viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

99 PRAELECTIONES 100
Videtur Deus quodammodo ludere cum propheta
suo ubi eum circumagit, et in speciem mutat
consilium. Nam antehae impositae fuerunt docendi
partes sancto viro: nunc autem iubetur egredi, et
postea praecipit Deus, ut domi se occludat. Videtur
itaque haec varietas esse mutatio consilii, ubi Deus
nunc iniungit loquendi provinciam, nunc otiari iubet
servum suum. Sed minime dubium est quin hac
ratione confirmata fuerit propbetae autoritas, ubi
scilicet Deus moderatus est eius linguae, idque in
utramque partem. Nam quamvis creatus esset doctor,
continuit tarnen se, donee Deus suggereret quod
dicturus erat. Postea iussus est tacere, et patuit
Deo: tandem ubi Deus verba dictavit, et iussit
prodire in medium, coepit officio suo defungi. Nam
si prima statim vocatione coepisset loqui, poterat
obiici nimia levitas: sed ubi prompto animo se
accinxit, et interea obmutuit quantisper Deo ita
visum est, maior accessit gravitas eius doctrinae.
Nunc tenemus in quern finem facta fuerit super eum
manus Domini. Per manum Dei intelligitur potentia.
Nam frigida est ilia expositio, ut antea admonui,
vocare manum propheticum munus. Sensit igitur
se impelli arcana Dei virtute. Denique manus
Iehovae nihil aliud est quam agitatio spiritus, ut
sentiret propheta se non humanitus ferri, vel inconsiderato
aliquo impetu. Fuit ergo, inquit, manus
Iehovae super me, et dixit mihi, Surge, et egredere
in planitiem, ut illic tecum loquar. Potuit non aliud
reputare Ezechiel quam se adduci, ut statim perferret
Dei mandata ad populum. Atqui haec opinio
longe ipsum fefellit, quia u* videbimus, productus
fuit in medium, ut statim se domi occluderet. Sed
antequam hoc narret, dicit se fuisse egressum. Videmus
ut flexi bills fuerit quocunque ipsum Deus mittebat.
Et hoc notatu dignum est, quia nisi nobis
arrideat Dei vocatio, et sensus noster subscribat,
refugimus, vel saltern differimus. Atqui propheta
habuit iustam excusationem secundum homines, ut
non sine colore tergiversaretur. Deus enim saepius
iam ipsum alloquutus fuerat, et quidem sine fructu.
Nunc autem quanquam tenetur adhuc suspensus,
nee pronuntiat Deus quid ipsum velit facere, egreditur
tarnen in planitiem, quia sic Deus praecepit.
Hoc igitur exemplo docemur, etiam si eventus rerum
nos lateant, simul tamen atque Deus nobis
aliquid praecepit, obtemperandum esse. Imo si repugnet
sensus noster, tamen hanc obedientiam ei
deberi, ut sequamur quocunque vocat, etiam si videmur
id facere non tantum frustra, sed etiam cum
ludibrio. Caeterum Deus eum frustratus non est,
quia apparuit in sua gloria. Conspectus autem
gloriae Dei debuit satisfacere sancto viro, quamvis
alia omnia deficerent. Vidit igitur gloriam Dei
sicuti prope flumen Chebar. Unde colligimus visiouem
illam non fuisse affixam certo loco. Deus ergo
semel super ripam fluvii apparuit servo suo, deinde
in media planitie. Quod dicit se in faciem cecidisse,
alibi exposuimus quid sibi velit. Fieri enim non
potest, 'quin fidèles qui tanguntur serio timoré Dei
expavescant ad eius conspectum. Impii quoque
coguntur Deum metuere, sed mox obdurescunt: et
quamvis reddantur fere exanimes, qui tamen sequitur
stupor sensum omnem exstinguit. Atqui
metus, quern concipiunt fidèles ex Dei adspectu,
coniunctus est cum reverentia. Sic autem cecidit in
faciem suam Ezechiel, ut non potuerit surgere, donee
spiritus Dei ilium erexit, quemadmodum postea
sequitur.
24. Et venu in me spiritus, et statuit me supra
pedes meos, et loquutus est mecum, et dixit mihi,
Vade, occludere in medio domus tuae (hoc est intra
domum tuam).
Hic confirmât Ezechiel quod dixi, fidèles ubi
semel territi sunt conspectu gloriae Dei, non posse
colligere animum, nisi Dominus illos fulciat sua
virtute. Sed peculiaris fuit ratio in propheta, quia
debuit agnoscere se quasi mortuo esse similem, ut
sentiret spiritum Dei in animo suo vivere et vigere.
Ergo ad confirmationem hoc valuit, quod spiritus
restituit ilium quasi a morte in vitam: ideo dicit
spiritum venisse. In summa, quemadmodum anima
hominem vivificat, ita spiritus Dei est supernaturalis
vita in homine. Vivimus secundum hominem, quia
indita est animae nostrae virtus, quae habet suas
facultates. Nam in anima est sedes intelligentiae,
deinde est voluntas, sunt sensus: diffundit etiam
vigorem suum per omnia membra. Caeterum vita
quam inspirant animae corporibus quodammodo
terrena est: sed spiritus Dei animas ipsas vivificat
supernaturaliter. Et haec distinctio tenenda est,
quia profani homines tantum in externa apparentia,
ut loquuntur, id est in splendore gloriantur, qui
nihil aliud quam larva est, et ideo plenis buccis
celebrant liberum arbitrium, et facultates naturales:
nempe quia nunquam gustarunt quid sibi velit vita
supernaturalis, cuius hie fit mentio. Ezechiel quidem
repletus fuit spiritu Dei peculiari modo, ut
idoneus esset ad obeundum munus propheticum:
sed hoc commune est fidelibus, quoad spiritualem
vitam. Dicit ergo se locatum fuisse supra pedes suos,
quia iacebat prostratus, nee poterat, quemadmodum
iam dixi, digitum attollere, nisi erectus fuisset divinitus.
Postea refert Dei mandatum, quod in speciem
absurdum censeri posset. Quorsum enim Deus
creavit Ezechielem prophetam, nisi ut se accingeret
ad docendi munus? Atqui nunc iubet eum non
tantum quiescere, sed etiam latere domi. Utitur
enim occludendi verbo: quasi diceret, maneas domi
tuae quasi captivus. Si fuisset privatus homo,