viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

269 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XII. 270
socordiam, imo furorem, quod ita audeat pleno ore
evomere suas blaspbemias. Nam quid superest, ubi
Deus fallax esse reputatur tarn in promissionibus
quam minis? Sublata est hoc modo tola religio.
Non mirum igitur, si Deus tale monstrum detestetur,
dum interrogat qui fieri possit, ut Israelitae in
tantam vesaniam prorumpant: quodnam est, inquit,
hoc proverbium vobis? Yidetur comprehendere servum
suum in aliorum numéro: sed quia erat unus
ex corpore populi, ideo communiter ei tribuitur,
quod tarnen ab ipso valde erat alienum. Porro,
diligenter notandus est hie locus, ubi impii statuunt
sibi nihil esse timendum, quoniam dies protracti
fuerint. Est quidem, ut diximus, hoc signum extremae
vesaniae: sed mirum non est si Deum imaginentur
esse mendacem, et inanes esse eius minas
ubi non statim apparet eius manus: quia nihil honoris
deferunt eius doctrinae. Quoniam ergo nisi
territi Dei potentia nunquam expavescunt increduli,
ac ne tantillum quidem moventur, non mirum est,
ubi vident ipsum cessare, et interea resonare vocem
eius in ore hominum, si existiment hoc totum esse
lusorium. Ergo veniat nobis in mentem ilia Apostoli
sententia (Hebr. 11, 7), Noe fabricasse arcam
fide, quia perinde timuit occultum Dei iudicium de
quo fuerat admonitus, ac si iam diluvium esset prae
oculis, quo videret totum orbem terrae absorberi.
Quamvis ergo Deus ad tempus manum suam abscondat,
discamus ad solum eius sermonem ita metuere,
ut nos mora non inducat ad hanc socordiam.
Iam addit, propterea dices Ulis, Sic dicit dominator
Hie Deus eripit Iudaeis aliam fiduciam. Sponte
enim sibi blandiebantur ipsi, sed habebant etiam
sua flabella, hoc est pseudoprophetas, qui illis blanditiis
eos magis inflarent. Quüm ergo tristes prophetias
audirent, aspernabantur, et postea obdurescebant
ac si de nihilo ipsos territarent prophetae.
Quisque sua sponte ad hanc temnlentam confidentiam
erat nimium propensus: sed quemadmodum
dixi, accedebant illecebrae, quibus eos fallebant
assentatores. Nam pseudoprophetae dicebant Deum
non fore adeo severum, et pugnare vaticinia ilia de
excidio urbis et templi cum multis promissionibus.
Videmus ergo contemptos fuisse prophetas tarn voluntaria
populi contumacia quam perversis artibus
pseudoprophetarum. Postquam ergo asseruit Deus
dies appropinquasse, iam adiungit, non fore amplius
visionem vanitatis, non quod e medio sublati fuerint
pseudoprophetae: sed quia os illis fuit occlusum,
dum ipso eventu détecta fuit ipsörum improbitas,
Quoniam ergo clade populi fuerunt pudefacti, hac
ratione et hoc sensu dicitur tollenda esse prophetia
vanitatis : postea divinatio Uandientis in medio domus
Israel. Nam in otio et umbra pollicebantur miseris
illis prosperos successus. Ubi autem urbe capta
populus tractus fuit in exsilium, alii iugulati, omnes
spoliati suis fortunis, ignominiose vexati: tunc apparuit
quales fuissent prophetae, qui aluerant perversam
populi fiduciam suis vanis illecebris. Nunc
tenemus genuinum prophetae sensum. Sequitur,
25. Quia ego Iehovah loquar: quod loquar ver­
Iehovah, Cessare faciam proverbium hoc e terra Israel. bum, faciam (nam abundat copula), non protrahetur
Hie ostenditkDeus accensam esse magis ac magis amplius: quia in diebus vestris domus exasperans
iram suam illo contemptu. Et hoc proficiunt impii, (vel rebellis) : quod loquar verbum, faciam illud, dicit
dum eum mendacii insimulant, ut magis ipse fes- dominator Iehovah.
tinet ad exsequenda sua iudicia, quae paratus alioqui
esset adhuc suspendere. Denique stimulant Confirmât proximam sententiam. In verborum
Deum ad vindictam exercendam impii, dum ex contextu est aliqua obscuritas: sed quoad summam
mora inferunt se elapsos esse, et ita visionem fuisse rei, simpliciter docere vult propheta, quidquid lo-
fiuxam et evanidam, non secus ac si in certamen quutus est Deus brevi completum iri, quia Deus
ipsum provocarent data opera. Nam statim sequi- ipse asserere velit fidem suam exsequutione vintur
confirmatio eius sententiae, quod scilicet approdictae quam minatus est per servos suos. Hue ergo
pinquaverint dies. Pronuntiat igitur Deus quoniam tendit propheta, non esse fas Dei sermonem sepa-
tempus fiduciam impunitatis Iudaeis dabat, adesse rare a suo effectu: quia Deus qui loquitur non est
iam finem, ut sentiant se fuisse nimium excaecatos, in se divisus. Ubi ergo os aperit, simul ex^endit
dum ita abusi sunt longa eius tolerantia. Dies ergo manum ad ipsum opus. Nunc ergo tenemus pro­
appropinquarunt, deinde sermo omnis visionis. Sermo phetae consilium. Et hinc colligere promptum est
hie accipitur pro effectu. Scimus "OT saepe pro re quanta sit huius doctrinae utilitas. Quia enim fri-
accipi, pro negotio, pro summa: sed hoc loco proget apud nos sermo Dei, et videtur dissipari in
pheta sermonem visionis accipit pro ipsa efficacia: aerem, semper consideranda est nobis eius manus.
quasi diceret, quidquid lo.quuti sunt prophetae fore Quoties ergo prophetae loquuntur, veniat nobis Deus
stabile et firmum. Sequitur,
ante oculos, et veniat non tantum cum nudo sermone,
sed armatus sua potentia, ut manus ipsa
24. Quia non erit amplius omnis visio (hoc est, quodammodo inclusa sit in verbo. Hue ergo referri
ulla visio) mendacii (aut vanitatis), et divinatio debet totus hie versus, Ego Iehovah loquar verbum,
Uandientis in medio domus Israel.
et quodcunque loquutus fuero ego id faciam: non pro-