viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

397 IN EZECHIBLIS PROPH. CAP. XVI. " 398
laudes Dei apud ipsos esse abolitas: sed ubi emerget
novus populus, tunc Deum glorificatum iri. Adiungit,
Et cognosces quod ego lehovah. Haec loquutio
saepius repetita fuit, sed alio sensu. Nam
quum propheta minitaretur populo, semper addebat
banc particulam: et subaudienda tunc fuit antithesis
inter stuporem populi et sensum. 'Nam prophetiae
omnes negligebantur a populo. Clamabant quidem
servi Dei, et severe obiurgabant impios et scélérates
homines, sed absque profectu. Quum ergo
ita proterve illuderent obiurgationibus et minis,
saepius illis dictum fuit, tunc quum desiero apud
vos loqui, et vos erudiero meis flagellis, incipietis
sentire me esse Deum. Sed nunc propheta, ut
videmus, concionatur de gratuita reconciliatione
populi cum Deo. Ergo tunc senserunt ipsum esse
Deum, quia stabat suis promissis, etiam si culpa
hominum collapsum esset eius foedus atque intercidisset.
Propheta hie pronuntiat sensuros Deum
esse illis dissimilem, hoc est non mutare consilium,
neque pro levitate et inconstantia hominum variare:
sicuti etiam apud Isaiam (55, 8) loquitur, Non sunt
cogitationes meae sicut cogitationes vestrae: quantum
distant coeli a terra, tantum distant cogitationes
meae a cogitationibus vestris, et viae meae
a viis vestris. Significat autem illic Deus perperam
facere Iudaeos, quod aestiment eius misericordiam
ex proprio sensu. Dicit. igitur se longissime ab
ipsis differre, quia inaestimabilis sit eius misericordia
et incomprehensibilis Veritas. Nunc ergo
tenemu8 quid velit propheta hoc versu: priore
membro pronuntiat foedus quod iterum Deus percutiet
cum» novo populo etelectis suis fore firmum:
deinde adiungit, Iudaeos cognituros sibi negotium
esse cum Deo, quia scilicet capere non poterant
quod tunc Deus pollicebatur. lam tenenda est
ratio cur foedus Dei perpetuum fuerit in Christo:
quia scilicet, ut legitur apud Ieremiam, inscripsit
legem suam cordibus piorum, deinde iniquitates
remisit. Haec igitur perpetuitatis est causa. Caeterum,
quamvis secundo membro magnifaciat propheta
Dei gratiam, simul tarnen revooat Iudaeos ab omni
perversa cogitatione, quae poterat illis fiduciam
omnem excutere. Nam quum reputarent se esse
quasi in abysso demersos, promptum erat colligere,
nullum amplius esse remedium. Quod si volebat
Deus illos servare, cur non tempestive illis dpem
tulerat? Quum ergo passus esset illos abduci in
exsilium, et quasi obrui in profundis inferis, nulla
erat spes instaurationis. Hac de causa pronuntiat
Ezechiel fidèles non debere insistere in suis cogitationibus,
sed potius mente assurgere in coelum, ut
exspectent quod videtur prorsus absurdum: quia
scilicet debeant ex natura Dei iudicium facere, et
metiri effectum promissionum immensa eius potentia,
non autem suo sensu. Sequitur,
63. Ut recorderis, et pudefias, et non sit tibi
amplius apertio oris propter pröbrum tuum, quum
propitius fuero tibi in omnibus quae fecisti, dicit dominator
lehovah.
Iterum hortatur Ezechiel fidèles ad poenitentiam
et continuum eius meditationem. Diximus
autem haec membra non posse divelli, nempe testimonium
gratiae cum poenitentiae doctrina. Diximus-
quoque hanc esse evangelii summam, ut quos
Deus réconciliât gratuita venia simul etiam velit
resipiscere. Neque enim aliter placatur nobis Deus
quam dum efficit novas creaturas in Christo, et
spiritu suo nos régénérât, quemadmodum ëtiam dicitur
apud Isaiam (59, 20). Propitius erit Deus
populo, qui reversi fuerint ab iniquitate sua. Restringitur
ilia promissio ad eos qui sibi non indulgent
nee blandiuntur in peccatis, sed se humiliant
coram Deo, et statuunt se non aliter ab ipso posse
absolvi, quam si sint ipsi severi iudices ad se damnandos.
Iterum ergo caput hoc prosequitur Ezechiel
quum dicit; ut recorderis, ut pudefias. Dixi hie
non tantum commendari poenitentiam, sed assiduum
eius Studium. Et hoc notandum est, quia molestum
nobis est peccata nostra saepius excutere: et ideo
refugimus quantum in nobis est sensum ilium.
Nam cupimus nobis facere delitias : et nemo est qui
non libenter reiiciat post tergum sua peccata. Certe
si veniant nobis ante oculos, primum cogunt nos
pudefieri: deinde vulneramur serio dolore: et conscientia
nos citât ad Dei tribunal: illic agnoscimus
formidabilem vindictam, quae exanimet audacissimos
quosque, nisi subleventur veniae fiducia. Quoniam
ergo agnitio scelerum et pudorem et moerorem
nobis affert, earn conainur modis omnibus procul
a nobis reiicere. Atqui non aliter patet nobis
aditus ad amplexandam Dei gratiam, quam si resipiscamus
a peccatis. Haec igitur ratio est cur
Deus tantopere insistât in hac parte: quia non obsequimur
statim: ideo non sufficeret nobis ostendi
quid factu sit opus, nisi Deus nos acriter pungeret,
imo quasi violenter attraheret. Notandus ergo est
hie locus, ubi propheta iubet fidèles postquam
adepti fuerint veniam recordari suorum scelerum.
Nam hic discernit hypocritas a veris Dei filiis. Hypocritae
plenis buccis iactant se recumbere in Dei
misericordiam, praedicant magnifiée gratiam Christi :
sed interea volunt manere sepultam scelerum memoriam.
Contra vero non aliter possumus vere
humiliari coram Deo, nisi quum sumus nostri iudices,
quemadmodum dictum fuit. Si cupimus itaque
peccata nostra deleri coram Deo, et demergi
in profundum maris, quemadmodum dicitur apud
alterum prophetam (Mich. 7, 19): necesse est ea
saepius, imo assidue in memoriam a nobis revocari.
Nam dum versantur nobis ante oculos, serio tunc