viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

169 IN EZEOHIELIS PROPH. CAP. VIL 170
Quoniam ergo Deus conspicuam vult esse suam
gratiam in omnibus donis, quibus homines ornât
atque insignit: merito propbeta dicit Iudaeos fuisse
ornat08 auro et argento. Sed accusât eorum ingratitudinem,
quod converterint tale decus ad superbiam.
Nam ]l&0 hic accipio in malam partem,
sicuti et plurimis aliis locis: significat aliquando
excellentiam : sed non dubito quin hic exprobret
Iudaei8 propheta, quod superbierint opibus, quae
tarnen erant testimonia favoris Dei. Ergo posuit,
inquit, nempe decus ornamenti, posuit ad superbiam.
Sequitur, et imagines àbominationum suarum et spurcitiarum
suarwm, vel idolorum suorum. Sic enim
vocant interdum Hebraei idola: fecerunt ex Mo.
Hic 3 accipitur loco D, ut saepe alias: et ita materiam
désignât. Dicit igitur Iudaeos fecisse imagines
suas, quae totidem abominationes erant coram Deo
ex auro et argento. Haec secunda fuit profanatio
donorum Dei, prior fuit in superbia, quum Iudaei
inebriati copia rerum omnium coeperunt insolescere
contra Deum: ita profanarunt decus quo fuerant
ornati. Sed accessit etiam altera' pollutio, nempe
quod conflarunt sibi idola ex auro et argento, et
obtulerunt etiam dona et sacrificia: quemadmodum
Deus apud Hoseam (2, 8) conqueritur, quod converterint
quidquid in ipsos contulerat ad impios
cultus, Dederam, inquit, frumentum meum, et vinum
et oleum. Atqui ornarunt sua idola: haec
fuit scilicet gratiarum actio, quod excaecati mea
liberalitate idolis suis sacrificia obtulerunt ex frumento
meo, et oleo et vino. Qua de re uberius
disseret Ezechiel cap. 16. Sed nunc dicit, fecisse
imagines àbominationum ex ilia gloria qua ipsos insignierat.
Et in fine versus confirmât quod nuper
vidimus, propterea, inquit, dabo ipsum, hoc est decus
illud dabo, vel ponam ipsis in proiectionem. Videmus
repeti eandem sententiam quam ante posuerat:
sed commémorât hic rationes cur in die excandescentiae
Dei pro nihilo ducturi sint aurum et argentum
Iudaei, quoniam scilicet indigne contaminarunt
haec Dei dona, in quibus gratia eius et paternus
favor fulgebat. Ponam igitur, inquit, in proiectionem
aurum, vel decus: dixerat ante prorsus idem,
sed nondum expressa fuerat ratio vindictae Dei.
Sequitur,
21. Et ponam ipsum (vel tradam) in manum
alienorum ad direptionem, et impiorum terrae ad
spoliationem : et profanàbunt ipsum.
Quod ad sanctuarium haec etiam verba torquent
interprètes, dixi mihi non probari. Ego igitur
non dubito prophetam adhuc de populo loqui.
Mutavit quidem in superiore versu numerum, sed
initio loquutus fuerat numéro singulari, nunc Herum
redit ad numerum singularem et populum désignât.
*
Ponam igitur ipsum in manum alienorum. Hoc
gravius fuit quam si oppressi fuissent tyrannide aliqua
domestica, nec dubito quin per alienos propheta
significet gentes remotas et barbaras: quemadmodum
scimus eos quibuscum nulla fuit nobis communicatio
magis et atrocius saevire. Prim um igitur
dicit, fore servos alienorum: adiungit impios
terrae: significat hostes eorum fore crudeles et
sceleratos, ita ut nulla ab ipsis speranda sit misericord
ia vel aequitas. Summa est, vindictam Dei
fore terribilem, ubi diu sustinuerit iniquitates populi.
Hinc autem colligimus impios et sceleratos homines
Dei esse flagella, et régi eius arbitrio et manu.
Quum ita sit, colligimus Deum ita per ipsos operari,
ut tarnen purus sit ab omni culpae societate:
quia sic exercet per eos sua iudicia, ut in illis appareat
irreprehensibilis : ipßi autem merito damnentur,
quia tantum rapit eos vel sua avaritia, vel
ambitio, vel aliae libidines. Dabo igitur ipsos in
manum alienorum in spoliationem: deinde, impiis
terrae in direptionem: et ipsum profanàbunt. Hoc
forte verbo adducti sunt interprètes, ut versum
hune de sanctuario acciperent. Sed scimus etiam
^n accipi alio sensu pro occidere. Posset igitur
exponi hoc verbum, quod passim fiet trucidatio populi:
quia hostes non contenu praeda et spoliis
etiam iugulabunt suos captivos, ubi potiti fuerint
victoria. Sed retineo libenter verbum profanandi,
quod tantundem valet ac vilipendere: quia videtur
mihi alludere propheta ad promiscuum abusum, ubi
scilicet non respicimus quorsum res nobis sint destinatae,
sed temere et sine delectu per contemptum,
imo per ludibrium ipsas dissipamus. Significat igitur
tantam fore insolentiam hostium, ut prodigant
ac dilapident non modo substantiam populi, sed
etiam homines ipsos. Quanquam potest ßtiam hoc
referri ad ipsam substantiam. Dicitur enim latro
hominem praedari quum aufert quidquid habet, et
nudum relinquit: hoc sensu etiam commode exponere
licebit quod nunc dicit propheta. Sed simplex
ilia expositio mihi sufficit, quod promiscue
populum ita dissipabit, ut nullum sit discrimen.
Sequitur,
22. Et avertam faciem meam ab ipsis, et profanàbunt
absconditum meum: et ingredientur in illud
perruptores (aut vastatores), et profanàbunt illud.
Quantum ad principium versus nulla est ambiguitas.
Deus enim pronuntiat Iudaeos miseros fore,
quia ab ipsis faciem, suam avertet. Nam in eo sita
erat eorum félicitas, ut Deus, sicuti fuerat pollioitus,
curam haberet ipsorum salutis. Quamdiu ergo
dignatus est Deus ipsos respicere, fuit illis certa
salua, ita ut non esset quidquam periculi metuendum.
Sed ubi curam ipsorum abiecit, expositi fue-