viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

403 PRAELE
aggressi iutegros statim eos compulissent ad deditionem.
Sod venio nunc ad verba, Fili hominis,
propone aenigma. Nomen et verbum inter se respondent:
ideo si quis vellet reddi sibi prophetae
verba, dicendum esset, aenigmatisa aenigma. Nam
hie loquitur propheta de allegorico sermone. DTD
jgitur significat tantundem atque allegoriam, ubi
iliversa sunt verba a sensu, hoc est sensus implicitus
est sub obscuris involucris. Scimus autem
Deum aliquando loquutum fuisse aenigmatice, quia
nolebat ab impiis et incredulis intelligi. Sed hoc
loco obscuritas sententiae alio spectavit, nempe ut
Iudaei melius expergefierent: et prophetia haec
penetraret in ipsorum aniroos. Scimus enim quanta
fuerit eorum durities. Ergo si simpliciter, et sermone
usitato loquutus esset propheta, non ita fuissent
attenti. Haec igitur ratio est cur Deus iubeat
ipsum loqui aenigmatice. lam adiungit 'WDl
bWB. Scimus bwü esse insignem sententiam: et
huno titulum imposuit Solomo suis sententiis. bïVû
ergo tantundem valet atque apophthegma. Sed
accipitur aliquando pro similitudine: et hoc loco
sic Deus allegorice denuntiat Iudaeis suum interitum,
ut tarnen illustret similitudine suum sermonem,
qui alioqui fuisset obscurus. Quidquid sit, ita
praefatus est Deus, ut agnoscerent Iudaei sibi adferri
nuntium minime vulgarem, sed qui eos afficere
serio deberet. ' Neque enim ratio ilia nunc
locum habet, Deum quia indigni essent Iudaei saluti8
doctrina, loqui apud eos aenigmatice, quia
paulo post edis8erit propheta quod sub figura vel
sub allegorico sermone dixerat. Verum quidem est,
Christum loquutum fuisse in parabolis ad plebem,
quia soli discipuli capaces erant familiaris et liquidae
doctrinae. De incredulis etiam dicitur apud
Isaiam, Erit vobis prophetia quasi liber clausus:
loquar cum populo hoc lingua exotica et barbara,
et non poterit ultra rudimenta progredi (Isa. 29,11).
Sed quemadmodum iam dixi, obscuritas huius doctrinae
fuit duntaxat praeparatio, ut populus Studium
suum applicaret ad rem quae nunc proponitur.
3. Et die, Sic dicit dominator Iéhovàh, aquila
magna, magna alis, longa penna (vel pennis, est
mutatio numeri) plena (vel referta) plumis (copiosa),
quae Uli variae erant (est numerus singularis, sed
pro plurali accipitur, hoc est, quae erant discolores)
venit ad montem Libanum, et accepit summitatem cedri.
4. Caput (vel summitatem) surculorum eius
avellit, et transitait in terram mercatoris (neque enim
est hie proprium nomen Chanaan, sed appellative
sumitur) in urbe mercatorum posuit earn (vel illud
caput).
Hie ratiocinatur propheta a minori ad maius.
Nam si nullo negotio potuit Nabuchadnezer urbem
TIONES 404
expugnare, et subigere totum regnum quum adhuc
intacti fuissent Iudaei, quanto facilius erit nunc
iterum evertere miseros, qui fere pessumdati erant?
Quia nihil apud eos stabat quod non minitaretur
ruinam. Hue igitur tendit consilium prophetae.
Comparât autem regem Nabuchadnezer aquilae,
quam dicit fuisse magnam, deinde alis amplis, vel
longe extentis. Minime dubium est quin per alasy
et pennas, et plumas intelligat tarn regiones quam
populos, quibus praeerat Nabuchadnezer. Nam
scimus tunc potitos fuisse Chaldaeos monarchia
orientali. Quum igitur tot regiones et populi parèrent
imperio Nabuchadnezer, non mirum est, si
propheta dicat fuisse aquilam magnam, et amplis
alis, et copiosam etiam pennis, vel plumis. Nam
ubi nunc dicit nsun tihü, paulo post dicet nm 3"l, *
quum loquetur de rege Aegyptio. Dicit alas fuisse
discolores: idem est nomen quo proximo capite usus
est propheta, quum diceret populum fuisse indutum
vestibus pretiosis: et sic vocant Hebraei texturam
phrygionicam. Comparât igitur alas regis babylonii
texturae, quae varus coloribus resplendet.
Neque enim regnabat duntaxat uno in loco Nabu- s
chadnezer, sed occupaverat hinc inde multas ditiones
et subegerat. Haec igitur ratio est huius varietatis.
Sed non possem nunc ulterius progredi.
Coepimus heri exponere locum prophetae, ubi
dicit, aquilam venisse ad montem Libanum, et iUic
decerpsisse summitatem cedri, hoc est ramum altissimum.
Quantum ad nomen Libani videntur mihi
frustra laborare quidam interprètes. Existimant
sic vocare Hierosolymam, et citant locum Zachariae
(11, 1), ubi dicitur, Aperi Libane portas tuas.
Sed Zacharias illic non urbem, sed templum alloquitur,
quia exstructum erat ex magna congerie
cedrorum. At vero hoc loco Ezechiel désignât
terram : et Libanum potius nominal quam alia loca,
non solum quia mons ille erat insigne decus regionis
ob cedros proceras, et balsamum, et arbores
aromaticas, sed quia non potuit aliter contexere
suain allegoriam. Si dixisset aquilam venisse in
urbem, fuisset res absurda. Ergo videmus simpliciter
nomen Libani accipi pro parte Iudaeae, in
qua nascebantur et orescebant pulcherrimae arbores.
Dicit autem decerptum fuisse ramum ex cacumine
cedri, quia Nabuchadnezer, qui designatur per
aquilam, abstulit, ut heri dictum fuit, regem Iechaniam.
Confertur ergo rex Iechanias ramo altissimocedri,
quia eo tempore omnes putassent regnum
illud esse supra omnem aleam periculi. G-loriabantur
enim Iudaei se esse sub Dei custodia: et urbs
etiam erat inexpugnabilis. Fuit igitur incredibile
quod tunc accidit. Iam adiungit propheta aquilam
illam decerpsisse caput, vel summitatem ramorum:
sic vocant teneros foetus Hebraei. Sed hie nomen.