viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

305 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XIV. 306
dubie de circumcisis, qui professi fuerant se fore
veri Dei cultures, et dederant nomen legi, ita ut
abnegarent omnes impietates. Fuerunt enim duo
genera peregrinorum, quidam negotiabantur illic,
sed profani homines, qui manebant in suo praeputio.
Alii autem quamvis non ducerent originem
a Sanctis patribus, neque essent indigenae terrae:
ubi tarnen fuerant circumcisi, quantum attinet ad
religionem, fiebant ecclesiae membra : ac eos volebat
Deus censeri eodem numéro quo Abrahae filios, et
eodem ordine. Erit lex eadem peregrino et indigenae
ubi de promissione agitur: et repetitur etiam
ilia sententia pluribus locis. Sic ergo nunc accipitur
nomen peregrini. Sed hac circumstantia exaggerat
crimen electi populi: Nam si quis concesserat
in terram Chanaan, et amplexus erat legem
Dei, illud erat quasi adventitium. Israelitae autem
erant natura haeredes vitae aeternae. Nam adoptio
erat continua per singulas aetates. Quum ergo
nascerentur filii Dei, fuit illud magis probrosum
de8ciscere ab eius cultu. Itaque quum hie tam
graviter damnât Ezechiel peregrinos, ostendit quanto
atrocius sit eorum crimen, qui sanctiore quodam
vinculo obstricti erant ad colendum Deum. Dicit,
et separatus fuerit de post me. Heri dicebat propheta,
,! ?JJO, desuper me, vel de ad me: hie autem
exprimitur clarius defectio, ubi homines respuunt
doctrinam legis, et palam ostendunt se nolle quidquam
obsequii Deo praestare. Dicitur enim sequi
Deum, vel post ipsum ambulare qui proponit sibi
eum ducem, et addictus est eius praeceptis: deniquë
qui tenet viam ab ipso monstratam. Sicuti
ergo fidei obedientia Deum sequimur, vel incedimus
post ipsum: ita recedimus ab ipso ubi repudiamus
eius legem, et palam facimus nolle iugum eius amplius
ferre. Ostendit ergo qualis sit separatio populi,
vel hominum a Deo, nempe ubi legem eius
sequi recusant. Israelitae enim volebant semper
Deum sibi manere coniunctum. Sed divortium
fecerant: hoc quidem negassent. Ideo propheta hie
tergiversandi ansam illis praecidit, quum dicit eos
separari a Deo qui ipsum non sequuntur. Et tandem
repetit quod heri visum fuit, qui fecerit adscendere
idola super cor suum, qui offendiculum suae
iniquitatis posuerit coram facie sua, hoc est qui demersus
fuerit in suis superstitionibus, ita ut idola
regnum in corde eius occupent: deinde qui eo proruperit
audaciae, ut non dissimulet se velle Deo
adversari : si quis, in quit, venerit ad prophetam, ut
inquirat ab ipso in me, hoe est nomine meo, ego
respondebo Uli. Idem quod heri vidimus confirmât,
se non posse diutius ferre hypocritas, qui tam superbe
illudebant. Et certe quum palam colerent
idola, et referti essent multis superstitionibus qualis
audacia et superbia fuit, consulere veros prophotas?
Perinde enim illud fuit ac si quis medico proterve
Calvini opera. Vol. XL.
insultet ac maledicat, neque tantum conviciis oneret,
sed etiam conspuât in faciem eius: postea velit eum
consulere, quid mihi suades? vide quomodo saner
ab hoc morbo. Talis superbia non posset ferri inter
homines mortales. Quomodo- igitur Deus sineret
tantum contumeliae impune sibi irrogari? Hac ratione
dicit se responsurum, sed responsurum suo
more: quasi diceret, quaerunt illi blanditias, ego
autém respondebo in me, hoc est, non transfigurabor
ad eorum Mbidinem. Nam suis figmentis me transfigurant:
sed falluntur. Nihil ergo proficiunt quum
exspectant me ex animi sententia illis responsurum:
ego respondebo, inquit, in me: hoc est sentient
responsum a me esse profectum, ita non est cur
putent servos meos sibi fore morigeros, quemadmodum
abuti soient pseudoprophetis, quos mercede
emunt ut sunt vénales. Quum autem quispiam
venali8 est cogitur serviliter adulari. Nulla enim
libertas est, nisi in bona et recta consciqntia. Ergo
Deus hie discernit servos suos ab impostoribus, qui
ita vendebant suas blanditias. Nunc sequitur,
8. Et ponam faciem meam in viro illo (vel super
virum ilium), et ponam ilium (alii vertunt, perdam
eum, in puncto dextro loco puncti sinistri: sed lectio
ilia melius convenit, ponam eum) in signum et proverbial
et excidam eum e medio populi mei: et cognoscetis
quod ego Iehovah.
Hie Deus addit exsequutionem simul paratam
fore, ubi veri prophetae vindictam denuntiaverint.
Nam profani homines semper sibi fabricant inanes
fiducias: et quum Deus minatur, dicunt tantum
esse tonitru sine fulmine. Quoniam ergo minaces
prophetiae nihil aut parum movent reprobos, ideo
nunc Deus ostendit se non modo responsurum quod
audire noient, sed sensuros ipso effectu quam vere
loquutus fuerit. Et hoc iam debuit colligi ex
proxima sententia. Ubi enim Deus per se responded
neque mentitur, neque verberat aerem minacibus
verbis, sed denuntiat quod suo tempore implere
atque exsequi statuit. Nunquam ergo Deus in se
respondet quin vaticinio coniunctus sit effectua.
Sed stupidiores sunt hypocritae quam ut hoc agnoscant,
nisi clarior explicatio fuerit adhibita. Haec
igitur ratio est cur propheta nunc concionetur de
effectu. Dicit igitur ponam faciem meam super
virum ilium: ubi - Deus ore nobis maledicit, hoc
quidem sufficit ad interitum: sed plus voluit hoc
loco exprimere, nempe ubi prophetae fuerint irae
eius praecones, et admoniti fuerint hypocritae de
poenis quae eos manent, iamque impendent, tunc
manum eius simul prodituram. Faciem autem ponere
dicitur qui insurgit contra aliquem, vel qui in
certamen descendit et manus conserit. Sic etiam
pronuntiat Deus se fore adversarium omnibus re-
20