viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

173 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. VII. 174
propheta noster, Bed haud dubie ostendit fallacem
esse illam securitatem, dum templum opponunt ipsi
Deo: quasi vero templum esset clypeus ad repellendam
eius vindictam. Habitabat quidem Deus in
templo, sed haec conditio fuerat addita, ut pure
illic invocaretur. Quum autem pollutum fuit templum,
Deus ab ipso recessit, ut postea videbimus.
Hac ratione propheta dicit venturos hostes qui polluant
et contaminent sanctuaria populi. Hactenus
ergo non loquutus est de templo, sed iam adiungit
templum, ne temere Iudaei obtendant Dei nomen,
ac si tenerent ipsum sibi affixum. Sequitur,
25. JExcidium venit, et quaerent pacem, et non
(hoc est, et nulla erit pax).
Confirmât eandem doctrinam. Dicit ergo excidium
venisse. Iam adiungit nullum fore pacem.
Haec confirmatio non fuit supervacua. Semper
enim tergiversando sperant homines se aliquid proficere:
ita captant latebras quum Deus protrahit
ipso8 in lucem. Deinde fingnnt sibi multas spes
salutis, ubi Deus tenet quasi constrictos. Quoniam
ergo homines ita sunt lubrici, et captando effugia
videntur sibi Deum et eius indicia eludere, propheta
dicit, quantumvis quaerant pacem, nullam ipsis fore,
nempe ut non dubitent de excidio vel excisione, cuius
meminit. Sequitur,
26. Calamitas super calamitatem veniet, et rumor
super rumorem erit: et quaerent visionem a propheta
(vel eo quod non sit propheta), et lex transibit (id
est, evanescet) a sacerdote, et consilium a senibus.
Hie pluribus verbis explicat propheta qualis
futura sit clades, cuius ante fuit praeco. Et iterum
excutit Iudaeis omnem materiam spei, et ostendit
frustra eos hue vel illuc circumspecturos, quia ©eus
omni auxilio ipsos destituet. Haec est summa.
Ideo dicit calamitates venturas, et quidem ut aliae
alias sequantur. Hoc modo admonet Iudaeos frustra
securitatem captare, ac si unius mali exitu iam defuncti
essent. Nam impii simul ac Deus manum
8uam retrahit videntur sibi elapsi ex omni molestia:
et ideo Deum securius spernunt. Nam fingunt
quodammodo cum ipso esse transactum: quemadmodum
si debitor summulam persolverit suo
creditor], ubi obtinuit relaxationem, securus est: ita
etiam reprobi obdurescunt ubi Deus aliquas inducias
ipsis concedit. Putant enim se cum ipso habere
pactum, ne amplius ipsis sit molestus. Propheta
autem denuntiat tantam fore congeriem malorum
ut calamitas una habeat multas comités, quia
non desinet Deus mala malis addere. Adiungit,
rumor super rumorem. Hoc refertur ad materiam
trepidationis, ubi scilicet vulgantur rumores de
bellis, de crudelitate hostium. Quum ergo Iudaei
surdi essent et stupidi, propheta denuntiat Deum
fore continuum in exercendis vindictis, ut calamitas
una sit duntaxat praeludium alterius, donee centies
perierint potius quam ut Deus ipsos elabi impune
sinat. Postea adiungit, quaerent visionem. Hie
ostendit propheta rursus nudatum iri Iudaeos omni
auxilio. Etsi enim Deum audacter spernebant, scimus
tarnen improbe abusos fuisse eius nomine.
Nam sic exuerant omnem verecundiam, ut non
dubitarent Deum et omnia eius dona habere ludibrio.
Ultimum ergo in malis refugium erat quaerere
visionem, hoc est sciscitari quidnam facturus
esset Deus. Ideo dicit, quaerent visionem a propheta.
Yidetur mihi asperior esse loquutio, quod quaerent
a propheta visionem, quia nihil subiicitur nisi de
sacerdote et de senibus. o interdum ubi verbis
coniungitur accipitur negative: nescio an possit
ferre linguae proprietas, ut dicamus quaerent visionem
nee erit propheta. Et tarnen tunc sensus melius
flueret, si negaret Ezechiel fore ullos prophetas.
Nam hoc est signum derelictionis, ubi non occurrit
ulla consolatio, quae nos in malis sublevet. Ideo
ecclesia in Psalmo (74, 9) conqueritur se redactam
in ultimas angustias, quod nullus propheta appareat,
Signa nostra non videmus, nee est inter nos propheta.
Et certe hoc voluit Ezechiel frustra quaesituros
esse prophetam Iudaeos, quia Deus auferet
ab ipsis donum illud. Quantum igitur ad rem
spectat, nulla est ambiguitas, sed loquutio, ut dixi,
paulo est obscurior. Summa est, quum putent
Deum sibi esse adstrictum, ut nunquam destituât
eos visionibus, quae in solatium sint paratae, hoc
iam bono spoliatum iri: et quum destituti fuerint,
nihil ipsis restare, nisi illam excidionem, de qua
loquutus est. Reliqua differemus in crastinum.
Coepimus heri exponere sententiam prophetae,
ubi denuntiabat Iudaeis quod minime timebant,
venturum scilicet tempus, quo Deus prophetis ipsos
destitueret. Quoniam autem solitus fuerat Deus
populum ilium regere per consiliarios, et sacerdotes,
et prophetas: ideo dicit periturum esse consilium a
senioribus, et a sacerdotüms legem. Quantum ad
prophetas spectat, dicit frustra Iudaeos scisoitaturos
ab illis quaenam sit Dei voluntas. Summa est,
quum Deus semper populum ilium gubernasset,
fore miseram dissipationem, quia nulla amplius
doctrina fulgebit, sed erunt demersi in tenebris
ignorantiae. Haec autem gravissima fuit comminatio,
quia in extremis malis non vulgare tarnen
est solatium, ubi Dominus verbo suo nobis affulget.
Hinc enim erigimur ad patientiam : deinde mitigantur
dolores quum gustamus spem aliquam veniae,
et Deus testatur se nobis fore propitium. Ubi