viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

81 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. HI. 82
9. Tanquam adamantem fortiorem lapide (vel
saxo) posui frontem tuam: ne timeas ipsos, et non
frangaris a facie (vel a praesentia) ipsorum, quia
domus rébellionis (non no de qua voce ante diximus)
sunt.
Praemonitu8 fuit Ezechiel de populi obstinatione,
imo desperata improbitate. lam Deus ipsum confirmât,
ne despondeat animum, ubi viderit certamen
sibi fore cum tarn perditis ac deploratis hominibus.
Quid enim hoc aliud erat quam confligere cum lapidibus?
Si iussus fuisset Ezechiel montem ferire,
tantundem erat ac dum iussus est verba facere
apud talem populum. Opus ergo hac confirmatione
habuit, nempe frontem eius fore adamantinam contra
populi duritiem. Si sperasset plus fructus ex labore
suo, forsan ipsa facilitas fuisset causa pigritiae.
Fiducia enim facit nos remissiores ubi opus quod
in manibus est, non est laboriosum nee difficile.
Propheta ergo fuisset frigidior, si certo persuasus
populum fore docilem, quum esset secure aggressus.
Ergo Deus ipsum excitât quum loquitur de obstinatione.
Sed quemadmodum utile fuit prophetam
concipere quam ardua esset provincia, ad quam
obeundam vocatus fuerat: sic etiam oportuit armari
Dei virtute : quia alioqui facile fuisset succumbere
difficultati. Haec ratio est cur Deus nunc subiiciat,
se dédisse Uli frontem robustam et faciem robustam
contra faciem et frontem populi. Caeterum, hoc
modo admonitus fuit aliunde sperandam esse fortitudinem,
ne vires proprias expenderet, sed pateretur
se gubernari a Dei spiritu. Nam ubi tantum
reputamus qualis et quanta sit nostra facultas, facile
nobis est difffuere et liquescere, vel saltern flaccescere,
ne tarn viriliter exsequamur munus nostrum.
Deus ergo alio prophetam suum revocat, quum dicit
se Uli dédisse faciem: quasi diceret ipsum non militare
propriis viribus, sed armari coelesti virtute.
Quanquam autem hoc in privatum Ezecbielis usum
semel dictum fuit, ad nos omnes pertinet. Sciamus
itaque quum Deus nos ad munus docendi vocat,
nequaquam debere nos operis effectum metiri facultatis
nostrae modulo, vel expendere quid possimus,
sed recumbere in adventitiam virtutem, quam Deus
hic non supervacuis elogiis extollit. Quisquis ergo
agnoscet Deum sufficere ad superanda omnia obstacula,
fortiter se accinget ad opus. Qui autem
aestimandis suis viribus immorabitur, non tantum
debilitabitur, sed etiam prorsus concidet. Interea
videmus hic nos ad humilitatem et modestiam in-
8titui, ne quid scilicet arrogemus propriis viribus.
Hinc enim fit, ut multi dum pleni sunt, imo turgent
confidentia, tantum proiiciant meros ventos.
Ergo discamus petere a Deo solo fortitudinem quae
nobis deest. Neque enim praestantiores sumus quam
Ezechiel. Si ilium oportuit spiritu Dei roborari,
Calvini opera. Vol. XL.
hoc multo magis hodie nobis necesse est. Postremo
hinc colligimus quamvis insurgat totus mundus
contra servos Dei, tarnen virtutem eius fore superiorem,
quemadmodum apud Ieremiam vidimus,
Pugnabunt contra te, sed non praevalebunt (1, 19).
Ergo non est cur nos terreant violenti omnium
hostium impetus: «t quamvis mundus tumultuetur,
non est tarnen cur trepidemus: quia semper virtus
Dei in nobis erit potentior. Ideo additur tanquam
adamantem fortiorem lapide, inquit, posui te: ergo ne
timeas. Dicit Deus se posuisse frontem prqphetae
instar adamantis, non quod certaverit propheta cum
populi improbitate vel audacia: sed quia Deus confidentiam,
qua praeditus fuit Ezechiel, opposuit populi
furiosae impudentiae. Ergo secundum hunc
sensum vocatur adamantina frons prophetae. lam
adiungit, ne timeas ab Ulis, et ne frangaris a facie
vel praesentia ipsorum. Videntur haec inter se
pugnare, ne frangatur propheta et ne metuat, quum
tarnen excellât invicta fortitudine. Sed ita Deus
gratiam suam tempérât, ut semper stimulis opus
habeant fidèles, etiam quum ipsos animât ac suppeditat
vires. Deus ergo ita operatur in servis suis,
ut nihil agant nisi quatenus reguntur eius spiritu:
et tarnen opus simul habent eius doctrina, ut nunquam
exhortationes sint illis supervacuae. Profani
homines existimant nullum fore usum doctrinae, et
omnes exhortationes esse frivolas, si Deus ubi spiritu
suo nos agit non solum incipit, sed continuât
et perficit opus suum. Verum scriptura ostendit
optime haec duo inter se quadrare, nempe quod
Deus nos spiritu suo confirmât et reddit invictos:
interea autem inspirât virtutem suis exhortationibus,
et faoit ut apud nos vigeant et sint efficaces.
Hoc modo Deus ab una parte prophetam suum
roboravit, dando illi frontem adamantinam, et plus
quam saxeam, dando invictum animum: et tarnen
hortatur ne metuat. Videmus ergo ut intus suos
gubernet Deus, et tamen adiungat doctrinam tanquam
instrumentum spiritus sui. Tandem addit,
quia domus rébellimiis sunt, vel quamvis sint. Particula
pnim '0 saepe adversative ponitur, ut alibi
dictum est. Si tamen accipere libeat in proprio
sensu, non male conveniet, quia domus rébellionis
sunt: quasi dictum esset, prophetae non esse timendi
causam, quia mature fuerit praemonitus, et nihil
novum accidet. Solemus enim terreri novitate ut
plurimum. Ubi autem meditati sumus quod accidit,
non turbamur, imo neque subsistimus, neque haesitamus.
Quia ergo iam didicerat propheta domum
Israelis rébéllem esse, ideo perrexit, quia nihil novum
vel insolitum expertus est. Sequitur,
10. Et dixit mihi, Fili hominis, omnes sermones
meos quos loquor ad te sume in corde tuo, et auribus
tuis audi.
6