viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

609 IN DANIELEM. CAP. II. 610
quatur alteri populo. Quantum ad postremum
membrum speotat, ubi dicit, conteret ac confringet
omnia ilia régna, et ipsum stabit perpétua, non indiget
longa expositione. Diximus enim qua rations
conterat regnum Christi omnia terrena, de quibus
antea loquutus est Daniel: quod scilicet necesse sit
evanescere, et perire etiam miserum in modum
quidquid adversum est unigenito filio Dei. Hortatur
propheta reges omnes terrae, ut osculentur filium
(Psal. 2,12). Quum neque Babylonii, neque Persae,
neque Macedones, neque Romani se Christo subiecerint,
imo omnes suas vires contulerint ad ipsum
oppugnandum, fuerint hostes pietatis, oportuit deleri
a Christi regno: quia etiamsi tunc non exstaret
Imperium persicum, ubi Christus mundo fuit exhibitus,
maledicta fuit eius memoria coram Deo.
Neque etiam hie Daniel ea tantum attingit quae
patent ocnlis hominum, sed altius attollit mentes
nostras: nempe ut sciamus non alibi veram fulturam,
in qua quiescamus, posse reperiri, quam in
uno Christo. Extra Christum ergo pronuntiat quidquid
splendoris et potentiae est in mundo, et opulentiae,
et roboris, hoc esse caducum, et evanidum,
et nullius momenti. Confirmât sequenti versu eandem
sententiam, quod scilicet JDeus ostenderit regi
babylonio quid futurum esset postremis temporïbus,
ubi mon8trat lapident excisum e monte, et quidem
sine manu. Diximus Christum excisum fuisse e
monte sine manu, quia divinitus missus fuit, ita ut
nihil hac in parte sibi possent arrogare homines,
quemadmodum etiam Deus ubi de redemptione populi
sui agit, sic loquitur apud Isaiam (63,5), Quoniam
non vidit Dominus in mundo adiutorem, armavit
se braohio suo, et propria virtute. Quoniam
ergo non aliunde missus est Christus, quam a pâtre
coelesti, ideo dicitur excisus esse absque manu. Et
interea etiam tenendum est quod secundo loco adiunxi,
nempe notari humile et abiectum Christi
exordium, quia fuerit similis rudi et impolito lapidi.
Quantum attinet ad montem, non dubito quin Daniel
hic voluerit Christi originem docere sublimem
esse, et supra totum mundum. Ergo sub figura
montis intelligit, meo iudicio, Christum non exoriturum
esse ex terra, sed venturum ex gloria coelesti
patris, quemadmodum etiam dicitur apud prophetam
(Mich. 5, 2), Et tu Bethlehem Ephratha,
minima es inter praefecturas Iehudah: ex te tarnen
mihi orietur dux in Israel, et ortus eius a diebus
aeternitatis. Daniel ergo hie oocurrit crassis imaginationibus,
ad quas alioqui propensa,sunt nostra
ingénia. Nam quia initio non apparuit tanta in
Christo dignitas, quanta cernitur in mundi regibus,
et hodie etiam dominatur quasi sub ignominia orucis,
hinc fit ut multi eum contemnant, neque agnoecant
quidquam in eo dignitatis. Daniel ergo nunc
élevât oculos et sensus nostros in sublime, quum
Calvmi opera. Vol. XL.
dicit lapidem hunc excidendum esse e monte. Interea
si quis malit montem accipere pro electo populo,
ego non contendam: sed hoc videtur mihi remotum
esse a genuino sensu prophetae. Tandem subiicit,
Et verum est somnium, et fidelis eius interpretatio.
Hie Daniel secure et intrépide affirmât se non
afferre dubias coniecturas, sed quod aocepit a Domino
fideliter exponere regi Nebuchadnezer. Hic
ergo sibi vendicat autoritatem propheticam, ut rex
babyloniu8 agnoscat ipsum pro fido et certo Dei
interprète. Et videmus prophetas hac fiducia semper
loquutos esse: alioqui frigeret omnis doctrina.
Si fides nostra niteretur vel sapientia hominum,
vel aliis rebus, vacillaret subinde. Ergo necesse eBt
statui nobis illud fundamentum, quod in medium
nobis profertur, hoc proficisci a Deo. Haec ratio
est cur prophetae tantopere in hoc insistant, ne
censeatur ipsorum doctrina humanitus fabricata esse.
Sic etiam hoc loco Daniel primum dicit, verum est
somnium: quasi diceret, non esse somnium vulgare,
quemadmodum de porta cornea poetae fabulantur:
non esse etiam somnium turbulentum, qualia conoipiunt
homines vel maie sani, vel referti cibo et
potu, vel etiam pro corporis sui constitutione, vel
melancholici, et cholerici, et caetera. Dicit ergo
somnium regis babylonii fuisse verum oraculum:
deinde adiungit interpretationem esse certam: ubi,
sicuti proximo membro, iterum sibi autoritatem
prophetae conciliât: ne dubitet Nebuchadnezer ipsum
divinitus esse instructum, quod somnii veritatem
intelligat. Nunc sequitur,
46. Tune rex Nebuchadnezer cecidit in faciem
suam, et Daniélem adoravit: et oblationem, et sufßum
odoriferum (hoc est, odorem bene fragrantem) iussit
Uli sacrificari.
Quod dicitur rex babylonius cecidisse in faciem
suam, aliqua ex parte laudi tribui potest, aliqua
etiam ex parte vitio verti. Fuit hoc signum et
pietatis et modestiae, quod se prostravit coram Deo
et propheta eius. Seimus quam ferox sit regum
superbia: imo videmus ut similes sint phreneticis,
quia non putant se esse ex numéro mortalium:
adeo excaecati sunt splendore suae magnitudinis.
Erat tunc summus monarcha Nebuchadnezer. Difficile
igitur fuit eius animum ita componi, ut gloriam
Deo tribueret. Deinde somnium, quod exposuit
Daniel, non poterat ei gratiosum esse. Videbat et
monarchiam suam esse maledictam coram Deo, et
perituram cum ignominia: alias, quae superventurae
erant, in coelo ordinatas esse: et quamvis acciperet
aliquid solatii ex aliorum regnorum interitu, tarnen
fuit hoc valde asperum auribus delicatis, audire
regnum, quod tune florentissimum erat, et quod
omnes putabant fore perpetuum, nullius esse dura-
39