viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

535 PRAELECTIONES 536
a Ieremia. Quum ergo adhuo regno potiretur Iehoiakim,
permissu scilicet regis Nebuchadnezer, iam
Daniel captus erat: ita impletum fuit quod a Ieremia
fuit praedictum, nempe ficus praecoces esse
melioris conditionis. Nam qui ultimi abducti sunt
in oaptivitatem, putabant se beatos esse prae aliis.
Propheta au tern excutit illis vanam hanc iactantiam,
et ostendit mitius actum esse cum primis captivis,
quam cum residuo illo populo, qui adhuc integer
manebat domi. Sumo igitur illud, Danielem fuisse
quasi ex primitiis captivitatis : et hic perspicere
licet quam incomprebensibilia sint nobis Dei iudicia.
Si qua tunc fuit integritas in toto populo, certe
Daniel erat primarium exemplar. Nam Ezechiel
(c. 14) inter très iustos eum numerat, a quibus
Deum placari posse verisimile esset. Fuit igitur
tanta virtutum praestantia in Daniele, ut esset
quasi coelestis angélus inter mortales: et tarnen
abducitur in exsilium, et vivit quasi mancipium
regis babylonii. Alii interea, qui tot modis in se
iram Dei provocaveraht, quieti manent in suis
nidis: Dominus non privat eos patria, et non abdicat
etiam baereditate, quae Signum erat et pignus
adoptionis. Si hie velit quispiam definire, cur potius
Daniel inter primos traotus fuerit in exsilium,
uonne prodet suam vesaniam? Ergo discamus admirari
Dei iudicia, quae superant omnes sensus
nostros, et interea meminerimus etiàm sententiae
Christi, Si haec fiunt in viridi, quid in arido?
Quemadmodum iam dixi, erat angelica sanctitas in
Daniele, et tarnen trahitur contumeliose in exsilium,
et alitur inter eunuchos regis. Quum hoc contigerit
tam sancto viro, qui iam a pueritia se totum addixerat
pietati : nunc quod Deus nobis parcit, quantae
indulgentiae est'' Quid enim sumus meriti? Nam
quis audebit se conferre Danieli! Imo indigni sumus
qui solvamus corrigias calceamentorum pedum
eius, quemadmodum fuit in veteri proverbio. Et
non dubium est quin Daniel etiam ex circumstantia
temporis voluerit ostendere, hoc fuisse singulare et
extraordinarium Dei donum, quod haec tentatio non
oppressit animum eius, et non potuit illum divertere
a recto pietatis cursu. Quum ergo Daniel videret
se quasi propositum esse in exemplar probri, tarnen
non destitit Deum pure colère. Quod autein dioit
traditum fuisse Iehoiakim divinitus in manum regis
Nabuchadnezer, hac loquendi forma tollit offendiculum,
quod poterat occurrere piorum animis. Nam,
si superior fuisset Nabuchadnezer, poterat Deus
ipse videri cessisse: et ita fuisset oppressa eius
gloria. Daniel autem hic diserte asserit regem
Nabuchadnezer non potitum fuisse Ierosolyma, neque
fuisse victorem gentis illius vel propria virtute,
vel proprii8 consiliis, vel fortuna, et felicitate : sed
quia Deus voluerit humiliare populum suum. Hic
ergo Daniel proponit nobis Dei providentiam et
iudicium, ne scilicet putemus Ierosolymam sic fuisse
captam, ut non staret Deus foederi suo, quod pepigerat
cum Abraham et eius posteris. Et nominatim
etiam loquitur de vasis templi. Nam hoc poterat
videri longe absurdissimum, et conoutere fidelium
mentes, Quid hoc sibi vult? spoliari ab homine
scelerato et impio Dei templum, annon Deus testatus
est illic esse suam quietem? haec requies mea
in saeculum, hic manebo, quia elegi earn. Si quis
ergo locus fuit inexpugnabilis in mundo, hic certe
honor debebat manere integer et illibatus templo
Dei. Quum autem diripitur, quum sacra vasa ita
profanantur, neque id solum, sed quum rex impius
transfert in templum Dei sui quod semel dicatum
fuerat Deo vivo, annon, quemadmodum dixi, haec
tentatio potuit labefactare animos etiam sanctorum?
Nemo certe fuit tarn cordatus, quem non percelleret
ista tentatio inopinata: Ubi est Deus, qui non défendit
templum suum? Nam quamvis non habitet
in mundo, neque inclusus sit parietibus ligneis, aut
lapideis, tarnen elegit sibi domicilium hoc, et toties
per prophetas suos asseruit se inter Cherubim sedere.
Quid ergo hoc sibi vult? Quemadmodum v
dixi, Daniel hic nos revocat ad Dei iudicium, et
uno verbo admonet, non debere hoc videri novum,
quod Deus tam graves poénas sumpsisset de impiis
et sceleratis apostatis. Nam sub nomine Dei su beet
tacita antithesis. Neque enim Dominus tradidit
Iehoiakim in manum Babylonii, nisi ob iustas rationes.
Deus ergo exposuit ipsum in praedam, ut
poenas sumeret de impii illius populi defectione.
Nunc 8equitur,
3. M mandavit (vel, edixit) rex Aspenaso (vel,
dixit ad Aspenasum, ut vertunt qui retinent phrasin
hebraicam) principi eunuchorum, ut adfluceret e filiis
Israel et ex semine regio, et ex principibus (vel, proceribus).
Hie Daniel prosequitur suam narrationem, et
ostendit qua ratione fuerit abductus cum soeiis suis.
Bex enim iusserat sibi adduci non ex gregariis, sed
ex praecipua nobilitate adolescentes, qui starent
coram ipso: hoc est, qui ei ministrarent. Hinc
ergo colligimns, Danielem et eius sooios fuisse delectos,
quod et generosi essent adolescentes, deinde
ex regio semine, vel saltern quorum parentes dignitate
excelluerant ante alios. Hoc autem fecit rex
eo consilio, ut ostentaret se esse victorem. Potest
etiam fieri, ut sumpserit sibi astutius consilium,
nempe ut haberet obsides apud se. Speravit enim
ut videbimus quoscunque aleret in aula sua fore dégénères,
ut hostes essent Iudaeis, et putavit eorum
operam sibi fore utilem: deinde speravit, quum
essent nati eximio genere, Iudaeos tunc fore magis
pacatos, ne quid scilicet periculi crearent miseris