viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
543 PRAELEOTIONES 544<br />
gubernatos divinitus, ut steterint puri et integri.<br />
Dicit enim postea Daniel,<br />
8. Et posuit Daniel super cor suwm (vel, in<br />
corde suo: hoc est, constituit, decrevit apud se) ne<br />
poUueretur in portione tibi regis, et in vino potuum<br />
eius: et quaesivit a magistro (hoc est, rogavit magistrum)<br />
eunuchorum, ne poUueretur.<br />
Hie ostendit Daniel se passum fuisse quod vel<br />
reiicere vel effugere non poterat: sed interea sibi<br />
cavi8se ne deficeret a timoré Dei, et ne se alienaret<br />
a gente sua, sed semper retineret memoriam sui<br />
generis, atque ita maneret integer et illibatus, et<br />
sincerus Dei cultor. Dicit igitur statuisse in corde<br />
suo, ne se polluer et in cibo et potu regis, et rogasse<br />
praefectum, sub cuius custodia degebat, ne adigeretur<br />
ad hànc necessitatem. Quaeritur hoc loco an<br />
fuerit tantum momenti in cibo et potu, ut débuerit<br />
Daniel ab illis abhorrere. Videtur enim haec quaedam<br />
fuisse species superstitionis, vel saltern videtur<br />
nimis fuisse morosus Daniel, qui ita reiieeret cibum<br />
et potum regis. Scimus enim omnia esse pura<br />
puris: et régula haec valuit saeculis omnibus. Deinde<br />
nihil simile de Iosepho legimus, et postea<br />
verisimile est, Danielem usum fuisse promiscue<br />
cibis quibuslibet, quum polieret magno honore apud<br />
regem. Non fuit igitur perpetuum hoc in Daniele.<br />
Posset ergo videri fuisse quidam inconsideratus<br />
zelus: vel posset hoc adscribi (sicuti dictum est)<br />
nimiae morositati. Si Daniel tantum ad tempus<br />
repudiavit cibum regium, fuit levitatis et inconstantiae<br />
postea sibi permittere libertatem, a qua<br />
abstinuerat ad tempus: si autem iudicio et ratione<br />
hoc fecit, our non persistit in suo proposito? Respondeo,<br />
Danielem abstinuisse principio a lautitiis<br />
aulae ne inescaretur. Fuit quidem et ipsi et eius<br />
sociis licitum, vesci quolibet cibo, et potu: sed videbat<br />
quid rex captaret. Scimus quantum valeant<br />
illecebrae ad nos fallendos, praesertim ubi laute<br />
tractamur: et experientia ostendit quam sit difficile<br />
teuere modum ubi omnia nobis affluunt: nam copiant<br />
statim sequitur luxus. Iliud est nimium<br />
commune: et rarissima est haec virtus, ut quis sibi<br />
temperet quum cibo et potu abundat. Neque tarnen<br />
haec sola ratio spectata fuit a Daniele. Non<br />
igitur hic simpliciter laudanda est eius sobrietas et<br />
continentia, quemadmodum multi torquent hune<br />
locum ad laudes ieiunii, et dicunt hanc summam<br />
fuisse virtutem in Daniele quod praetulerit legumina<br />
aulicis delitiis. Nam Daniel non modo voluit<br />
sibi cavere a lautitiis cibi et potus, quoniam videbat<br />
certum periculum instare, ne inescaretur talibus<br />
illecebris, ideo simpliciter statuit in corde suo, non<br />
gustare cibum aulicum, nempe ut in ipsa mensa<br />
perpetuo revocaret memoriam gentis suae. Yoluit<br />
igitur vivere in Chaldaea ita ut recordaretur se<br />
esse exsulem et captivum, oriundum autem ex sacro<br />
génère Abrahae. Videmus nunc quale fuerit consilium<br />
Danielis. Noluit igitur tantum sibi temperare<br />
a nimia ciborum copia, vel a delitiis, sed voluit<br />
deflectere a laqueis Satanae, quos videbat sibi<br />
esse circumdatos. Nec dubium est quin sibi conscius<br />
fuerit propriae infirmitatis: et hoc etiam in<br />
magna laude ponendum est, quod sibi diffisus voluit<br />
procul fugere omnes illecebras et captationes.<br />
Nam quod ad mentem regis spectat, hoc fait certe<br />
diabolicum aucupium, sicuti dixi: Daniel hoc repudiavit:<br />
nec dubium est quin Deus illuxerit suo<br />
spiritu eius menti, ut mature sibi praeoaveret. Ergo<br />
noluit se proiieere in plagas diaboli, sed libenter<br />
abstinuit a cibo et potu regio. Haec summa est.<br />
Potest etiam quaeri, cur hanc sibi laudem vendicet<br />
Daniel, quae communis tarnen erat cum sociis.<br />
Neque enim solus ipse reiecit potum et cibum regium.<br />
Sed quoniam necesse erat hoc cognosci,<br />
fuisse iam ab ipsa pueritia gubernatum a Dei spiritu,<br />
quo maior esset eius doctrinae fides et autoritas,<br />
ideo dicit se peculiariter loquutum fuisse, non*<br />
iaetantiae causa, sed ut conciliet fidem suae doctrinae,<br />
et ostendat se longo tempore fuisse formatum<br />
et politum a Deo ad munus propheticum.<br />
Interea notandum est, Danielem fuisse autorem<br />
sociis suis. Neque enim hoc illis venisset in mentem,<br />
et poterant corrumpi, nisi admoniti fuissent a<br />
Daniele. Deus ergo voluit Danielem esse ducem, et<br />
magistrum suis sociis, ut eos ad hanc abstinentiam<br />
adduceret. Hinc autem colligimus, ut quisque nostrum<br />
praeditus est uberiore spiritus gratia, ita obstringi<br />
ad alios docendos. Neque enim satis erit,<br />
si quisque sibi temperet, et quemadmodum edoctus<br />
est a spiritu Dei ita sese contineat in officio, nisi<br />
etiam aliis porrigat manum, et studeat sibi adiungere<br />
in societatem pietatis, timoris, et eultus Dei.<br />
Tale exemplum nobis hic in Daniele proponitur,<br />
qui non tantum respuit delitias aulae, quibus poterat<br />
inebriari, imo quae instar veneni fuissent, sed<br />
etiam socios admonet, ut idem faciant, et illis persuadet.<br />
Haec ratio est cur pollutionem vel abominationem<br />
vocet, gustare cibum regium. Non fuit<br />
quidem hoc per se abominabile, sicuti dixi. Liberum<br />
enim erat Danieli comedere, et bibere in mensa<br />
regis: sed abominatio fuit propter consequential».<br />
Ante iliud tempus quum iam in Ghaldaea essent<br />
quatuor isti, non dubium est quin cibum sumpserint<br />
communi more, et quidquid oblatum erat, quin sibi<br />
permi8erint inde edere. Non ergo legumina petebant<br />
quum essent in diversorio, et in toto itinere,<br />
sed iam coeperunt legumina petere, quum rex vellet<br />
eos inficere suis delitiis, et ita eos captare, ut mallent<br />
conditionem illam quam redire ad suos. Quum<br />
érgo vidèrent ita sibi tendi insidias, tunc pollutio
Change language