viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

77 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. III. 78
rore, quum videret se praeconem vindictae Dei
constitui. Bed alibi vidimus servos Dei fuisse duplici
affectu praeditos. Sic enim fuerunt rigidi et
asperi quoties opus erat, ut tarnen condoleseerent
misero populo. Sed dolor ille non obstitit quominus
fortiter pergerent in cursu vocationis suae. Secundum
hanc rationem nunc dicit Ezechiel vdlumen
sibi fuisse dulce, quia acquievit Dei mandatis: et
quanquam miserebatur populi sui, agnovit tarnen
fieri aliter non posse, et subscripsit iusto Dei
iudicio. Itaque per nomen dulcedinis nihil aliud
significat quam approbationem, quod scilicet amplexus
sit iniunctum sibi munus, et sic paruerit
Deo, ut oblivisceretur omnis tristitiae, quae in libro
continebatur: quia scilicet iustitia Dei praevaluit, et
quodammodo exstinxit nimiam humanitatem, quae
alioqui poterat ipsum morari. Sic etiam loquitur
Ieremias cap. 15. Dicit inventus fuisse sermones
Dei et factos sibi in gaudium et laetitiam cordis.
Vidimus autem ipsum fuisse non modo anxium,
sed valde tristem, quum reputaret instare populo
ultimum interitum. Sed quemadmodum iam dixi,
non male haec duo simul conveniunt, nempe quod
prophetae cupiant populum esse salvum, et quantum
in se est impendant operam curandae eius saluti:
interea polleant firma constantia, et non dubitent
ubi ita necesse est, damnare populum, et proferre
minas Dei, quae illis iniunctae sunt: imo paulo post
Ieremias dicit se repletum fuisse iracundia. Inventi
sunt, inquit, sermones tui, et comedi eos, et mihi
hoc cessit in gaudium et laetitiam cordis: quia invocatum
est, inquit, nomen tuum super me, Iehovah
Deus exercituum: hoc est quia instructus fui Spiritus
tui virtute, et sicuti vocatus sum ad hoc munus,
ita etiam porrexisti mihi manum, ut bona fide et
constanter possem exsequi quod praeceperas: ideo
sermones tui fuerunt mihi oblectamento. Postea
adiungit, neque enim sedi in concilio derisorum,
neque exsultavi, nempe iugi excutiendi causa.
Quandoquidem enim sensi tibi esse parendum, et
fui quasi constrictus, ideo non sedi cum derisoribus:
sed solus sedi, inquit, quia indignatione replevisti
me. Nunc ergo videmus in uno homine fuisse
duos affectus valde diversos et in speciem contrarius,
quod indignatione fuerit repletus, et tarnen
laetitiam conceperit ex sermonibus Dei. Nunc addit
Ezechiel,
4. Et dixit mihi, Fili hominis, vade (ingredere)
ad domum Israel, et loquere ad eos in sermonibus
meis:
5. Quia non ad populum profundus (hoc est
profundum) labiis (quia est nomen collectivum, ideo
mutatur numerus, ad populum profundum labio, ad
verbum) et gravem lingua, tu missus es ad domum
Israel.
6. Non ad populos multos profundus labio et
graves lingua quos non intelliges (hoc est quorum
non intelliges sermonem), si non ad eos misissem
te, ipsi audissent te.
7. Atqui (copula enim adversative hie capitur)
domus Israel non çolent ad audiendum te (hoc est
noient te au dire) quia si non volunt audire me, quia
tota domus Israel duri fronte (vel praefracti) et robusti
corde ipsi.
Iam pluribus verbis explicat Deus quorsum
voluerit a servo suo comedi volumen quod porrexit
manu sua, nempe ut instructus accederet ad filios
Israel. Neque enim vacuum oportuit venire. Scimus
enim homines nihil proferre a se ipsis solidiim.
Ergo oportuit Ezechielem a Deo accipere quod per
manus traderet Israelitis. Teneamus ergo hune
ordinem, dari volumen / prophetae, et postea mitti
ad populum. Iubet autem Deus proferre vel loqui
sermones suos: quod etiam notatu dignum est, et
eodem refertur. Quod si Ezechiel nihil debuit in
medium afferre nisi quod a Deo acceperat, haec
régula valere debet in omnibus Dei servis, ne sua
commenta ingérant, sed pronuntient quasi ex ore
Dei quod ab eo didicerunt. Denique semper valeat
illud Petri (1. Epist. 4,11), Qui loquitur in ecclesia
ut loquatur tanquam Dei sermones. Iam adiungit,
non mitto te ad populum profundum labio, et gravem
lingua, sed ad domum Israelis. Quidam existimant
prophetam hic animari ad officium, quia Deus nihil
ab ipso postulet nimis difficile. Nam si missus
fuisset ad gentes remotas quibuscum nulla erat
communicatio linguae, poterat obtendere sibi plus
imponi oneris quam ferre posset. Difficultas ergo
fuisset instar obstaculi. Ideo ut alacriter fungatur
officio, putant hic conferri gentes remotas et extraneas
cum populo: quasi dictum esset, ego te non
mitto ad exteros. Nam neque ipsi te intelligerent,
et essent quoque vicissim tibi barbari: sed quia
familiaris tibi est usus cum populo tuo, non potes
tergiversari quum te mitto ad ipsos. Sed illa sententia
mihi non probatur, quia uno cbntextu lego
très istos versus, sicuti cohaerent. Minime igitur
dubium est quin Deus hac comparatione populi impietatem
exaggeret. Nam haec sententia prima est
ordine, surdos fore Israelitas, quamvis propheta
utatur apud eos vulgari et vernaculo, ut loquuntur,
sermone: hoc est primum caput. Iam ostenditur
causa, quia scilicet sint populus amarus. Significat
ergo Deus nihil obstare Israelitis, quominus profitant
in doctrina prophetae, nisi suam malitiam
et impietatem. Hac ratione dicit non mitto te ad
populum profundum labiis. Nescio quid venerit in
mentem quibusdam, ut putarent hoc epitheto notari
eruditos vel solertes. Nam populum esse profundis