viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

23 PRAELECTIONES 24
Nunc iste Ioiachin statim transiit ad regem Nabuchadnezer,
et captus fuit a principio regni. Regnavit
enim très vel quatuor menses duntaxat. Postea
ultimns rex Zedechias impositus fuit libidine regis
babylonii. Videmus ergo confioi annos viginti novem.
Adde spatium illud quo regnavit Ioacbin :
ita minime dubium est quin fuerit annus tricesimus
a decimo octavo regni losiae. Eodem anno lex
Dei reporta fuit, verum est: sed propheta hic se
accommodât ad receptam legem et consuetudinem.
Nunc veniendum est ad consilium Dei, cur Ezechielem
sumpserit sibi prophetam. Triginta quinque
annis iam nop cessaverat Ieremias clamare, sed
exiguo profectu. Quum ergo propheta se ita conficeret,
nempe Ieremias, voluit Deus hunc ei dare
adiutorem. Nee certe parva fuit levatio, quum
Ieremias, qui Hierosolymae erat, intelligeret spiritual
sanctum consentienter loqui per os alterius.
Hoc enim modo obsignabatur Veritas doctrinae.
Nam decimo tertio losiae anno suscepit prophetae
munus Ieremias: restant anni octodecim: addamus
nunc undecim annos Ioiakim, erunt viginti novem :
deinde addamus unum annum, et quinque, habebimus
annos triginta quinque. Fuit autem dura
haec provincia, per annos triginta quinque assidue
vociferari, et apud surdos, imo etiam apud phreneticos.
Deus ergo ut succurreret servo suo adiunxit
socium, qui eadem apud Babylonios doceret quae
Ieremias non destiterat clamare Hierosolymae.
Profuit autem non tantum captivis, sed etiam reliquiis
populi, quae adhuc in urbe et terra manebant.
Quantum ad captivos spectat, necessaria illis fuit
haec confirmatio. Nam habebant illic pseudoprophetas,
ut vidimus cap. 29 Ieremiae. Erat enim
Achab filius Cholaiae, erat et filius Maasiae Zedechias:
illi quum superbe iactarent se praeditos
esse spiritu revelationis, pollicebantur mira populo:
ridebant eorum facilitatem, qui ita patriam suam
reliquerant: dicebant fuisse satius ad extremum
usque pugnare, et periclitari de vita potius, quam
se ultro abdicare ilia haereditate divinitus promissa.
Insultabant ergo captivis hoc modo. Deinde erat
etiam Semaiah Nehelamites, qui scribebat ad summum
sacerdotem Zephaniam, et eum obiurgabat
tanquam segnem vel mollem, qui non severe comprimeret
Ieremiam quasi arreptitium vel fanaticum,
qui falso sibi arrogaret prophetae munus. Quum
ergo diabolus haberet illic sua flabella, Deus opposuit
suum prophetam. Ergo videmus quam utile
fuerit, imo necessarium, illic Ezechielem fungi officio
prophetae. Sed utilitas doctrinae eius longius patebat,
quoniam qui Hierosolymae erant, coacti fuerunt
audire quid vaticinatus esset Ezechiel apud
Chaldaeos. Quum autem vidèrent eum subscribere
Ieremiae vaticiniis, fieri non potuit quin saltern
disquirerent quid hoc sibi vellet. Neque enim
naturaliter contigit, ut unus Hierosolymae, alter
vero in Chaldaqa sic quasi ex uno ore proferrent
sua vaticinia, ac si duo cantores alter ad alterius
vocem se8e componerent. Non potuit enim desiderari
melior nee concinnior melodia, quam apparet
in istis duobus servis Dei. Nunc ergo videmus, quorsum
spectet quod dicit propheta noster de annis.
Tricesimo igitur anno inquit: deinde quarto mense
(subauditur nomen mensis) et quinto die eram in
medio captivitatis. Antequam ultra progrediar, breviter
attingam quibus de rebus disserat Ezechiel.
Habet omnia fere communia cum Ieremia, ut diximu8:
sed hoc praesertim, quod denuntiat ultimam
cladem populo, quia non cessabant coacervare scelera
sceleribus, ut magis ac magis accenderent vindictam
Dei. Minitatur ergo, idque non semel, quia
tanta erat populi durities, ut non satis fuerit minas
Dei ter vel quater proferri, nisi assidue ipsas inculcaret.
Sed simul ostendit causas cur Deus
statuerit tarn severe agere oum populo suo: quod
scilicet contaminati essent multis superstitionibus,
quod inter se essent perfidi, avari, crudeles, pleni
rapinis: deinde luxuriae dediti, proiecti ad libidines:
haec omnia recitantur a propheta nostro, ut ostendat
viodictam Dei non esse nimis -asperam, quia
populus usque ad ultimum impietatis et omnium
scelerum cumulum pervenerat. Interea sparsim
gustum aliquem dat misericordiae Dei. Nam inanes
essent omnes minae, nisi occurreret aliqua gratiae
promi8sio. Imo vindicta Dei simul ao prodit in
medium, adigit homines in desperationem, desperatio
autem in furorem praecipitat. Quisquis enim tantum
apprehendit iram Dei, necesse est ut tumultuetur:
deinde instar rabiosae belluae cum Deo
ipso bellum suscipiat. Ideo dixi inanes esse omnes
minas absque gustu misericordiae Dei. Et prophetae
non alio consilio coarguunt homines, nisi ut
ad poenitentiam ipsos exstimulent: quod fieri non
potest, nisi statuant Deum posse sibi reconciliari
qui ab ipso alienati sunt. Haec igitur ratio est
cur propheta noster, ut Ieremias, ubi populum
obiurgat, simul temperet illam asperitatem interiectis
promissionibus. Vaticinatur etiam contra exteras
gentes, sicuti Ieremias, praesertim contra filios
Ammon, contra Moab, contra Tyrios, et Aegyptios,
et Assyrios. Sed a capite 40, uberius et plenius
tractat de restitutione templi et urbis. Ex professo
igitur illic pronuntiat novum fore statum populi,
ut floreat regia dignitas ab una parte, ut sacerdotium
recuperet pristinam suam excellentiam : et
usque ad finem libri de singularibus Dei beneficiis
disserit, quae speranda erant post finem 70 annorum.
Nam illud quod vidimus apud Ieremiam
memoria repetere convenit: quum pseudoprophetae
post triennium, vel quinquennium promitterent populo
reditum, veros prophetas praedixisse quod