viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
253 • IN EZEOHIELIS PRO?H. CAP. XII. 254<br />
yoluit se eximere ab hominum numéro, quia neque<br />
ex se ipso loquebatur, neque quidquam agebat humanuni,<br />
vel humano modo, sed spiritus Dei in ipso<br />
vigebat, ita ut nihil proferret nisi coeleste et divinum.<br />
Postea dieit se loquutum cunctos istos sermones<br />
captivis, vel exsulibus. Videtur fuisse supervacua<br />
haec narratio. Quorsum enim edoctus fuit propheta<br />
de excidio urbis, regni interitu, et ruina templi,<br />
nisi uf désistèrent Iudaei, qui adhuc residui in<br />
patria manebant, a sua superbia? Sed notandum<br />
est, fuisse prophetae durum certamen cum ipsis<br />
exsulibus, inter quos agebat, quemadmodum clarius<br />
videbitur proximo capite. Sicuti enim gloriabantur<br />
Iudaei se adhuc manere incolumes, et ridebant<br />
captivos qui se abstrahi passi fuissent in longinquam<br />
terram, ita taedebat exsules suae miseriae.<br />
Nam conditio eorum valde tristis erat, quum vidèrent<br />
se expositos omnibus ludibriis, tractari a Chaldaeis<br />
serviliter et contumeliose. Quum ergo talis<br />
esset eorum conditio, apud se fremebant, et indignabantur,<br />
quod morem gessissent prophetis, praesertim<br />
Ieremiae. Quoniam ergo ita sortis suae<br />
poenituit captivos, necesse fuit prophetam compescere<br />
illam contumaciam. Et hue tendunt verba,<br />
quod narraverit sermones Iehovae captivis. Neque<br />
enim minus necessaria erat haec admonitio exsulibus,<br />
quam Iudaeis, qui adhuc salvi manebant in<br />
urbe. Dicit autem sermones quos Deus videre fecit<br />
improprie, sed quoad sensum aptissime. Neque<br />
enim tantum loquutus est Deus, sed rem ipsam<br />
proposuit oculis prophetae. Vîdemus ergo cur dicat<br />
sibi ostensos fuisse'sermones ut eos conspiceret. lam<br />
dixi impropsie transferri ad sermonem quod non<br />
convenit nisi oculis. Atqui oculi non recipiunt sermonem,<br />
sed aures. Yerum hie propheta significat<br />
non fuisse nudum et simplicem Dei sermonem, sed<br />
vestitum externo symbolo. Dicit Augustinus*) sacramentum<br />
esse verbum visibile: et scite loquitur,<br />
quia in baptismo Deus alloquitur oculos nostros,<br />
ubi aquam profert in symbolum nostrae ablutionis<br />
et regenerationis. In coena etiam dirigit sermonem<br />
suum ad oculos nostros, quia ostendit Christus<br />
carnem suam esse nobis vere eibum, et sanguinem<br />
suum esse vere potum, ubi in medium prodeunt<br />
panis et vinum. Hac etiam ratione propheta nunc<br />
dicit se vidisse Dei sermonem, qui veBtitus erat externis<br />
symbolis. Deus enim apparuit prophetae<br />
suo, quemadmodum dixi, ostendit templum, deinde<br />
erexit quasi theatrum in quo spectaret totum statum<br />
urbis Hierosolymae. Pergamus,<br />
*) In Ioannem Homil. 89 et lib. 19 contra Fauat.<br />
CAPUT XII.<br />
1. Et fuit sermo Iehovae ad me dicendö,<br />
2. Fili hominis, in medio domus rebellis tu habitas:<br />
oculi iïïis ad videndum, et non vident: aures<br />
Ulis ad audiendum, et non audiunt: quia domus rebellis<br />
ipsi (hoc est, sunt).<br />
Quia daturus erat novum mandatum servo suo<br />
Deus, voluit eum instruere fortitudine animi, ne<br />
ubi videbat se frustra consumere operam, retrocederet<br />
a cursu suo. Seimus enim quam gravis sit ista<br />
tentatio servis Dei dum apud surdos loquuntur, neo<br />
tantum respuitur ipsorum doctrina, sed etiam cum<br />
ignominia reiicitur. Putant igitur nihil esse melius,<br />
quam silere, quia nihil aliud est quam exponere probris<br />
impiorum nomen Dei, ubi ita impune contemnitur<br />
eius sermo. Nunc ergo tenemus quo consilio<br />
Deus prophetam suum admoneat de contumacia<br />
gentis. Propheta iam satis superque expertus erat<br />
quam intractabiles essent Israelitae: sed Deus confirmât<br />
suo iudicio quod prophetae satis erat usu<br />
compertum. Deinde notanda est ratio altera, Deus<br />
enim non tantum mandavit prophetae quid dicturus<br />
esset, verum adiecit symbolum externum, ut videbimus.<br />
Poterat autem exciperé propheta, ridiculum<br />
se fore quum sumeret baculum et peram, et petasum<br />
tanquam viator qui facturus esset iter. Neo<br />
dubium est, quin Israelitae pro sua protervia deriserint<br />
quod agebat, tanquam puerile aliquod ludicrum.<br />
Quia ergo propheta forte putasset absurdum<br />
esse sibi illud mandari, * praefatur Deus, et causam<br />
adfert sui consilii. Dicit igitur, domum Israelis rebellem<br />
esse, postea exprimit quanta sit ilia contumacia,<br />
nempe quod surdi sint, et tarnen praediti<br />
auribus: quod caeci sint, quum tamen non careant<br />
oculis. Hic ostendit Deus non posse Israelitas obtendere<br />
errorem quasi inconsiderate pecoassent: sed<br />
assignat eorum pervicaciae quod neque audiant<br />
neque videant. Et hoc diligenter notandum<br />
est, quia ut plurimum hypocritae, ubi sunt convicti,<br />
captant hanc latebram, se errore fuisse<br />
lapsos vel inscitia. Deus autem ex opposite hic<br />
pronuntiat Israelitas fuisse caecos et surdos: sed<br />
ostendit voluntariam fuisse eorum caecitatem. Quum<br />
ergo increduli praetexent se non fuisse illuminates<br />
a Domino, concedi quidem illis poterit fuisse caecos<br />
et surdos: saepe tamen ultra transscendere oportet,<br />
quia fons caecitatis et surditatis est eorum pervicacia:<br />
ac Deus ipsos excaecat, quia nolunt lucem<br />
admittere sibi oblatam: aures etiam suas obturant.<br />
Non semper quidem apparent causae in iudiciis<br />
Dei. Nam aliquando videbimus excaecari gentem<br />
unam: ratio autem nobis non patebit. Sed quan-
Change language