viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

25 IN EZEOHIELIS PROPH. CAP. I. 26
futurum erat, ut patienter se Deo subiicerent, et
ne frangeret ipsos annorum diuturnitas, quin placide
subirent iustas correctiones. lam ergo tenemus
quid agat propheta noster, et quorsum tendat eius
doctrina, et quae summa sit. Nunc persequar contextual.
Dicit se fuisse in medio captivitatis. Quidam
dum subtilius exponunt prophetae verba,
existimant non fuisse re ipsa in medio exsulum:
sed referunt hoc ad visionem: quasi vero quum dicit
"[in, sensus esset fuisse in conventu totius populi.
Atqui longe aliud est eius consilium. Dicit ergo
se fuisse in medio captivitatis, ut ostendat se una
cum reliquis fuisse exsulem, et tarnen donatum
fuisse prophetico spiritu in terra ilia polluta. Medium
ergo captivitatis non accipitur pro coetu, sed
simpliciter narrât propheta, quamvis procul esset a
terra sancta, extentam tarnen illuc usque fuisse Dei
manum, ut excelleret dono prophetiae. Et hinc
refellitur eorum stultitia qui nugantur prophetam
nostrum habuisse spiritum revelationis antequam in
exsilium migraret. Quanquam non tam errore vel
inscitia peccant, quam stolida arrogantia. Iudaei
enim nihil molestius ferunt, quam extra terram
sanctam regnare Deum. Hodie qnidem obduruerunt,
quia dispersi sunt per totum orbem, et quasi disiecti
per omnes piagas: tarnen adhuc retinent aliquid
veteris superbiae. Sed tunc quum adhuc esset
spes aliqua reditus, visa illis fuit haec minime
tölerabilis profanatio, si Veritas Dei alibi folgeret
quam in terra sancta, praecipue vero in templo.
Propheta autem hic ostendit se vocatum fuisse ad
docendi munus, quum esset in medio exsulum tanquam
unus ex ipsis. In hac re vero inaestimabilis
Dei bonitas fuit conspicua, quod prophetam excitavit
quasi ab ipsis inferis. Babylon enim erat quasi
profundissima abyssus: illinc emersit spiritus Dei
cum 8U0 organo, hoc est protulit in medium hunc
hominem, qui minister esset ac praeco tam vindictae
Dei quam gratiae. Videmus ergo ut Deus eduxerit
mirabiliter lucem e tenebris, quando propheta noster
vocatus fuit ad munus suum, quum esset in exsilio.
Interea quanquam utilis debuit esse eius doctrina
Iudaeis qui adhuc in patria manebant: Deus tarnen
voluit ipsos non sine nota dedecoris ad se revocare.
Nam quia prophetias omnes contempserant, quae
domi erant natae, in ipso templo et sacrario, in
monte Sion, oportuit illis produci ab hac maledicta
terra magistrum, qui erat in ilia abysso profundissima
demersus, quemadmodum dixi. Videmus ergo
ut non sine ignominia castigaverit Deus impium
contemptum suae doctrinae. Isaias diu fuerat perfunctus
officio prophetae, sequutus est Ieremias:
sed populus semper manebat sui similis. Quum
ergo scaturirent prophetiae ex fonte ipso, spretae
fuerunt a Iudaeis. Hinc factum est, ut Deus excitaverit
illis prophetam e Ohaldaea. Nunc ergo vide­
mus quorsum tendat prophetae consilium. Dicit
super flumen Chebar, quod multi volunt esse Euphratem:
sed nullam rationem afferunt, nisi quod in
terra ilia non reperiebant alium fluvium celebrem.
Tygris enim nomen suum perdit dum influit in
Euphratem. Hinc factum est igitur, ut divinaverint
Euphratem hoc loco vocari Chebar. Sed nescimus
in qua parte exsulaverit propheta noster: et potest
fieri, ut vel in Mesopotamia, vel supra Chaldaeam
habitaverit. Deinde probabile est, quum Euphrates
esset diductus in multa brachia, imposita fuisse Domina
peculiaribus illis rivis. Sed quia nihil habemus
certum, malo hoc relinquere in suspenso.
Quod autem ad ripam fluminis propheta visionem
accepit, argute quidam inde colligunt aquas esse
quasi dicatas revelationibus. Deinde ubi causam
afferre volunt, dicunt aquas esse terra leviores : et
quia prophetas necesse est exsurgere supra terram,
ideo aquas esse aptas revelationibus. Alii ad vim
abluendi hoc trahunt, et volunt etiam ita figurari
baptismum. Sed illas argutias omitto, quae per se
evanescunt. Deinde libenter etiam abstineo, quia
hoc modo scriptura non habet suam soliditatem.
Scimus quidem plausibiles esse eiusmodi speculations
: sed in scriptura debemus quaerere certam
et firmam doctrinam, in qua acquiescamus. Inepte
etiam torquent locum ilium: Super flumina Babylonis
sedimus et flevimus: quasi populus ad ripas
se contulerit dum volebat precari, et se exercere
in pietate. Quin potius illic describitur situs regionis.
Fuit enim quasi irrigua, sicuti nuper dictum
fuit. Dicit coelos fuisse apertos, et se vïdisse visiones
Dei. Coelos suos aperit Deus, non quod scindantur
re ipsa, sed ubi discussis omnibus obstaculis,
facit ut fidelium oculi usque ad gloriam ipsius
coelestem pénètrent. Nam si millies scindantur
coeli, quae tarnen tanta erit perspicacia, ut ad
gloriam usque Dei perveniat? Sol apparet nobis
exiguus, quum tamen sua magnitudine longe superet
terram: deinde alii planetae, excepta luna, sunt
quasi exiguae scintillae: omnia etiam astra. Quum
igitur lux ipsa obtenebrescat antequam acies nostra
illuc penetret, quomodo usque ad gloriam Dei incomprehensibilem
transscendet adspectus noster?
Sequitur ergo, quum Deus coelos aperit, simul
dare novos oculos servis suis: quia alioqui deficerent
non tantum in medio spatio, sed in décima
vel centesima parte. Sic quum Stephanus vidit
coelos apertos, non dubium est quin illuminati
fuerunt eius oculi insolita virtute, ita ut supra capturn
hominis perspiceret. Sic in Christi baptismo
aperti sunt coeli, hoc est Deus apparuit ac si Ioannes
Bapti8ta evectus esset supra nubes. Hoc sensu
nunc dicit propheta apertos fuisse coelos. Addit se
vidisse visiones Dei. Quidam putant hac voce notari
visiones praestantissimas, quia divinum vocatur