viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

361 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XVI. 362
libidini) earum quae te oderant filiarum Phüistim,
quae pudefactae sunt a viis tuis sceleris (hoc est
quae erant scelus, vel sceleratis).
Hie Deus exprobrat Iudaeis duritiem, quod ne
admoniti quidem resipuerint. Dicitur vulgari proverbio,
stultos saltern accepto malo sapere. Ubi
autem talis est obstinatio, ut ferulae nihil prosint,
vitia sunt quasi desperata. Ergo Deus hie conqueritur,
quum Iudaeos castigasset, id caruisse profectu:
quia adeo fuerint praefracti, ut ne tunc quidem
animum applicuerint ad reputanda sua peccata.
Nam ferulae Dei expergefacere nos debent, ut quae
prius latebant vitia veniant quasi in conspectum et
lucem. Ubi autem arrodimus fraenum, et non affioimur
ipsis plagis, hinc apparet nos esse quasi perdito
ingenio. Hanc ergo obstinationem nunc propheta
damnât in Iudaeis: extendi, inquit, manum
meam super te. lam duas castigationis species
enumerat, primo quod Deus spoliaverit Iudaeos
copia bonorum omnium, quibus locupletati fuerant:
deinde quod eos subiecerit hostium libidini. Qui
vertunt iustificationem, ut Hieronymus, prorsus
discedunt a sensu prophetae: pn significat quidem
statutum, et edictum : exponit ille de lege. Sed
quomodo hoc quadrabit, quum propheta hie retineat
similitudinem, qua hactenus usus est? comparât
enim Deum mari to. lam pronuntiat Deus, quia
videbat se ludibrio haberi ab impura uxore, abstulisse
demensum, vel quod tarn in victum quam in
cultum eius destinaverat. Mariti enim pendunt suis
uxoribus in cultum, in vestitum certam aliquam
Bummam. Et antehac Deus inter alia recensuit
quae tarn largiter contulerat in Iudaeos puisse profusa
in superstitiones. Ergo secundum hanc rationem
nunc dicit, dbstulit demensum tuum, hoc est
quod tibi assignaveram. Haec ergo pars fuit una
castigationis. Comparât autem über em terrae proven
tum, et alia commoda demenso, quod maritus
uxori suae assignat. lam sequitur altera castigatio,
quod ab hostibus vexati fuerint, nee tantum senserint
Philistinos sibi infestos, sed traditi illic addictique in
mancipia fuerint, quemadmodum dicit Moses, Quomodo
unus vicisBet decern, et decern fugassent mille, nisi
quia conclusi fuimus in manum ipsorum? (Deut.32,30).
Ostendit ergo, hostes nunquam nobis esse superiores,
nisi quia nos quodammodo Deus illis mancipat.
Qui ergo placide non subiiciunt se imperio Dei,
sed refractarii sunt, traduntur in manum hostium,
ut subigatur eorum contumacia dura tyrannide.
Nunc tenemus quid velit propheta hoc versu: amplifioat
scelus populi, eo quod non fuerit conversus
ad Deum, quamvis sentiret clara experientia se
esse maledictum. Debuerat ergo tunc vitam suam
examinare, et gemere coram Deo, agnoscere culpam,
ut veniam impetraret: quia nullus sensus eum in-
citavit, propheta colligit fuisse perditam illius obstinationem.
Notandus ergo nobis est hie locus, ut
attentl simus ad Dei castigationes. Quoties ergo
Deus vel digitum attollit, et nobis minatur, sciamus
ilium esse sollicitum de salute nostra. Vicissim
ergo expergefiamus, et imploremus eius misericordiam:
et praecipue nobis displiceamus in peccatis
nostris, quibus videmus iram eius fuisse accensam.
Quod si manemus sooordes, videmus nihil restare
excusationis : quia conqueritur etiam alibi Deus se
lusisse operam quum filios suos frustra castigavit.
Hic anima tpsj accipitur pro libidine, vel desiderio,
quemadmodum exposui. Sequitur,
28. Et scortata es cum filiis Assur (Assyriae),
quia a non esse satietatem tibi (ad verbum, hoc est
quia non erat tibi satietas) scortata es (inquam) cum
illis, et ne sic quidem fuisti satiata.
Hunc quoque versum de foedere interpretor,
quo se illaquearunt Iudaei, quum ultro se Assyriis
iunxerunt. Fuit enim hoc certum signum diffidentiae,
dum ita appeterent extera auxilia, quasi
nudati essent Dei praesidio. Et exponere hunc
versum de idololatriis absurdum esset: quia non
soient hoc modo loqui prophetae, populum fuisse
scortatum cum Assyriis, eo quod imitati sint eorum
superstitiones et perversos cultus. Quemadmodum
ergo ante vidimus scortatos fuisse Iudaeos cum
idolis, eo quod sese prostituerant ad impias caeremonias,
obliti legis Dei: ita nunc eos accusât propheta
diversae scortationis, quod scilicet cupide
appetiverint hinc inde auxilia, quasi in Deo non
satis esset virtutis ad ipsos protegendos. Nam alioqui
nulla religio obstabat, quominus pacem colerent cum
Assyriis. Sed quum vidèrent se premi a rege Israel,
et rege Syriae, tunc venit illis in mentem accersere
Assyrios. Hoc autem erat quasi Deum extrudere suo
loco. Nam Deus volebat quasi extends alis terrain
illam tueri, volebat Iudaeos fovere quemadmodum
aquila pullos suos, sicuti loquitur Moses (Deut.
32, 11). lam quum putarent se expositos esse ad
quodlibet discrimen, perinde erat ac si Dei auxilium
excuterent. Non mirum igitur si propheta dicat
ipsos fuisse scortatos cum Assyriis. Quia non erat
tibi satietas. Prosequitur similitudinem, de qua
satis disseruimus. Nam Iudaeis exprobrat quod
fuerit inexplebilis eorum libido: sicuti ubi mulier
non contenta uno adultero, turbam accumulât, et
sese obtrudit absque ullo pudore et delectu, quin
venatur etiam conditiones. Talis igitur fuit intempéries
in Iudaeis, quum multas scortationes simul
coniungerent. lam desciverant a vera fide, quum
foedus percusserant cum Aegyptiis. Atqui accessit
alia cogitatio, nempe utile esse habere Assyrios sibi