viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

295 PRABLEOTIONES 296
sese iaotare pseudoprophetas, dum attollunt vel
saltern fingunt so attollere animos in sublime: et
curiosi homines hoe unum appetunt, et hinc fit, ut
illis insipida sit legis et evangelii doctrina, quia
eos tantum oblectant argutiae. Et videmus hodie
quam multi amplexentur nugas Dionysii de coelesti
hierarchia, qui fere pro nihilo ducunt prophetas
omnes, et Christum ipsum. Dicit ergo propheta
mulieres istas venari animas populi, quia habent
paratos laqueos, quibus implicent eos omnes, qui
obnoxii sunt imposturis et fallaciis. Tarnen meo
iudicio simul alludit ad aves. Quoniam ergo dixit
esse venationem Satanae omnes imposturas, nunc
adiungit oblique aliam similitudinem, quod omnes
falsae prophetiae totidem sint decipulae ad aves
illaqueandas. Nunc videtur clarus esse sensus ver-
borum: ecce ergo Deus, inquit, surget contra vestros
pulvillos, quibus venatae estis illic aves ad volandum,
hoc est, quum promitteretis miras revelationes, talibus
illecebris decepti fuerunt miseri, quos tantum
sua curiositas agebat. Postea adiungit, liberabo
ipsas e brachiis vestris, et eruam animas quas vos
venatae estis, animas ad volandum, incfuit. Repetit
secundo quod iam diximus de profundis speculationibus,
quarum dulcedine allicere soient pseudoprophetae
omnes stultos, qui non possunt contenu esse
vera doctrina, nee possunt sobrie sapere. Interea
minime dubium est, quin Deus hic proprie loquatur
de electis, qui residui erant in populo. Etsi autem
exiguus erat ille numerus, noluit tarnen Deus perire:
et hac ratione denuntiat se fore ultorem, et
facturum ut resipiscant qui vel iam decepti fuerant,
vel saltern fuerant aliquo modo circumdati decipulis.
Quum autem utitur verbo eodem, satis hinc
colligimus, non posse haec verba extendi promiscue
ad quoslibet. Deus enim passus est multos perire,
quemadmodum dicit per prophetam suum Zacbariam
(11, 9), Quod perit pereat: sed interea eripuit exiguum
numerum et reliquias electionis, ut loquitur
Paulus (Rom. 11, 5).
21. Et conscindam pepla vestra (vel lacerabo),
et eruam populum meum e manibus vestris: et non
erunt amplius in manibus vestris in praedam: et
cognoscetis quod ego Iehovah.
Quod dixerat propheta de pulvinis nunc etiam
pronuntiat de peplis, quibus solebant obnubere vel
sua vel eorum capita, a quibus consulebantur.
Summa est, Deum talibus praestigiis finem impositurum.
Nam populus istis rebus nihili sic erat
fascinatus, ut necesse fuerit tolli eiusmodi larvas,
quia semper ad fallendum fuissent instructae muliorculae
illae. Addit autem secundo id se facturum
in gratiam populi sui. Diximus autem non debere
hoc extendi generaliter ad omnes filios. Abrahae,
qui genus ab eo trahebant secundum carnem. Deus
enim passus est fere omnes perire, quemadmodum
per Isaiam (10, 22) dictum fuerat, Etiam si populus
tuus esset instar arenae maris, reliquiae duntaxat
salvae fient. Quum ergo loquitur hic de populo
suo Deus, restringi debet haec sententia ad electos:
quemadmodum quum dicitur in Psalmo (73, 1), ,
Quam suavis vel benignus est Deus Israeli suo!
per modum correctionis addit, his qui recto sunt
corde: quoniam scilicet multi iactabant se esse
Israelitas, qui tarnen longe dissimiles erant patri
suo: et quum essent dégénères, abdicaverant se
honore illo. Propheta ergo illic bonitatem Dei
restriogit peculiariter ad electos, qui recto sunt
corde, postquam de toto populo fuerat loquutus.
Quamvis Ezechiel non ita distincte exprimat quod
citavimus ex psalmo, idem tarnen est sensus: et
hoc facile colligitur ex 11. cap. ad Romanos (v. 5)
ubi Paulus proponit nobis reliquias, quae servantur
gratuita electione Dei. Eodem sensu additur non
fore amplius illis in praedam. Diximus autem qualiter
mulierculae illae venatae fuerint miseras animas,
non tantum ut lucrum captarent, sed etiam *
quia Satan abutebatur earum fallaciis. Sic ergo
factum est, ut illaqueatae fuerint animae ad interitum.
Hac ratione Deus pronuntiat non fore amplius
illis in praedam. Et repetit quod iam dixerat
scietis quod ego sim Iehovah. Hie Deus in medium
profert suam potentiam, quia scimus quam secure
illudant sacro eius nomini hypocritae : et hoc facile
apparuit in tanta mulierum audacia et licentia.
Deus ergo hie minitatur illis: sed dicit sensuras
tandem quisnam loquutus fuerit, quia scilicet ludibrio
habebant Ezechielem, et alios Dei servos.
Ergo tacita est antithesis inter Deum et prophetas,
non quod Deus se a servis suis separet. Est enim
Veritas cuius sunt ministri et praecones insolubile
ad eos sociandos vinculum: sed sermo aptatur ad
eorum sensus quibuscum agit propheta. Nunc quia
mulieres istae adeo protervae erant, dicit se non ab
ipsis contemni, sed Deum ipsum. Sequitur,
22. Quia contristastis cor iusti mendacio (vel
fallaciter), et ego non contristaveram ipsum (est aliud
verbum, sed quod differt tantum una litera, et
significat tristari et dolere), et roborastis manus
impii, tit ne converteretur a via sua mala, vivificando
ipsum,
23. Propterea mendacium non videbitis, et divinationem
non divinabitis amplius: et eruam populum
meum e manu vestra: et scietis quod ego Iehovah.
Aliis verbis explicat quod iam heri vidimus:
sed repetitio pertinet ad rei gravitatem. Propheta
igitur ostendit iustum esse querimoniae causam,
quod ita mulieres populum fallant. Dicit nunc