viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

437 IN BZECHIELIS PROPH. CAP. XVIII. 438
et impunitas, cupiditas nos ita rapit, ut non discernamus
neque expendamus quid rectum sit vel
aequum. Quia igitur quisquia continentiam vult
servare, ad domandos suos affectus, summopere esse
attentum oportet, nee sine certamine: ideo dicit
propheta retrahendas esse manus. lam postremo
concluait, Ipse non morietur in iniquitate patris sui,
vivendo vivet. Non repetit hunc esse iustum, subaudiendum
tarnen est: sed insistit in praesenti causa,
nempe quod Dei benedictio maneat omnes iustos,
quemadmodum dicitur apud Isaiam (3, 10): Certe
fructus est iusto: et propheta exclamât tanquam in
re difficili creditu. Quando enim videmus promiscue
omnia in mundo volvi, statim imaginamur
vel Deum otiari in coelo, vel fortunam hie dominari
in terra. Sed luctandum est cum hac perversa
cogitatione, et statuendum, quemadmodum docet
Isaias, fructum esse iusto: hoc nunc docet propheta.
Sed exoritur hoc loco quaestio difficilis. Dicit enim
iustum esse qui legem servavit: et ideo Deum fore
remuneratorem. Haec enim duo simul sunt connexa.
Ex priore membro nascitur ilia quaestio
quam dixi. Tota enim scriptura docet, neminem
esse iustum, et non posse quempiam iustificari ex
lege. Haec autem inter se pugnant, iustum esse,
et dignum mercede, qui legem servavit: deinde
nullum esse iustum, omnes esse legis transgressores,
omnes destitui iustitia: et. ideo unicum remedium
superesse, nt petamus salutem nostram a gratuita
Dei misericordia. Sed quamvis primo intuitu haec
repugnantiae species conturbet rudes et parum
exercitatos, solutio tamen est facilis: quia proprie
loquendo, fc iustitia est observatio legis. Si quis ergo
quaerat quid sit iustitia, haec est propria definitio,
iustitiam esse legis observationem. Quare? Nam
lex, ut heri dictum fuit, tradit solidam iustitiae
regulam. Si quis ergo earn servat iustus censebitur.
Ita iustitia proprie dicta in operibus posita est.
Sed ex opposito scriptura pronuntiat quod verissimum
est, et simul experientia nimis compertum,
neminem ut decebat satisfacere legi, atque ob
hunc defectum nos omnes destitui operum iustitia.
Quod dixi potest ex multis scripturae testimoniis
melius liquescere, Non qui auditor est legis,
inquit Paulus secundo capite ad Romanos (2, 13),
sed legis factor iustificabitur : illic Paulus loquitur
naturaliter, nempe eos esse iustos, qui per omnia
vitam suam ita formant, ut obediant Deo et eius
legi. Similiter Ioannes in sua canonica (1. loan.
3, 7), Qui facit iustitiam iustus est. lam si quis
interroget, an ullus reperiatur legis observator, an
ullus reperiatur qui faciat iustitiam omni ex parte?
responsio est in promptu, natura nos omnes alienissimos
esse ab omni iustitia, et quotquot sunt
sensus in nobis et affectus, totidem esse hostes qui
pugnant cum lege Dei, sicuti Paulus docet, totum
ingenium hominis perversum esse, non esse idoneos,
ut quidquam a nobis oogitemus: omnem sufficientiam
nostram esse a Deo: nos esse peccato
mancipatos. Sed coacervare multa testimonia supervacuum
esset. Sufficiat igitur nos natura prorsus
esse Deo rebelles, ac ne minimam quidem
guttam boni in^nobis reperiri posse. Quantum ad
fidèles attinet, adspirant quidem ad iustitiam, sed
claudicando, et adhuc procul absunt a scopo: saepe
aberrant a via: multi etiam sunt lapsus: ita fit ut
legi non satisfaciant ac indigeant misericordia Dei.
Veniendum igitur est ad secundam iustitiam quae
improprie sic vocatur, nempe quam mutuamur a
Christo: Qui facit iustitiam iustus est: nemo nostrum
facit. Sed Christus qui legem implevit, iustus
coram Deo censetur. Ergo necease est, iustitia eius
nos Deo probari, hoc eat imputari nobis vel acceptam
ferri illiua iustitiam. Proinde iustitia fidei quae
vocatur, improprie est iustitia: sed ob defectum
verae iustitiae necesse est confugere illuc quasi ad
sacram anchoram. Et Paulus decimo ad Romanos
capite (v. 5 sq.) hoc breviter, et tamen dilucide
explicat, Iustitia, inquit, legis sic loquitur: qui
fecerit haec vivet in ipsis. Iustitia autem fidei:
quisquis crediderit iustus erit. Ponit illic duplicem
iustitiam apostolus, iustitiam legia, et iustitiam fidei:
dicit iustitiam legis in operibus sitam esse, quia
nemo iustus censetur, nisi qui legem implevit. Quoniam
autem inde procul omnes absunt, subiicitur
vel substituitur alterum illud, nempe ut amplexemur
iustitiam Christi fide, et ita iusti simus extra
nos, et aliéna iustitia. Nunc si quis rursus excipiat,
iustitiam legis supervacuam esae, respondeo, prodesse
nobis duobus modis: primum, quia lex propriae
iniustitiae convictos ad Christum adducit. Hie est
ergo unus legis fructus, quod renuntiamus propriae
iustitiae, ubi iniquitas nostra se ita detegit, ut eogat
obmutescere coram Deo, aicuti ante visum fuit.
Sequitur uberior fructus, quia scilicet Deus quum
régénérât suos eleetos, inscribit legem in cordibus
eorum, insculpit in eorum visceribus, ut iam alibi
visum fuit, et iterum videbitur capite trigesimo
sexto. Sed nondum soluta est difficultas, quia
fidèles, etiam si regeniti Dei spiritu nitantur se
formare ad legis normam: tamen pro sua debilitate
nunquam eo perveniunt: ita nulla est eorum iustitia:
respondeo, quamvis mutila sit iustitia operum
in filiis Dei, tamen ab ipso agnosci tanquam perfectam,
quia non imputando peccata quod suum est
probat. Hinc fit ergo ut fidèles quamvis labantur,
aberrent, cadant interdum, tamen dicantur esse legis
observatores, et incedere in mandatis Dei, et servare
eius iustitiam. Sed hoc provenit a gratuita
imputatione, hinc etiam merces. Mercede non carent
fidelium opera, nempe quia Deo placent, et quod
Deo placet non caret remuneratione. Videmus ergo
28*