viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
271 PßAELECTIONES 272<br />
rogabitur amplius, séd redibit quod toties dixi: imo de qua loquutus est propheta: sed simul ac Deus<br />
•in diebus vestris, domus rebellis, faciam quod loquutus minatur nobis, praeveniamus eius iudicium, neque<br />
sum per servos meos. Hie exprimit quod adhuc nobis polliceamur longas inducias, quae tandem nos<br />
poterat videri dubium. Nam quia mille anni sunt obstupefaciant, ut nullus maneat timor. Dicebant<br />
äpud Deum quasi dies unus, poterat censeri tempus ergo domus Israel, hic prophetat in dies multos. Non<br />
propinquum, etiam si non ante annos triginta urbs palam iactabant Ezechielem temere prodire, et sibi<br />
esset capta et diruta cum templo. Sed nunc etiam arrogare nomen propheticum: sed dicebant ipsum<br />
Deus more hominum définit propinquum esse tem prophetare in dies multos, et longa tempora. Nunc<br />
pus, quia effectum prophetiarum quas spreverant adiungit, dices ad eos, Non prorogabitur amplius.<br />
videbunt qui tunc erant superstites. Sequitur, Quidam sic distinguunt haec verba, non prorogabitur<br />
amplius cuncti sermones mei: et volunt esse<br />
26. Et fuit sermo Iehovae ad me, dicendo, numeri enallagen: et sic resolvunt, unusquisque e<br />
27. Fili hominis, ecce domus Israel dieunt (di- meis sermonibus non prorogabitur. Sed videtur<br />
centes) : Visio quam hie vidit ad dies multos exten- melius quadrare alter contextus, non prorogabitur<br />
dilur, et in tempora longinqua ipse prophetat. amplius. Nam sermonem quern loquutus fuero ego<br />
28. Tr opterea dices ad eos, Sic dicit dominator faûiam. Hic rursus confirmât quod ante vidimus,<br />
Iehovah, Non prorogabitur amplius: omnes sermones Deum scilicet non loqui frustra, quia non est divi-<br />
quos loquutus fuero: sermonem etiam faciam (vel imsus. Oontinget hominem vel mentiri, vel futiliter<br />
plebo), dicit dominator Iehovah.<br />
aliquid proferre quod exsequi non poterit, vel mutare<br />
consilium : nihil tale in Deo imaginari convenit.<br />
Coniuncta igitur semper est manus eius cum ore.<br />
Hic quidem non damnatur in Iudaeis tarn detestabilis<br />
blasphemia, ut nuper audivimus: sed obliquae<br />
subsannationes, quarum finis erat primo extenuare<br />
fidem propheticam, deinde prorsus abolere<br />
omnem coelestem doctrinam. Non igitur plenis<br />
buccis ausi fuerunt contra Deum bacchari, qui nunc<br />
damnantur a propheta,: sed quum alii colligerent<br />
evanuisse prophetias, et esse frivolas, quoniam tempus<br />
fuerat prorogatum, dicebant isti, Potest quidem<br />
fieri ut Deus impleat quod nunc denuntiat nobis<br />
per servum suum: sed interea epulemur secure,<br />
quia moriemur antequam haec eveniant. Videmus<br />
ergo fuisse duo hominum genera. Quidam enim<br />
prorsus respuebant prophetas Dei, et ridebant proterve<br />
eorum minas. Ilia crassa impietas ante exposita<br />
fuit. Alii autem non palam nee diserte iactabant<br />
Deum esse mendacem, sed reiiciebant procul<br />
effectum sermonis prophetici. Videmus priores ita<br />
fuisse perditos, ut Deum tantum non aperte riderent,<br />
quo averterent proeul omnem mettim a suo<br />
sensu, eo quod Deus tempus illis prorogabat. Nam<br />
Ieremias multis annis frustra consumpserat operam,<br />
quum tarnen quotidie quasi tubae clangore ipsos<br />
oitaret ad Dei tribunal, et Chaldaeos illis in medium<br />
proferret. Quia nihil profecerat ille, suffragatur<br />
Ezechiel: et postquam invectus est in foediorem<br />
Dei spernendi impudentiam, nunc aggreditur<br />
hypocritas, qui nondum eo se proiecerant audaciae,<br />
ut Deum apertis verbis vilipendèrent. Sed quemadmodum<br />
nuper attigi, proclivis est lapsus ab hac<br />
securitate ad crassum Dei contemptum. Qui enim<br />
fingunt se fore quietos et extra periculum, quoniam<br />
Deus patienter différât sua iudioia, tandem eonstituunt<br />
eum contentum suo otio non respicere res<br />
humanas. Caveamus ergo nobis ab insidiis Satanae,<br />
nee tantum exhorreamus foedam illam blasphemiam,<br />
CAPUT XIII.<br />
1. Et fuit sermo Iéhovae ad me, dicendo,<br />
2. Fili hominis, prophétisa contra prophetas<br />
Israel prophétisantes, et die prophetizantibus ex corde<br />
suo, Audite sermonem Iehovae.<br />
3. Sic dicit dominator lehovah, Vae super prophetas<br />
stultos (aut probrosos) qui ambulant post spiritum<br />
suum: et non viderunt.<br />
Hic Deus sermonem dirigit ad impostores, qui<br />
praetextu muneris prophetici fallebant populum<br />
Loquitur autem de prophetis exsulibus, quemadmodum<br />
ex contextu patebit. Apud captivos ergo erant<br />
qui praetexerent nomen Dei, iactantes se praeditos<br />
esse spiritu prophetico: interea vero se ipsos ingerebant,<br />
deinde futiliter iactabant sua mendacia.<br />
Sed hie finis erat illis propositus, ut promitterent<br />
celerem reditum populo, atque ita favorem vulgi<br />
sibi conciliarent. lam enim taedio propemodum<br />
fracti erant captivi: et longum erat septuaginta<br />
annorum tempus. Quum ergo audirent post triennium<br />
se redituros, facile patiebantur se decipi talibus<br />
blanditiis. Quod autem vehementer excandesoit<br />
Deus adversus illos impostores, non ideo fit, ut<br />
crimen in ipsos derivando populum absolvat, vel<br />
etiam extenuet eius culpam. Neque enim potuit<br />
excipere populus se deoeptum fuisse illis mendaciia:<br />
quandoquidem scientes et volentes coniiciebant se<br />
in laqueos. Non destituebantur certe veris prophetis:<br />
et Deus insignibus notis distinxerat servos
Change language