viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

265 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XII. ' 266
dum Buos, idque in salutem: sed ubi eo venturn
est, at in reprobis nulla sit spes resipiscentiae,
tunc eos in nihilum redigit. lam sequitur,
16. Et residuos faciam ex illis homines numeri
(hoc est homines paucos) a gladio, a fame, a peste,
ut enarrent cundas abominationes suas in gentibus,
ad quas venient: et cognoscent quod ego IeJiovah.
Quidam existimant Deum hie sermonem habere
de fidelibus, quos mirabiliter statuerat serrare in
ipsa morte. Et certe aliqua est superiorie vindictae
mitigatio. Sed consentaneum non est hic fidèles
intelligi. Loquitur ergo de promiscuo vulgo. Sed
iam ante vidimus talem fore cladem urbis, utDeus
spargeret per aerem quosdam residuos. Id nunc
propheta confirmât. Tenendum igitur est primo
loco, promissionem hano non dirigi peculiariter
ad electos, vel ad ecclesiam Dei: sed Deum potius
ostendere exsilium non fore malorum finem captivis,
quamvis non statim iugulentur. Poterat enim videri
eorum conditio melior. Sed Deus hie pronuntiat
se fore illis inexorabilem. Quamvis ergo non pereant
omnes gladio, vel fame, vel peste, sed aliqui
maneant residui: id net, inquit, non quod illis reconciliatus
fuero, sed ut traducam ipsorum • scelera
per gentes. Quum enim dicit ut enarrent, non intelligit
fore testes suorum scelerum, quemadmodum
soient pii (ut alibi etiam videbimus) Dei misericordiam
extollere: et suas miserias ingenue fatentur,
apud homines. Non ergo intelligit talem fore narrationem,
qyae signum sit jesipiscentiae : sed de
reali potius sermone loquitur. Nam exsilium illud
clara voce personabat, esse homines sceleratos, quibusoum
Deus tarn hostiliter egisset. Elegerat enim
populum ilium, erat custos urbis: et fuisset perpetuus
servator, nisi obstaoulo fuisset eorum perversitas.
Quod ergo destituti sunt eius auxilio,
spoliati omnibus fortunis, quod tyrannice dominati
sunt illis hostes, hinc satis clare apparuit, plus
quam esse sceleratos. Narrarunt igitur, non ore,
sed toto suo statu, sua scelera inter gentes. Nunc
ergo tenemus Dei consilium, nempe quamvis aliqui
manerent superstites, neque iugulati omnes fuerint
vel gladio, vel fame aut peste interierint, tarnen
illos fore maledictos: quia non in alium finem respexit
eos procul abigendo, nisi ut illic eorum ignominia
pateat, ut sint omnibus detestabiles, quum
scilicet profanae quoque gentes agnoscent illos suis
sceleribus promeritos fuisse talem vindictam. Narrdbunt
igitur inter gentes cundas abominationes suas:
et cognoscent quod ego Iehovah. Iterum repetit
8ententiam illam, cognituros sero quod aspernati
fuerant: nempe quia Deus obtulerat se illis in patrem,
nee admiserant gratiam illam, tandem coacti
sunt ipsum sentire suum iudicem, et quidem aeterno
interitu.
17. Et fuit sermo lehovae ad me, dicendo,
18* Fili hominis, panem tuum in tremore comedey
et aquas tuas in tumultu et dolore (vel cruciatu, vel
anxietate) bibe. v
19. Et dices ad populum terrae, Sic dicit dominator
Iehovah habitatoribus (vel incolis) Hierosolymae
super terram Israel, Panem suum in anxietate, (vel
cruciatu, vel dolore: repetit idem illud nomen) comedent,
et aquas suas in desolatione bibent, ut vasteiur
terra (vel desoletur) a sua plenitudine, propter
violentiam omnium qui habitant in ea.
Nunc iubetur propheta repraesentare famem,
quae manebat Iudaeos tarn in obsidione quam in
exsilio. Sed praecipue hoc vaticinium referri debet
ad tempus obsidionis. Fuerunt enim Iudaei in
continua trepidatione : et quamvis opibus suis freti
et praesidiis putarent se fore inexpugnabiles, Dominus
tarnen saepe, imo subinde illis excussit hanc
confidentiam. Hinc igitur misera anxietas et trepidatio,
ut panem suum non comederent nisi in
metu, et aquas suas non biberent nisi in tumultu.
Nam urbs obsessa semper sibi metuit: deinde molestiam
exhibent hostes, ut ipsa fatigatio tandem
ad deditionem cogat obsessos. Et probabile est,
quum exercitus chaldaicus facile posset sine magna
iactura saepius oppugnationem urbis tentare, Iudaeos
ipsos fuisse quotidie perculsos novis terroribus, ita
ut nee panem comedere, nee aquam bibere possent,
nisi in anxietate et tumultu. Caeterum, quia simplex
et nuda dootrina non satis fuisset efficax apud
decern tribus et Iudaeos ipsos, ideo additur externum
symbolum. Propheta ergo imago est obsessi
populi: et ideo iubetur trépide panem suum comedere,
ut spectaoulum illud magis afficiat tardos homines,
imo socordes. Et mox sequitur applicatio,
Dices ad populum terrae. Non dubito quin decern
tribus hic designet. Ergo terra significat Chaldaeam,
et alias regiones, per quas dispersi fuerant
qui tracti fuerant in exsilium. Profuit autem illis
hoc audire, quemadmodum ante vidimus: quia putabant
praeclare actum fuisse cum Iudaeis, qui
domi adhuc quiescebant: se vero putabant esse miseros.
Hinc non tantum querimoniae, sed etiam
strepitus adversus Deum, et eius servos, praecipue
adversus Ieremiam. Haec igitur ratio est cur propheta
debuerit sermonem praeferre ad captivos-
Sed postea sequitur, Sic dicit dominator Iehovah,
incolis Hierosolymae super terram Israel, hoc est,
qui residui sunt in terra Israel. Yidemus ergo hiodistingui
terram Israel ab altera terra, cuius nuper
facta fuit mentio. Manebant ergo quieti in sua
haereditate, qui Hierosolymae habitabant: et idea