viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

631 PRAELECTIONES 632
mortis terrorem, quia scilicet propositum ipsis sit,
et penitus cordibus infixum, ne latum quidem unguem
discedere a vero et legitimo cultu Dei. Caeterum
hic utuntur duplici ratione, ut répudient
quod rex ipsis proposuerat. Dicunt enim in Deo
satis esse potentiae et virtutis ad ipsos liberandos:
deinde, etiam si moriendum sit, tarnen non sibi
tanto in pretio esse vitam, ut Deum abnegent eius
prorogandae causa. Paratos igitur se ad mortem
declarant, si rex pertinaciter urgere eos voluerit ut
adorent statuam. Hie est locus apprime dignus
observatu. Primo enim haec responsio notanda est,
quod ubi nos homines ad veri Dei äbnegationem
sollicitant claudendae sint aures, nee ulla admittenda
sit deliberatio. lam enim tunc incipimus atrocem
iniuriam Deo facere, ubi disputamus an liceat deficere
a puro eius cultu, quaecunque ratio nos ad id
impellat. Atque utinam hoc omnibus probe notum
esset, nempe sic excellere et eminere Dei gloriam,
ut omnia debeant in ordinem cogi, ubi scilicet de
ea minuenda vel obscuranda agitur. Sed haec fallacia
hodie innumeros fere decipit, quod putant sibi
fas esse quasi in trutina appendere, an praestet ad
tempus deflectere a vero Dei cultu, quum aliqua
utilitas ab altera parte se ingerit: quemadmodum
hodie videmus simulatores, quibus referta est terra,
habere colores suos quibus obtegant suum flagitium,
ubi vel idola cum impiis colunt, vel abnegant nunc
oblique, nunc palam et aperte veram pietatem. O
quid fieret? Qui pollet aliqua dignitate, Ego video
(dicet) quantum prodesse queam, modo simulem aliquid,
et ne prodam qualis sim. Nam ista ingenuitas
non modo mihi privatim, sed omnibus esset
noxia. Si rex nullos habeat, qui interdum studeant
placare eius iraeundiam, ita laxatae erunt habenae
improbis: ei maiore licentia impellent eum ad
omnem saevitiam. Praestat igitur esse aliquos medios,
qui auscultent et observent si quid machinentur
improbi: deinde si non possint aperte,
saltern per euniculos avortant periculum a capitibus
piorum. Quum ergo haec obiieiunt, putant satis
factum esse Deo. Quasi vero Sadrach, Mesach et
Abednego pon potuerint idem praetexere: quasi
etiam hoc non venerit illis in meutern, Ecce nos
armati sumus aliqua potentia ad fratres nostros iuvandos:
nunc quanta barbaries et inhumanitas
grassabitur, si nobis succédant professi religionis
hostes? Nam quantum in ipsis erit, evertent et
delebunt e mundo gentem nostram et memoriam
pietatis. Nonne praestat nos ad tempus cedere
tyrannidi et violento regis edicto, quam locum vacuum
relinquere quem mox occupent furiosi, qui
prorsus obruant miseram gentem nostram, quae
plus satis nunc gravatur? Poterant, inquam, colligere
omnes istos colores et fueos Sadrach, Mesach
et Abednego, ut excusarent perfidiam.suam, si peri-
culi vitandi causa genu flexissent coram aurea imagine:
sed non faciunt. Ergo, quemadmodum iam
dixi, tunc manet Deo ius suum integrum, ubi extra
omnem dubitationem statuitur eius eultus, et hoc
nobis semel persuasum est, nihil tanti esse, ut nobis
liceat et fas sit vel minimum deflectere ab ea profession,
quam nobis verbo suo mandat et quam
exigit. In summa, hie opponitur securitas quae
debet confirmare pios Dei eultores, omnibus astutis
et obliquis consiliis, quae sibi accersunt qui propter
vitam amittunt vivendi causam, ut ille profanus
poeta loquitur. Nam quorsum vivimus, nisi ut Dei
gloriae serviamus? Atqui perdimus illam vivendi
causam vitae causa: hoc est, quum nimium appetimus
vivere in mundo, non respieimus vivendi finem.
Sic ergo opponit Daniel simplicitatem quam sequi
filios Dei necesse est, omnibus rationibus quas sibi
obdueunt simulatores, ut suum flagitium fueo aliquo
tegant. Non ergo swm/us solliciti. Quare? Quia
iam statutum nobis est, pluris esse Dei gloriam
quam mille vitas, et quidquid nobis sensus carnis
suggeret. Ergo ubi viget haec magnanimitas, aberit
omnis tergiversatio, neque se ipsos fatigabunt qsii
vocantur in periculum ob testimonium veritatis:
quia, ut iam dixi, aures omnibus istis Satanae illecebris
clausae erunt.. Et quum addunt Deum esse
satis potentem ad ipsos servandos : quod si non, tarnen
se ad mortem paratos esse: ostendunt quid animos
nostros erigere debeat supra omnes tentation es,
nempe quia vita nostra pretiosa est Deo, ipse autem
poterit nos liberare si volet. Quum ergo in
Deo nobis sit satis praesidii, ne putemus al iam esse
meliorem rationem vitae servandae, quam si nos
totos reiicimus in eius tutelam, et proiicimus etiam
in ipsum omnes nostras sollicitudines. Deinde in
secundo membro hoc notandum est, etiam si Dominus
volet morte nostra illustrare suam gloriam,
hoc esse legitimum sacrificium, quod illi offerendum
est, neque in nobis vigere sinceram pietatem, nisi
anima nostra sit in manibus nostris, hoc est, nisi
vita nostra sit semper parata in sacrificium. Haec
igitur breviter nunc notare volui, quae crastino die,
dante Domino, exponam.
Diximus heri constantiam Sadrach, Mesach et
Abednego, innixam fuisse duabus istis rationibus,
quod certo persuasi essent Deum vitae suae esse
custodem, et se liberatum iri eius potentia a praesenti
morte, si ita utile esset: deinde quia apud se
statuerant fortiter et intrépide moriendum esse, si
Deus vellet sibi tale sacrificium offerri. Quod autem
de his tribus viris refert Daniel ad nos omnes
pertinet. Colligere igitur hinc licet generalem doctrinam,
ubi periculum nobis imminet pro testimonio
veritatis, primum ut discamus vitam nostram reponere
in Dei manu: deinde ut fortiter et sine metu