viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

109 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. IV. 110
lum tunc quoque certasse sua malitia cum bonitate
Dei. Nam ubi lex reporta fuit, nulla tarnen sequuta
est correctio. lam obsoleverat memoria omnia
doctrinae. Sed quum lex prodiit in medium,
debuit norus populus fieri. Tantum autem abest,
ut resipuerint qui prius alienati fuerant a Deo, ut
magis ac magis prodiderint suam pertinaciam. Quum
ergo tunc quoque détecta fuerit populi impietas, non
mirum erit si populus Iehudah dicatur quadraginta
annis peccasse. Mihi certe posterior expositio magis
placet, quod recenseat propbeta annos continuos,
qui captivitatem decern tribuum sequuti sunt. Quanquam
alteram non repudio, quod in supputatione
ponat annos illos quibus Manasse exercuit tyrannidem
adver8us servos Dei, et conatus est abolere
purum cultum, quantum in se erat, et polluere
omnium gentium sordibus. Nunc ergo habemus
annos quadraginta iniquitatis tribus Iehudah. Quod
autem interprètes referunt annos quadringentos et
triginta ad obsidionem urbis, ac si in ea subsisteret
Dei vindicta, vereor ne satis firmum sit: imo consentaneum
mihi non videtur: sed tantum significat
mirum non esse, si hostes tamdiu obsideant urbem,
quum totidem annis non cessassent provocare Deum
quot diebus duratura erat obsidio. Obsessa autem
fuit urb8 anno integro, et duobus vel tribus mensibus.
Principium quidem obsidionis usque ad finem
comprehendit sesquiannum: sed soluta fuit ad très
vel quatuor menses, quum Pharao adducto exercitu
conatus esset liberare Iudaeos, qui tunc socii erant
ac foederati. Tunc ergo Nabuchadnezar prodiit obviam,
et urbs recreata fuit ad exiguum tempus.
lam si sumimus dies trecentos et nonaginta, reperiemus
annum integrum primo, hoc est annos trecentos
sexaginta quinque: quanquam tunc menais
erat intercalaris, nee habebant annum finitum ut
hodie habemus: sed tarnen erunt treoenti et sexaginta
quinque dies qui efficient annum integrum.
Deinde menses duo efficient dies sexaginta. Sic
ergo habebimus quadringentos et viginti dies. lam
mensis et sesqui elapsus est antequam rediret Nabuchadnezar.
Tunc ergo supputatio ascendet usque
ad annos quadringentos et triginta. Placent autem
sibi interprètes, quod obsidio urbis duraverit usque
ad tempus quod respondeat tempori Abrahae praesoripto.
Nam foedus suum pepigit Deus cum
Abraham quadringentis et triginta annis ante legem
promulgatam. Sed non video cur tantopere sibi
placeant in ilia similitudine. Neque enim hie est
prophetae nostri scopus: quum de obsidione loquitur,
certe ad expugnationem praecipue respicit.
Ego itaque non existimo hie numerari dies, quibus
urbs obsessa fuit, quasi iustam poenam : sed tantum
conferri annos cum diebus, ut statuant, quamvis
diuturna futura sit obsidio, finem tarnen minime
8perandum esse, donee totus populus intereat.
Oaeterum in progressu videbimus, prophetam iacuisse
super latus suum diebus trecentis et nonaginta:
ubi nulla fit quadraginta dierum mentio, ac
pars ilia videtur omissa esse. Manet tarnen hoc
fixum, quia Israel et Iehudah obstinati fuerant in
suis sceleribus, ideo obsessum iri urbem, donee expugnata
fuerit. Nam certe poena Israelis non potest
considerari in obsidione Hierosolymae: ac iam
migraverant decern tribus e patria, nee sciebant
quid ageretur Hierosolymae, nisi ex relatu.
Quidquid sit, conditio eorum prorsus tunc separata
erat ab omnibus miseras populi: erant enim tunc
quieti in suo exsilio. Quod ergo iubetur propheta
portare iniquitatem Israelis per dies nonaginta et trecentos,
non videtur hoc debere ad obsidionem
restringi: sed simpliciter intelligit Deus, quum tot
anni elapsi fuerint quibus non cessarunt peccare
Israelitae et Iudaei, iam instare ultimum interitum.
Scimus autem tunc regnum Iehudah exstinctum
fuisse: et exsilium erat quasi interitus decern tribuum.
Perierant ergo illi, nee portabat propheta
eorum iniquitatem, ac si luerent tunc poenam suorum
scelerum. Sed scimus hunc morem scripturae
tritum esse, quod Deus reiiciat peccata in tertiam
et quartam generationem. Quum ergo Deus decern
tribus voluit trahi in exsilium, tunc sumpsit poenam
de sceleribus trecentorum et nonaginta annorum:
postea sustinuit urbem Hierosolymam ad aliquod
tempus, et toleravit similem impietatem in
ilia tribu, ne deleret penitus memoriam populi.
Atqui non resipuerunt Iudaei, quemadmodum etiam
videmus, ubi confert eos Isaias cum Israelitis, fuisse
détériores (Isa. 28, 7. 8). Exprobrat illis Micheas
quod sequuti fuerint statuta Amri (6, 16). Unde
nihil mirum si poena quam sustinent eorum sceleribus
respondeat quibus se implicuerant. Videbimus
etiam 16 capite idem repeti a propheta nostro.
In summa, Deus voluit ostendere populum nimis
diu abusum fuisse tolerantia ilia, quum usque ad
annum quadragesimum et tricesimum non destitit
peccare. Coeperunt quidem Israelitae deficere a
vero Dei cultu quum adhuc maneret purum templum:
sed tandem etiam tribus Iehudah degenerando
in similem impietatem se ream substituit.
Nunc videmus spiritus sancti consilium. Descendo
ad verba, Tu, inquit, taceas super latus tuutn
sinistrum. Notandum est hoc non fuisse re ipsa
completum, quia non iacuit Ezechiel trecentis et
nonaginta diebus super latus suum: sed per visionem
iacuit, ut scilicet deinde referret ad populum
quod Deus manifestaverat. Quod existimant quidam
interprètes notari per latus sinistrum decern
tribus, quia Samaria sita erat ad sinistram partem,
hoc quomodo conveniat non video. Non dubito
igitur quin praeferre voluerit Deus tribum Iehudah
regno Israel. Etsi enim decern tribus hominum