viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

83 PRAELECTIONES 84
11. Et vade (ingredere) ad transmigrationem
(id est ad captivos), ad filios populi tui, et loquere
ad ipsos: et die Ulis, Sic dicit dominator Iehovah,
sive audierint, sive cessaverint.
Repetitio est eiusdem doctrinae. Diximus autem
prophetam nostrum magis verbosum esse, quam
Isaiam, imo et Ieremiam ipsum: quia ad formam
loquendi quae tunc erat inter exsules assueverat.
Non est igitur tarn restrictus nee politus. Sed tenendum
est, sermonem accommodasse ad discipulos:
quia non tantum cum rudi et crasso populo negotium
erat, sed etiam cum obstinate Deinde
degeneraverant fere a sua lingua, sicuti etiam a
puritate fidei. Ergo deflexit consulte propheta ab
elegantia linguae. Quidquid sit apud homines tam
pigros, imo socordes nihil fuit supervacuum. Dicit
igitur quod ante vidimus, se iussum fuisse loqui
omnes sermones. Sed prius dicit se iussum fuisse,
corde accipere, et auribus percipere. Est inversus
ordo, quia prius est auribus percipere, quam corde
accipere. Et argute magis quam vere philosophantur
qui dicunt interiorem auditum praecedere, eo
quod frustra verberantur aures sonitu, nisi cor iam
ante fuerit docile. Nam quamvis Deus electos suos
ad audiendum praeparet, et det illis aures, ut audiant:
tarnen doctrina ipsa non ante pénétrât in
ipsorum animos, quam fuerit auribus excepta. Minime
ergo dubium est quin hie sit öaxepov 7ip6x£pov,
ut loquuntur. Summa autem est, ut propheta, quo
certus sit vocationis suae, audiat loquentem Deum.
Non fuit autem hoc dictum eius causa, sed ut secure
gloriari posset se esse Dei discipulum, nee
quidquam proferre nisi quod ex ore Dei ipsius audierat.
Ut ergo hac confidentia pugnaret adversus
popüli impietatem, ideo iussus fuit sermones Dei
audire. Repetitur etiam quod ante de corde vidimus,
nempe ut propheta libère iactaret se non adferre
duntâxat ventosam eloquentiam, sicuti faciunt
homines profani, quibus nihil aliud propositum est
quam plausus hominum captare. Propheta ergo
hie dicit se iussum fuisse accipere sermones Dei in
corde suo. Iam additur, ut eat et pergat ad captivitatem
ad filios populi sui. Videmus ergo Deum non
tam prophetam quam Israelitas respicere, quia nunquam
sponte cessissent prophetae, quum afferret
legationem minime iucundam. Nihil enim magis
triste et exosum ipsis esse potuit, quam audire
minas et maledictiones. Quia ergo nunquam sponte
flexi fuissent ad obsequium, ideo mittitur cum testimonio,
quod didicerit in schola Dei quidquid profert:
deinde quod ita didicerit a Deo, ut nihil de
suo addat: postremo se ita loqui, ut non frangatur
populi contumacia. Sive ergo audierint, sive cessaverint,
tu nihilominus perge. Quare? Dices sic Deum
loqui. Exposuimus autem quid haoc particuk va-
leat, nempe ubi hoc nobis persuasum est placere
Deo nostrum laborem, etiam si inutilis sit apud
homines: tarnen hoc debere sufficere, quod missi
sumus a Deo: deinde velle experiri nostram constantiam,
ne ubi videmus nos frustra laborare, ideo
desinamus quin parati simus ad obediendum, quidquid
acciderit.
12. Et sustulit me spiritus: et audivi post me
vocem strepitus magni, Benedicta gloria Iehovae e
loco suo.
Iterum confirmât propheta quod ante vidimus,
Deum scilicet arcano spiritus sui instinctu fuisse
operatum in eius animo. Quanquam ergo hortatus
eum fuerat Deus ad fortitudinem, ipse tarnen praestat
quod ab ipso exegit. In summa, propheta
fortis fuit in Deo, quia Deus virtutem suam in eo
exseruit. Dicit ergo se sublatum fuisse a spi/ritu,
quod tantundem valet atque nullam fuisse in ipso
agitationem, nisi ex coelesti inspiratione. Sic autem
oportuit ad tempus extra se ipsum rapi, ut nihil
appareret in eo humanum. Sed de hac re plura
dicenda erunt paulo post. Addit se audiisse vocem
strepitus magni, hoc est vocem sonoram, et quae
differret a consueto hominum sermone. Potuit igitur
ipso Tocis strepitu vel tumultu discernere propheta
vocem illam a sermone hominum. Benedicta,
inquit, gloria Iehovae e loco suo. Non dubium est
quin hoc elogium aptari debeat ad praesentem
causam, quae agitur. Quum ergo vox ista personuit,
voluit Deus refellere obstreperas populi voces, quum
sibi putaret fieri iniuriam. Scimus enim populum
ilium fuisse querulum, et subinde murmurasse, quum
durius putaret se tractari quam par esset. Opponitur
itaque gloria Dei omnibus impiis et sacrilegis
blasphemiis, quas solebant Israelitae in Deum evomere,
ac si crudeliter cum ipsis ageretf In summa,
vox ista compescuit omnes calumnias, quibus conati
tunc fuerunt impii gloriam Dei prorsus obruere.
Dicit gloriam illam esse benedictam, quia homines
etiam si non audeant evomere crassa et aperta
oonvicia adversus Deum, nihilominus maledicunt
eius gloriae quoties iustitiae eius detrahunt, et
ipsum insimulant nimii rigoris. Ex adverso itaque
vox auditur, gloriam Dei esse benedictam. Per locum
Dei intelligo tern plum. Pateor quidem multis scripturae
locis coelum ita vocari, non quod essentia
Dei quae immensa est, loco inoludi queat. Sicuti
enim coelum vocatur solium eius, vel sedes, ita
etiam terra scabellum pedum eius, quia omnia
replet sua immensitate. Sed hie ut etiam alibi
saepius, templum vocatur locus Dei, quia illic quodammodo
habitabat respectu hominum. Caeterum
hoc dicitur tam exsulum respectu, quam residui
populi, qui adhuc manebat Hierosolymae. Exsules