viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

381 IN EZEOHIELIS PROPH. CAP. XVI. 382
loquar, nempe dum homines suae conditionis obliti
sibi arrogant non modo plus quam fas est, sed
quod Deus sibi UDÏ vendicat. Hoc est igitur -unum
superbiae cornu, ubi homines sua dignitate, praestantia,
copiis, et opibus confisi inebriantur îalsis
imaginationibus, ut putent se esse quasi pares Deo.
lam alteram cornu superbiae est, ubi non agnoscuut
sua vitia, et alios prae se despioiunt, imo
perinde ac si immunes forent a reddenda ratione,
sibi placent in flagitiis. Quum ergo superbia contineatur
his duobus membris, nempe quod sibi nimium
arrogant homines, deinde quod caecutiunt ad
sua vitia: utrumque hie haud dubie damnatur in
Sodomitis, nempe quod primo se extulerint temeraria
confidential deinde quod se Deo non subiecerint, ac
si excusso iugo possent contra ipsum lascivire.
Postea adiungit satietatem panis. Atqui videtur
propheta damnare in Sodomitis quod per se non
est vitiosum. Si enim largiter nos Deus pascat,
satietas non videtur habenda esse pro vitio. Sed
saturitatem hie accipit pro immodica ingurgitatione.
Qui enim abundant saepe luxuriantur, imo nihil
rarius quam homines sibi temperare ubi materia
luxuriandi suppetit. Ergo saturitas panis hie accipitur
pro intempérie, quod Sodomitae scilicet crapulis
fuerint dediti et ebrietati: quod se ita
ingurgitaverint, ut ingluviem suam replerent non
secus ac ferae bestiae: imo ferae bestiae retinent
aliquem modum. Contentae enim sunt suis alimentis.
Sed hominum aviditas est prorsus insatiabilis.
Notemus ergo per satietatem panis intelligi intemperiem,
in qua sibi indulgent homines profani dum
largiter illis Deus suppeditat unde vivant. Neque
enim respiciunt in quern finem abundent et vino et
tritico, et omni copia rerum: sed sese demergunt
belluino quodam impetu et caeco. Porro superbiae
subiicitur talis saturitas, quae inflavit spiritus Sodomitarum,
ut sibi plus iusto arrogarent. Postea addit,
et quies, r\"bw quidam vertunt abundantiam:
sed ubique fere accipitur pro pace. lam quod additur
nomen lopw, significat proprie quietem. Esset
igitur pax quietis, vel otii. Hoc etiam videtur non
fuisse reprehensibile. Cur enim non licebit nobis
otio frui si nemo sit nobis molestus, aut facessat
«negotium? Imo hoc censetur inter Dei benedictiones,
Dormies, et nemo exterrebit. Quum ergo Deus
hoc velit censeri inter suas benedictiones, quod
fidèles secure dormiant absque ulla anxietate, aut
molestia, cur damnatur Sodoma, quod ita pace et
otio pot ita sit? sed hie etiam excessus notatur, non
Veras usus. Si quidem usus pacis est, tranquillis
nos esse animis, ut gratias agamus Deo, et placide
sub eius imperio degamus. Quid autem faciunt
reprobi? obbrutescunt, ut ita loquar in sua pace.
Ergo notatur socordia per pacem otii hoc loco: et
intelligit Deus Sodomitas fuisse quodammodo ine-
briatos suis delitiis quum pace fruerentur. Reliqua
differemus.
Coepimus ultima lectione tractare eum locum,
ubi Deus pronuntiat Iudaeos superasse omni generescelerum
tarn Sodomitas quam decern tribus Israel..
Quum vellet hoc-probare dicebat hanc fuisse iniquitatem
Sodomae, superbiam, saturitatem panis, deinde
otium cum desidia: addebat crudelitatem : postremo
ponebat alteram genus superbiae, quod scilicet populi
illi inebriati essent confidentia, ut sibi concédèrent
effraenem et belluinam licentiam, de qua paulo
post loquitur. Dicit enim urbes illas fuisse eversas
ac deletas, quoniam perpetraverant foedas abominationes.
Quantum ad saturitatem pertinet, diximus
non simpliciter hie damnari liberalem victum si
quis affluentia divinitus sibi concessa utatur: sed
luxuriam una cum intempérie. Divites enim ut
plurimum sese ostentant, nee tantum appetunt suas
delitias, vel se ingurgitant, sed triumphos dissolutionis
agunt luxuriando. Hoc ergo reprehendit
propheta in Sodomitis. Idem diximus de quiète et
otio, notari scilicet socordiam, qua sese profani homines
quasi démentant. Sed id clarius paulo post
exprimitur per élationem. lam addit propheta, non
apprehendisse manum pauperis et egeni. Hoc notandum
est quia superbia fere semper 69t crudelis. Et
certe nemo ex animo succurrit suis fratribus egenis,
nisi qui afficitur eorum necessitate. Qui vero inebriati
sunt confidentia, sibique omnia arrogant, despiciunt
fratres suos: sic fit, ut sinant eos secure
inopia et egestate prorsus opprimi. Et propheta
hic de Sodoma nihil pronuntiat, nisi quod quotidianis
experimentis nimium cernitur. lam adiungit,
50. Et extulit se (et extulerunt se, nam comprehendit
etiam alias Sodomae, hoc est vicinas
urbes), et fecerunt abominationem coram facie mea,
et abstuli eas, quemadmodum volui (hoc est, quemadmodum
mihi placuit, et visum est).
Hie Deus ostendit Sodomam non primo die
prolapsam fuisse ad foeda ilia et nefanda flagitia,
quae tandem causa fuerunt ultimi interitus. Quod
etiam diligenter notandum est. Nam ubi Satan nos
initio allicit, putamus nobis semper fore liberum
retro cursum flectere simul ac placuerit. Sed illaqueamur
nunc uno modo, nunc alio. Ubi autem
tenemur impliciti Satanae decipulis, iam non est in
arbitrio nostro inde exire: imo sentimus nos quasi
demersos esse in labyrintho. Quoniam ergo tales
fiunt progressus ad provocandam iram Dei, locus
hie observatu dignus est, ubi admonet Deus, Sodomitas
non fuisse deditos primo die prodigiosae libidini,
sed coepisse a levioribus peccatis, nempe quod