viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

IOANNIS CALVINI PEAELECTIONES IN DANIELEM.
Sequitur liber Danielis prophetae, cuius utilitas
quanta sit melius intelligetur ex progressu quam
possit semel commode exponi. Ego tarnen nunc
dabo aliquem gustum, qui melius nos comparet ad
leotionem, et magis attentos reddat. Antequam
autem illuc venio, perstringam summam libri. Atque
haec etiam partitio altera in parte nos iuvabit.
Possumus ergo librum hunc diridere in duas partes.
Nam Daniel commémorât quomodo acquisierit
sibi autoritatem etiam apud incredulos.
Necesse enim fuit singulari quodam et insolito
modo eum evehi ad propheticum münus. Res tunc,
ut satis notum est, adeo confusae erant apud Iudaeos,
ut difficile esset cuivis statuere, adhuc esse
aliquem prophetam. Superstes quidem initio erat
Hieremias, deinde Ezechiel. Habuerunt etiam Iudaei
post "reditum suos prophetas : sed iam fere defunct!
erant suo officio Hieremias et Ezechiel, quum
coepit Daniel exercere munus propheticum. Alii
autem nempe Haggai et Malachias et Zacharias
fuerunt creati prophetae ad populum exhortandum,
quemadmodum vidimus. Erat igitur quasi restrictum
ipsorum munus. Quantum ad Danielem spectat,
vix poterat censeri prophetae loco, nisi Deus mirabili
modo ilium extulisset, quemadmodum dictum
fuit. Haec igitur videbimus usque ad finem sexti
capitis, nempe fuisse insignibus notis divinitus ornatum,
ut Iudaei possent certo statuere, nisi vellent
turpiter ingrati esse erga Deum, sibi hunc datum
«sse prophetam. Apud Babylonios innotuit eius
nomen, et fuit venerabile. Si Iudaei sprevissent
qui erat admirabilis etiam profanis gentibus, nonne
hoc erat quasi data opera suffocare et pedibus caloare
Dei gratiam? Daniel ergo habuit certas, et
illustres notas, quibus posset agnosoi Dei propheta,
«t quibus indubia redditur eius vocatio. Postea
adiungitur seounda pars, ubi Deus per eum praedicit
quaecunque instabant electo populo. Yisiones
igitur a septimo cap. usque ad finem libri peculia-
^riter ad eoolesiam Dei spectant. Ulic enim Deus
Galvvni opera. Vol. XL.
praedicit quid futurum sit. Et ilia admonitio plus
quam necessaria erat. Dura fuerat tentatio, quum
Iudaeis exsilium septuaginta annorum ferendum
esset: verum postquam reversi sunt in patriam, pro
septuaginta annis Deus protraxit plenam liberationem
usque ad septuaginta hebdomadas. Ita in
septuplum aucta fuit mora. Poterant millies frangi,
vel concidere illorum omnium animi. Nam ita inaffnifice
loquuti fuerant prophetae de redemptione, ut
Iudaei sperarent sibi felicem et modis omnibus
beatum fore statum, simul atque erepti essent ex
captivitate babylonica. Ubi autem tot afflictionibus
premuntur, neque id ad breve tempus, sed ultra
quadringentos annos, quum tantum septuaginta annis
fuissent exsules, poterat videri lusoria fuisse,
redemptio. Ita non dubium est, quin multorum
animos sollicitaverit Satan ad defectionem, quasi
Deus ludibrio eos habuisset, quum extraxerat eos e
Chaldaea et reduxerat in patriam. Has igitur ob
causas Deus per visionem servo suo ostendit quam
multae, et quam graves afflictiones manerent eleotum
populum. Caeterum Daniel sic vaticinatur, ut
historice propemodum describat quaecunque adhuc
occulta erant. Et hoc etiam necesse fuit: quia in
conversionibus adeo turbulentis nunquam populus
gustasset, divinitus haec fuisse revelata Danieli, nisi
ex eventu fuisset comprobatum coeleste testimonium.
Oportuit igitur sanctum virum ita\loqui, et vaticinari
de rebus futuris, ac si narraret quae iam
contigerant. Sed haec omnia videbimus suo ordine.
Redeo ad illud principium, nempe paucis nunc
videndum esse, quam utilis sit ecclesiae Christi
hic liber. Primo res ipsa ostendit, Danielem non
loquutum esse ex proprio sensu, sed dictatum fuisse
a spiritu sancto quidquid protulit. Undo enim potuit
coniioere, si tantum praeditus fuisset humana
solertia, quae postea videbimus? Nempe exorituras
esse alias monarchias, quae delerent Imperium illud
babylonioum, quod tunc summam potestatem obtinebat
in toto mundo? Deinde, unde divinatio de ad-
34