viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
61 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. II. 62<br />
Postquam recitavit propheta visionem quae ad<br />
confirm ationem vocationis eius spectabat, nunc addit<br />
se cecidisse super faciem suam: quibus verbis<br />
docet se fuisse certo persuasum de manifestata Dei<br />
gloria. Nam sola Dei cognitio nos vere humiliât.<br />
Quanquam simul docet propheta non posse homines<br />
cogi in ordinem, donee prostrati fuerint. Neque<br />
enim tantum dicit se paratum fuisse ad excipienda<br />
Dei mandata, nee docilitatem suam commendat:<br />
sed potius significat se quasi violenter fuisse deiectum.<br />
Neque enim prorsus exuerat affectus carnis.<br />
Scimus autem ingenitam nobis esse confidentiam.<br />
Ergo quia naturaliter propheta non satis fuisset<br />
compositus ad obedientiam Dei, oportuit ipsum<br />
metu deiici, ut tandem sponte humiliaretur. lam<br />
adiungit,<br />
CAPUT II.<br />
1. Et dixit ad me, Füi hominis sta super pedes<br />
tuos, et loquar tecum.<br />
2. Et venu in me spiritus quum loquereiur ad<br />
me, et statuit me super pedes meos, et audivi loquentem<br />
ad me.<br />
Hic narrât propheta se Dei iussu fuisse electum.<br />
Neque enim Deus suos prosternit, ut relinquat iacentès<br />
in terra, sed continuo post ipsos attollit.<br />
Quantum ad reprobos spectat, sic terrentur Dei<br />
conspectu, ut prorsus concidant, nee resurgant.<br />
Eidelium autem alia est ratio, quia corrigitur in<br />
ipsis carnis superbia: deinde porrigit illis Deus<br />
manum, et ipsos restituit quasi e morte in vitam.<br />
Et hoc discrimen diligenter notandum est, quia<br />
videmus impios saepe expavescere ad Dei vocem.<br />
Quod si contumaciter ipsum loquentem spernant,<br />
terrentur tarnen eius manu, ubi apparent aliqua<br />
irae et vindictae eius signa: sed manent exanimes.<br />
Eidelibus etiam commune est expavescere ad Dei<br />
vocem, s.ed alius est ac longe diversus finis, quemadmodum<br />
hie videmus: quia postquam Deus ipsos<br />
humiliavit, iubet bono esse animo, et ostendit sibi<br />
nihil aliud fuisse propositum, quam ut ipsos stabiliret<br />
sua virtute. Interea simul propheta docet,<br />
hac voce nihil fuisse effectum, donee spiritus accessit.<br />
Deus quidem efficaciter operatur per suum<br />
sermonem: sed tenendum est efficaciam non esse<br />
inclusam in sonitu ipso, sed prodire ab arcano<br />
spiritus instinctu. Utrumque ergo nunc propheta<br />
ostendit: ab una parte refert se audiisse vocem Dei,<br />
ut staret super pedes suos. Deus ergo voluit ipsum<br />
animare ad fiduciam. Sed simul adiungit, nondum<br />
se fuisse erectum voce ilia, donee spiritus ipsum<br />
statuit super pedes. Coniungitur ergo hie operatio<br />
spiritus cum sermone Dei. Sed distinctio interea<br />
ponitur, ut sciamus sermonem externum nullius per<br />
se momenti esse, nisi animetur spiritus virtute. Si<br />
quis obiiciat, supervacuum igitur esse sermonem,<br />
quia per se non est efficax: solutio in promptu est,<br />
quoniam Deo placet hunc tenere modum in agendo<br />
non esse cur obstrepamus. Sed responsio clarior<br />
nobis suppetit, quamws Deus operetur semper in<br />
cordibus hominum per spiritum, tarnen sermonem<br />
non esse absque fructu: quia sicuti Deus illucet<br />
nobis per solem, et tarnen ipse solus est pater luminum,<br />
et splendor solis nihil prodesset nisi quatenus<br />
utitur Deus illo instrumento: sic etiam tenendum<br />
est de sermone, quia spiritus sanctus pénétrât<br />
in corda nostra, illustrât mentes. Besidet igitur<br />
penes ipsum spiritum omnis agendi virtus. Et<br />
ideo tota laus in solidum ad Deum referri debet.<br />
Intera quis prohibeat quominus utatur spiritus Dei<br />
instruments? Tenemus ergo Deum, ubi loquitur,<br />
simul addere spiritus sui efficaciam, quoniam alioqui<br />
sermo esset infructuosus : et tarnen sermonem<br />
non carere effectu, quia coniungi debet instrumentum<br />
cum ipso autore actionis. Haec autem doctrina<br />
sic breviter exposita sufficere potest ad refutandas<br />
stultas obiectione8, quae volitant in ore multorum,<br />
dum liberum hominis arbitrium iaetant: dicunt<br />
posse nos vel audire sermonem qui profertur, vel<br />
respuere. Atqui videmus quid dicat propheta. Si<br />
quisquam nostrum idoneus est ad praestandum Deo<br />
obsequium, propheta certe excelluit in hac parte:<br />
et tarnen sermo Dei nihil efficaciae apud ipsum<br />
habuit, donee spiritus vires contulit ut surgeret<br />
super pedes suos. Hinc ergo colligimus quidquid<br />
praecipiat Deus, non esse penes nos facultatem<br />
parendi, nisi ab ipso proveniat. lam sequitur,<br />
3. Et dixit ad me, Füi hominis mitto te (ad<br />
ver bum, mittens ego te) ad filios Israel, ad gentes<br />
rebelles (vel defectrices), quae rebeUarunt (idem est<br />
verbum) in me: ipsi et patres eorum perfide se gesserunt<br />
erga me usque ad ipsum hunc diem.<br />
lam propheta clarius explicat quorsum oblata<br />
fuerit visio cuius ante meminit, nempe ut autoritate<br />
instructus posset liberius fungi munere prophetae<br />
apud Israelitas. Scimus enim Deum sibi uni vendicare<br />
hunc honorem,' ut audiatur in ecclesia sua,<br />
et merito. Neque enim frustra vocatur legislator<br />
noster: et sapientia nostra nihil aliud est, quam<br />
pendere ex eius ore. Quum ergo solus Deus sit<br />
audiendus, quisquis mortalium se ingeret, poterit<br />
repudiari, nisi Dei nomine veniat, ac fidem etiam<br />
faciat suae vocationis, atque re ipsa comprobet se<br />
non loqui nisi Dei mandate». Ergo ne frustra<br />
operam luderet Ezechiel, oportuit ipsum insigniri
Change language