viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

39 PRAELECTIONES 40
interdum variae formae, sed quae inter se respondent.
Sio etiam poterat lector hie errare, quasi in
uno capite exstarent diversae faciès: ideo dicit propheta
ab excelso fuisse extentas, vel divisas. Hic
ergo significat capitum diversitatem. Quantum ad
alas, dicit fuisse extentas: et modum simul exprimit,
nempe quod ducte alae coniunctae fuerint, vel colligatae,
ut unumquodque animal coniunctum esset
proximo. Cohaerebant igitur inter se alis quatuor
animalia: hoc propheta intelligit. Quantum ad reliquas
alaB dicit corpora illis texisse: et ita videmus
aliquam esse similitudinem inter hoc spectaculum,
et quod oblatum fuit Isaiae, quemadmodum refert
cap. 6. Cur autem alae fuerint simul coniunctae
sursum, ratio videtur satis clara, quod scilicet Deus
sic habeat diversos motus, et agitet terrain, ut tarnen
quae videntur inter se confligere optime consentiant.
Coniunctio igitur fuit sursum, hoc est ipsius Dei
respectu: quia in terra apparet saepe horribilis confusio:
et opera Dei, quemadmodum attigi, videntur
inter se pugnare: sed si quis oculos in coelum attollat,
videbit optime congruere quae speciem repugnantiae
ostendunt infra, hoc est quamdiu subsidimus
in terra et praesenti rerum statu. Postea
addit,
12. Et unumquodque ad (contra) faciem suam
ambulabat: secundum quod erat illuc spiritus ad ambulandum
(hoc est secundum quod ferebat spiritus
ad ambulandum) ambulabant, non revertébantur ambulando.
Hic repetit propheta fuisse directum iter animalibus
cuique versus vel contra faciem suam: tertio
idem paulo post dicet: neque supervacua est haec
narratio, quia ut heri diximus, et paulo post rursus
dicendum erit, rix possumus adduci, ut demus gloriam
sapientiae Deo. Sicuti enim sumus hebetes,
ita putamus Deum miscere omnia inconsiderate,
quasi esset in tenebris. Quoniam ergo videntur
nobis tortuosae Dei actiones, necesse fuit saepius
hoc membrum repeti, nempe angelos incedere contra
faciem suam, hoc est esse attentos ad obsequium.
Nam et films qui volet morem gerere patri, vel
servus domino, saepe tarnen tumultuatur, et perturbât
quod agendum erat. Quoniam in creaturis
apparet semper aliquid confusum, ideo propheta
tarn diligenter incülcat angelos ambulare versus faciem
suam, hoc est ita ut tendant ad suum scopum,
neque déclinent hue vel illuc. Quod autem de angelis
pronuntiat, referri debet ad ipsum Deum : quia
eius consilium non fuit hic attollere angelicam sapientiam,
sed proponit Dei ministros nobis, ut illic
cernamus quod unum est ex principiis fidei nostrae,
Deum scilicet ita moderari suas actiones, ut nihil
illic.sit contortum, vel erraticum. Addit quocunque
erat spiritus ad ambulandum ambulabant. Spiritus
hie accipitur pro animo vel consilio. Scimus saepe
accipi pro vento metaphorice, scimus etiam accipi
pro anima hominis: sed hic intelligi debet voluntas:
et tarnen alludit propheta ad ipsum motum, quo
rapiuntur angeli, ubi Deus illorum opera utitur.
Quoniam ergo tantus est vigor atque etiam celeritas
in angelis, ut similes sint vento, propheta videtur
ad hanc similitudinem alludere. Et quod in
Psalmo (104, 4) dicitur, Deum facere ventos suos
ministros, Apostolus 1 ad Hebraeos capite concinne
ad ipsos angelos accommodât. Optime igitur stabit
haec analogia, nempe quod angeli ambularent quocunque
ferebat voluntas: et tarnen sub hac voce designet
propheta motum ilium arcanum, quo Deus
flectit angelos suos, prout visum est. Interea confirmât
quod nuper vidimus, angelos non temere
rapi hue et illuc, sed habere destinatum finem, quia
scilicet per ipsos operatur Deus qui est fons omnis
sapientiae. Dicit rursus sic ambulasse, ut non redirent,
hoc est ut non reflecterent cursum suum.
Postea tarnen dicet reversa fuisse. Sed haec conciliare
facile est, quia tantum significat non abruptum
fuisse cursum. Quum ergo pergerent in unam
partem, donee spatium suum conficerent, ambulabant,
et tarnen postea revertébantur instar fulguris.
Neque enim Deus sic angelos suos semel ad opus
accommodât, ut postea guiescant: sed quotidie, imo
singulis momentis ipsos ad obsequium suum exercet.
Quum ergo angeli sint assidui in opère, non mirum
est si propheta .dicat ipsos ire et reverti: et tarnen
quum dicit non reverti, hoc optime convenit, quia
scilicet non retrocedunt donee officio suo satisfecerint.
Denique haec visio non alio spectavit, nisi ut
sciret propheta Deum non deserere in medio cursu
opera sua, sicuti in Psalmo (138, 8) dicitur. Quo-,
niam ergo in Dei operibus nullum est inohoatum
et mutilum, angeli pergunt, et conficiunt spatium
suum usque ad metam: postea revertuntur instar
fulguris, ut paulo post dicet. Sequitur,
13. Et similitudo animalium adspectus eorum
tanquam carbones ignis ardentis, tanquam adspectus
lampadum discurrens inter animalia : et splendor igniy
et ex igne egrediebatur fulgur.
Oportuit, quemadmodum heri attigi, aliquid
divinum splendere in visione, quod Deus proposuit
faciem hominis, et bovis, et aquilae, et leonis, in
eo in se aecommodavit ad populi socordiam, ut
dictum fuit: imo ad captum ipsius prophetae: quia
ut sumus homines, non possumus penetrare supra
coelos. Deus ergo prophetae sui et omnium piorum
rationem habuit: sed voluit simul oblique exprobrare
stuporem populo. Interea si faciès hominis