur: ideo
non frustra dicit Ezechiel spiritum adhuc sibi datum
esse, quia necessarium fuit hoc domim in singulos
actus. Deinde clarius exprimit quod dixerat, nempe
spiritum loquutum esse. Significat autem sibi dictatum
fuisse quidquid paulo post subiiciet. Hie
ergo admonet Iudaeos ne sibi impunitatem stulte
promittant, ubi contempserint eius prophetias,
quandoquidem a se ipso non loquitur, sed tantum
refert quae spiritus suggessit ac dicta vit. Ita loquuti
estis domus Israel, inquit, et adscensiones cordis
vestri ego novi. Deus hie praecise urget Iudaeos,
ne quid sperent se posse consequi tergiversando.
Seimus enim quam audaoter et secure hypocritae
reiiciant omnem doctrinam, nee dubitent litigare
cum Deo, dum reperiunt multos praetextus, quibus
se excusent. Nullus ergo esset finis, nisi Dominus
occurreret, et pro summo imperio et potestate iudicis
ostenderet frustra ipsos subterfugere, et afferre
exceptiones vanas et nullius momenti. Hue spectat
nunc consilium prophetae quum dioit quidquid Ulis
in cor adscendit esse Deo cognitum. His autem verbis
intelligit frustra eos quaerere theatrum in mundo,
quasi aliquid proficiant si causam suam probaverint
hominibus: dicit illud esse vanum, quia tandem
veniendum erit in forum coeleste, ubi Deus solus
erit iudex. Nunc ubi cogitationes nostrae Deo notae
sunt, frustra excipimus hoc vel illud: quia Deus
non admittet nostra subterfugia, neque patietur sibi
illudi nostris facetiis et argutiis. Nunc ergo tenemus
quorsum spectet propheta, quum dicit Deum
cognoscere quidquid adscendit in cor Iudaeis: quia
scilicet alioqui nunquam destitissent fallaciis suis
contendere et iurgari, ut prophetiis omnibus fidem
abrogarent. Hinc etiam patet doctrinae utilitas,
frustra scilicet nos captare acumen, ut possimus
elabi nostris obliquis cogitationibus : quia Deus videt
astutias hominum: et dum cupiunt esse ingeniosi,
deprehendit ipsos, et ostendit vanum esse quidquid
putarunt esse summam sapientiam. Ita studeamus
nos Deo probare neque aestimemus opera nostra
et consilia ex proprio sensu et iudicio. Nunc
sequitur,
6. Multiplicastis interfectos vestros in urbe hac,
et implevistis compila eius interfectis.
7. Propterea sic dicit dominator Iehovah, Interfecli
vestri quos posuistis in medio eius ipsi erunt
caro, et ipsa olla (vel lebes), et vos eiiciam e medio
eius.
Nunc Ezechiel scurras qui suis dicteriis cum
Deo luserant, quasi consertis manibus aggreditur,
et affert ilium sensum quern paulo ante attigi, quod
scilicet alio modo impleta fuerit prophetia Ieremiae,
quam ipsi imaginentur. Vos, inquit, interfecistis
multos: urbs plena fuit multis caedibus. Ergo olla
fuit plena carnibus: illae carnes fuerunt coctae.
lam non est locus in olla. Necesse est igitur vos
15*