viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
75 PßAELECTIONES 76<br />
penitissimos cordis sui recessus, ut deinde cibum<br />
probe concoctum inde proférant. Nunc ergo tenemus<br />
cur Deus voluerit prophetam comedere librum,<br />
do quo etiam postea sequitur.<br />
9. Et adspexi, et ecce manus emissa ad me, et<br />
ecce in ea volumen libri.<br />
10. Et explicuit coram facie mea, et ecce scriptum<br />
erat volumen a facie et retro (hoc est a facie et<br />
a tergo), et scriptum (quod scriptum erat in ipso)<br />
lamentationes, et carmen, et vae.<br />
Nunc plenius docet propheta quorsum illud<br />
spectaret quod ante diximus. Narrât igitur sibi<br />
oblatum fuisse volumen libri, hoc est librum fuisse<br />
oblatum in formam voluminis. Nam nomen rblü<br />
quod usurpât, deductum est a bbl volvendo: sicuti<br />
etiam volumen apud Latinos. Solebant autem<br />
olim in voluminibus scribere, hoc est non habebant<br />
talem formam librorum sie compaetam vel concinnatam,<br />
ut nobis nunc est in usu: sed habebant Volumina,<br />
quos barbari vocarunt rotulos. Et veteres<br />
etiam cbartae scriptae sunt hoc modo: nihil est<br />
vetustum in prineipum archivis, quod non sit scriptum<br />
in voluminibus. Et inde etiam illud (Psal. 40, 8),<br />
In volumine libri scriptum est, etc. Iam ergo dicit<br />
propheta oblatum sibi fuisse tale volumen, ut comederet:<br />
sed dicit oblatum e manu quae emissa fuit.<br />
Hoc autem symbolo clarius oscendit Deus volumen<br />
non fuisse conflatum in aère, nee fuisse alibi natnm<br />
quam in coelo. Nam si tantum vidisset propheta<br />
volumen sibi oecurrere, poterat adhuc diseeptare<br />
secum, an emissum esset a Deo necne. Ubi autem<br />
apparet manus quae volumen profert, et manus<br />
emissa, nempe a Deo, illic nihil deest ad plenam<br />
et solidam certitudinem. Dicit postquam volumen<br />
fuit explicitum, se vidisse scriptum ab utraque parte:<br />
quibus verbis intelligit non breve aliquod mandatum<br />
sibi fuisse datum, sed longitudinem multi temporis<br />
fuisse impositam. Nam si tantum loquutus esset<br />
de volumine, poterant Iudaei contemptim reiieere<br />
ipsum post très vel quatuor dies ac si ad finem<br />
ventum esset : Tibi quidem propositum fuit volumen :<br />
sed iam ter et quater loquutus es: nonne hoc sufficit?<br />
Ergo propheta ut fastidio oecurrat, dicit volumen<br />
illud scriptum fuisse a fronte et tergo. Iam<br />
dicit etiam quale esset argumentum, scriptae erant<br />
tantum lamentationes, inquit. run significat interdum<br />
meditationem atque sermonem simpliciter: sed hie<br />
quia subiieitur lamentationibus, minime dubium est<br />
quin sumatur pro carmine lugubri. Tandem additur<br />
71 hei, est particula dolentis. In summa propheta<br />
docet, doctrinam quae in libro continebatur,<br />
non fuisse dulcem vel iueundam, sed plenam tristitia,<br />
quoniam scilicet illic Deus proferebat signa irae suae,<br />
ut inde non posset coneipi nisi materia doloris et<br />
lamentationum. Nunc ergo intelligimus magis ac<br />
magis exasperatos fuisse Israelitas, quum propheta<br />
diceret se non venisse nisi instar fecialis, qui bellum<br />
denuntiaret nomine Dei: et interea nulla haberet<br />
pacis mandata. Quantum ad reliquum populum,<br />
videbimus quidem postea multis locis fuisse<br />
praeconem misericordiae Dei: sed oportuit expergefieri<br />
hoc modo Iudaeos, ut sentirent Deum sibi<br />
esse adversum: et prophetam non alio fine sibi<br />
fuisse missum, nisi ut quasi armatus in medium<br />
prodiret, et fulminaret Dei ipsius nomine. Non<br />
possem nunc ulterius prosequi, et tarnen quod sequitur<br />
cohaeret.<br />
CAPUT III.<br />
1. Et dixit mihi, Fili hominis, quod inveneris<br />
comedendo comede, volumen hoc, et vade, loquere ad<br />
domum Israel.<br />
2. Et aperui os meum, et pavit me volumine isto.<br />
Quum iubet eum comedere quidquid nactus<br />
erit, non debet hoc extendi ad res quaslibet quae<br />
occurrent: sed qualisounque sit gustus libri, vetatur<br />
propheta eum refugere. Potuit enim acerbitas vel<br />
amaritudo efficere, ut minas Dei respueret. Denique<br />
tantum notatur libri qualitas, quia non nisi<br />
tristem materiam continebat. Subiicit se os aperuisse<br />
parendi causa: quo significat non fuisse curiosum<br />
vel lautum in sapore quaerendo, sed omissa disceptatione,<br />
se sumpsisse quod divinitus oblatum erat.<br />
Iam addit,<br />
3. Et dixit mihi, Füi hominis, ventrem tuum<br />
pasce, et viscera tua reple (replebis) volumine isto,<br />
quod ego do tibi: et comedi, et fuit in ore meo tanquam<br />
mel in dulcedine.<br />
Prosequitur Ezechiel quod ante vidimus, nempe<br />
datum sibi fuisse volumen quod comederet: quia<br />
servi Dei debent loqui ex intimo affectu cordis.<br />
Scimus multos habere linguam satis volubilem, sed<br />
nihil aliud quam sese ostentant. Interea Deus etiam<br />
habet ludibrio eorum vanitatem, quia labor eorum<br />
caret fructu. Et ideo notandum est illud Pauli<br />
quod citavi, regnum Dei esse in virtute. Efficacia<br />
autem spiritus sancti sese non exserit, nisi ubi qui<br />
vocatus est ad docendum, studium suum ad exsequendum<br />
munus serio applicat. Hac igitur ratione<br />
iussus est Ezechiel comedere volumen. Iam dicit<br />
sibi fuisse dulce instar mellis. Atqui paulo ante<br />
retulit fuisse refertum maledictionibus. Ergo aut<br />
exuerat omnem humanitatem, aut debuit tangi moe-
Change language