viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

551 P-RAELECTIONES 552
abiiciendas esse omnes delitias. Daniel quidem (ut
heri vidimus) non constituit virtutem in abstinentia
huiue vel illius cibi: et quidquid hactenus retulit,
non spectavit in alium finem, nisi ut sciamns praecavisse
periculum, ne scilicet transiret in mores
alienae gentis, atque ita se Babyloniis misceret, ut
non reminisceretur se esse filium Abrahae. Sed
tarnen hoc necessarium erat, renuntiare aulicis delitiis.
Quanquam ergo suppetunt cibi delicati,
sponte illos a se repellit, quia scilicet erat exitialis
pollutio (ut ante vidimus) non per se, sed propter
consequentiam. Sic Moses quum fugit ex Aegypto,
traneiit in novam vitam et longe diversam a superior!.
Vixerat enim laute et opipare in aula
regia quasi esset regis nepos. Tenuiter autem victitat
in deserto postea, et molestissimo etiam labore
victum sibi acquirit: Postposuit delitias Aegypti
(inquit Apostolus [Hebr. 11,26]) cruci Christi. Quare?
neque enim poterat simul et Aegyptius censeri, et
retinere gratiam, quae promissa fuerat filiis Abrahae.
Erat quaedam haec abnegationis species, semper
manere in aula regis. Sciamus ergo hoc esse
verum experimentum nostrae frugalitatis et temperantiae,
si possumus esurire, ubi Deus nos ad inopiam
et egestatem cogit: imo etiam si sponte possumus
abiicere delitias, quae nobis essent ad manum,
sed nostro exitio. Nam hie subsistere in leguminibus
et aqua esset valde frivolum : quia maior interdnm
intemperantia se prodit in leguminibus, quam
in optimi8 quibusque et lautissimis cibis. Si quis
debili valetudine appetat legumina et alios cibos,
qui minus conducunt, ille certe damnabitur intemperantiae.
Si autem vescatur cibis boni succi (ut
loquuntur) et ita se sustentet, erit laus frugalitatis.
Si quis ergo aquam appetat, et sese ingurgitet:
respuat autem vinum, non erit hoc laudabile, quemadmodum
scimus. Ergo in ipsa specie ciborum non
debemus subsistere, ut sciamus quanta fuerit virtus
Danielis. Sed semper debemus dirigere mentes
nostras ad finem consilii, nempe quod voluit, quantum
in se erat, ita vivere sub imperio regis babylonii,
ut tarnen separata esset conditio ipsius a
communi more gentis, nee unquam oblivisceretur
se esse Israelitam: et nisi fuisset tanta diversitas,
non poterat satis se ipsum acuere Daniel, et subinde
excutere vel expergefacere torporem suum.
Quemadmodum si suppetat tolerabilis victus, non
facile retinemur in officio. Quum ergo necesse
esset versari ante oculos Danieli manifestum aliquod
et insigne discrimen, quo se ipsum a Ohaldaeis
separaret, hinc factum est, ut legumina et
aquam peteret. Postremo docet hie locus, etiamsi
tantum occurrant nobis radices, vel folia arborum,
imo si terra ipsa non proférât nobis vel minimum
germen: tarnen Deum posse nobis benedicere, ut
simus vegeti et alacres, non minus quam qui af-
fiuunt omni copia. Non spernenda quidem est Dei
liberalitas, ubi nos alit pane, et vino, et aliis cibis.
Nam Paulus utrumque in laude ponit, scire ferre
abundantiam et penuriam (Phil. 4, 12). Quum ergo
Dominus largiter nobis profert eibum et potum,
possumus sobrie et frugaliter vinum bibere, et edere
cibos suaviores. Sed ubi Deus aufert nobis et panem
et aquam, ita ut nobis pereundum sit inedia,
sciamus sufficere nobis eius benedictionem pro omnibus
alimentis. Nam videmus Danielem, et eius
socios fuisse pulchros et nitidos, fuisse etiam succulenta
came, quum legumina tantum comederent.
Unde hoc, nisi quia Dominus, qui populum suum
alere potuit in deserto solo manna, quum non suppeterent
alii cibi, convertit etiam hodie nobis cibos
in manna, qui per se essent noxii? Nam si quis
interroget medicos, an leguminibus et aliis eiusmodi
vescendum sit, dicent haec omnia esse valde noxia :
et. vere hoc sentient. Sed interea ubi non est
nobis ciborum copia ad delectum, ut possimus nobis
accipere quod valetudini nostrae melius conducit,
si contenti sumus herbis et radicibus, Dominus
(quemadmodum dixi) poterit nos non minus alere,»
quam si mensam proponeret bene refertam omnibus
lautitiis. Sicuti enim temperantia non est in ipso
cibo, sed in palato, quia si voluptas nos allicit ad
malos cibos appetendos, nihilominus sumus intern-,
perantes : rursum si vescimur optimis cibis, hoc non
obstat nostrae temperantiae. Idem etiam tenendum
est de ipsa facultate alimentorum, quod scilicet non
sustentât nos per se quâlitas huius vel illius cibi,
sed Dei benedictio, prout illi visum est. Videbimus
enim interdum divitum liberos esse macilentos, quum
tarnen habeatur summa ipsorum cura : videbimus in
plèbe rustica pueros esse pulcherrimos, et facie bene
plena, et toto corpore succulento : et tarnen vescuntur
cibis quibuslibet, interdum etiam maxime noxiis.
Sed quia carent delitiis urbanis, ideo Dominus sua
benedictione facit, ut crudi fructus, ut caro suilla,
laridum, et quidquid taie est, et olera etiam quae
videntur détériora esse, ut haec omnia multo magis
prosint, quam si affluèrent omnes delitiae. Hoc
ergo etiam notandum est in verbis Danielis. Sequi
tur,
16. Et factum est, ut Mélsar toïleret sibi portionem
cibi illorum et vinum potionum eorum (hoc est,
vinum quod rex illis in potum tribuerat), et daret
iUis legumina.
Postquam videt Melsar se posse gratificari
Danieli, et sociis absque periculo, imo hoc esse ex
altera parte sibi lucrosum, facilis fuit et humanus:
, iam non opus fuit longa disputatione. Nam saepe
a spe lucri deterremur, obiecto discrimine aliquo:
vel si magno labore constat quod alioqui appetimus,