viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

249 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XI. 250
melius excludat omnem superbiam, dicit hoc tribuendum
esse Deo, quod ambulamus in eius praeceptis,
servamus statuta, et praestamus totam legem.
In solidum ergo discamus relinquere Deo suam
laudem, et ita agnoscere in bonis operibus nihil
esse nostrum : praesertim vero in ipsa perseverantia
reputemus singulare Dei beneficium: quod certe
necesse est, si respicimus quanta sit nostra débilitas,
deinde quibus et quam violentis pugnis nos
impetat assidue Satan. Primum facile esset singulis
momentis concidere, nisi Deus nos sustineret:
deinde insultus Satanae longe superant vires nostras.
Si ergo veniat nobis in mentem qualis sit
nostra conditio absque Dei gratia, fatebimur in bonis
operibus nihil nisi quod vitiosum est esse nostrum
: sicuti etiam Augustinus scite addit illam exceptionem.
Nam satis notum est, nullum esse tarn
laudabile opus, quod non adspersum sit aliqua macula.
Neque enim quaecunque praestamus officia,
proficiscuntur a perfecto Dei amore, sed semper
luctandum est ut Deo obediamus. Videmur ergo
illo defectu contaminari nostra opera. Est igitur
aliquid nostrum in bonis operibus, nempe quod ea
vitiat, ut merito repudientur coram Deo. Bed ubi
de rectitudine agitur et de laude, discamus relinquere
Deo quod suum est, nisi velimus sponte esse
sacrilegi. lam sequitur, et erunt mihi in pojpulum,
et ego ero Ulis in Deum. Sub his verbis haud dubio
propheta complectitur veniam gratuitam, qua
Deus sibi réconciliât peccatores. Et certe non sufficeret
nos renovari in obsequium iustitiae Dei, nisi
accederet paterna eius indulgentia qua ignoscit
nostris infirmitatibus. Clarius hoc exprimitur
31. cap. Ieremiae, et 36. prophetae nostri: sed nota
est scripturae phrasis. Quoties enim Deus promittit
filios Abrahae sibi fore in populum, ea promissio
non alibi fundata est quam in foedere eius gratuito,
quod continet remissionem peccatorum. Perinde
igitur est ac si adiungeret propheta, Deum expiaturum
esse omnes maculas populi sui. Nam et
salus nostra continetur his duobus membris, ut
Deus nos prosequatur paterno suo favore, dum nos
tolérât, neque vocat nos ad iudicium : sed sepelit
peccata nostra, quemadmodum dicitur in Psalmo
(32, 1): Beatus vir cui Deus non imputât iniquitates.
Sequitur ex opposito miseros esse omnes et
maledictos, quibus imputât. Si quis obiiciat non
opus esse venia ubi non peccamus, facilis est responsio,
fidèles nunquam sic regenerari, ut compleänt
legem Dei. Ad servanda eins mandata adspirant,
et quidem serio et sincero affectii : sed quia manent
semper aliqui defectus, ideo sunt obnoxii, et reatus
ipsorum aliter deleri non potest quam expiatione
ubi Deus illis ignoscit. Scimus autem fuisse praescriptos
ritus in lege ad expianda ipsorum peccata:
hue tendebat aquae adspersio, hue etiam effusio
sanguinis: sed scimus etiam caeremonias illas nullius
per se fuisse momenti, nisi quatenus dirigebant
populi fidem ad Christum. Ergo quoties agitur de
salute nostra, veniant haec duo nobis in memoriam,
non posse nos censeri Dei filios nisi gratis peccata
nostra expiet, atque ita se nobis reconciliet : deinde
nisi etiam regat nos suo spiritu. lam tenendum
est, non esse quae Deus coniunxit ab homine separanda.
Qui igitur freti indulgentia Dei permittunt
sibi peccandi licentiam, discerpunt eius foedus, et
impie lacérant. Quare? coniunctim enim loquutus
est Deus, se fore propitium filiis suis, et ita renovaturum
eorum corda. Qui igitur arripiunt unum
duntaxat membrum, nempe de venia, quia Deus
ipsos tolérât, et omittunt alteram, perinde est ac si
abolerent dimidiam partem foederis Dei, sicuti falsarii
et sacrilegi. Ideo tenendum est quod dixi,
nempe sub his verbis notari reconciliationem, qua
fit ut suis peccata Deus non imputet. Postremo
notemu8 totam salutis nostrae perfeotionem in hoc
positam esse, si Deus nos censeat in populo suo.
Quemadmodum in Psalmo (33, 12) dicitur, Beatus
populus cuius Iehovah Deus est. Illic describitur
solida félicitas, nempe ubi hoc honore dignatur aliquem
populum Deus, ut censeat in suo peculio.
Modo igitur propitius nobis sit, ne simus anxii,
quia certa est nobis salus. Sequitur,
21. Et quorum cor pergit (vel ambulat) ad cor
abominationum (foeditatum) et spurcitiarum ipsorum,
viam eorum in caput ipsorum rependam, dicit dominator
Iehovah.
Est quidem dura loquutio, qua propheta utitur,
ad cor perget cor ipsorum inquit, et ideo quidam
hoc ad imitationem referunt: nempe quod Deus se
ultorem fore promittat, si qui ex populo se proiiciant
ad mala exempla, et societatem coeant cum
impiis, ac si agglutinarent simul corda et affectus:
sed illud est durum. Supervacua est igitur repetitio,
nee aliud vult propheta, quam Deum fore
vindicem si cor suum sequantur Israelitae, ut ambulent
in suis spurcitiis et abominationibus. Primo
tenendum est consilium prophetae, cur hanc sententiam
ponat. Liberaliter effuderat Deus thesauros
suae misericordiae : sed quoniam hypocritae semper
bonis permixti sunt, et interea confidenter iactant
se esse membra ecclesiaé, et obtendunt nomen Dei
magna audacia : ideo propheta hanc comminationem
subiicit, ne putent omnes promiscue ad se spectare
promissiones, quas audimus. Fuerunt enim semper
in electo populo multi reprobi, quia non omnes
qui originem duxerant a patre Abraham fuerunt
veri Israelitae. Quum ergo ita sit, merito propheta
hie ostendit quidquid antehac promisit, peculiare
esse eleotis Dei, et veris ac legitimis ecclesiae mem-