viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

425 . IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XYIII. 426
pertinet, videntur quidem aliéna culpa non sua
perire: sed solutio duplex est. Quam vis enim nondam
in ipsis appareat peccatum, latet tarnen, quia
gestant corruptionem inclusam in anima, ut coram
Deo sint damnabiles. Hoc non cadit sub sensus
nostros: sed consideremus quanto acutius cernât
Deus quam nos. Ergo si non penetramus in occultum
illud iudicium, tenendum tarnen est, antequam
nascamur, nos iam contagione peccati originalis
esse infectos, et ideo iuste destinatos esse ultimo
exitio: hoc unum est. Sed quantum ad prophetae
sententiam spectat, hic frustra et intempestive
disputatur de pueris infantibus: quia tantum voluit
refellere propheta illam impiam proterviam, ut dixi,
ne amplius populus obiiceret Deo crudelitatem :
Anima inquit, quae peccaverit, hoc est, nemo vestrum
poterit iactare innocentiam quum a me punietur:
quemadmodum quum dicitur, Qui non laborat
ne comedat, certe hoc non potest extendi
usque ad infantes: alendi sunt, et natura id nobis
dictât: et tarnen labore non acquirunt sibi victum,
verum est: sed hoc dicitur de adultis, qui iam per
aetatem agnoscunt quorsum sint creati, et se idoneos
esse ad ferendos labores. Sic etiam hoc loco
non agitur de tenoro foetu, qui prodit ex utero
matris : sed agitur de hominibus adultis, qui vellent
Deum substituere suo loco reum, ut esBent innoxii:
et ita quum non possint se éximere a poena, vellent
tarnen alio transferre culpam, nempe primum in
alios, deinde in ipsum Deum.
5. M vir si fuerit iustus, et fecerit iudicium et
iustitiam, k
6. Super montes non comederit, et oculos suos
non extulerit ad idola (proprie ad spurcitias) domus
Israel, et uxorem socii sui (vel proximi) non polluent,
et ad mulierem menstruatam non accesserit:
7. Et neminem afßixerit (vel oppressent), pignus
suum reddiderit debitori, praedam non rapuerit (ad
verbum, non rapuerit rapinam), panem suum famelico
dederit, et nudum texerit vestimentis:
8. Cum usura non dederit, et incrementum (vel
quaestum, lucrum) non acceperit, ab iniquitate retràxerit
manum suam, iudicium fideliter fecerit inter
virum et virum:
9. In statutis meis ambulaverit, et iudicia mea
custodierit ad faciendum veritatem (hoc est, ut versetur
fideliter), iustus est, vivendo vivet, dicit dominator
Iehovah.
Hie propheta exemplis confirmât superiorem
doctrinam. Primo enim dicit, si quis legem fideliter
custodierit, eum prospère acturum: quia Deus
rependet mercedem iustitiae: postea adiungit, si
genuerit iustus ille filium sibi dissimilem, iustitia
patris nihil proderit filio degeneri : sed recipiat prae-
mium suae iniquitatis. Quod si ille secundus filium
genuerit, qui patrem non imitetur, promittit Deus
hunc tertium fore sibi gratum, quia iustus est, et
ideo prospère acturum ac féliciter. Yidêmus ergo
hic poni avum, et nepotem, in medio verö statui
filium primi, et patrem tertii. Sed hue tendit consilium
spiritus, paratam esse mercedem apud Deum
singulis prout vixerint, ita ut non frustretur ipsos
benedictione promissa, neque elabi sinat impios et
contemptores legis suae. Iam veniamus ad verba,
si fuerit quispiam iustus inquit, iustus erit, ideo
vivet. Generaliter primo loquitur, postea enumerat
quasdam species, sub quibus tarnen comprehendit
summam totius legis. Plena est sententia, si quis
fuerit iustus, quia iustus est vivet. Sed désignât
propheta quid sit esse iustum: et illio eligit quasdam
partes legis: per synecdochen vero, ut dixi,
significat si quis fideliter legem observet, eum censeri
iustum coram Deo. Nunc excutiendae sunt
nobis illae species: postea veniemus ad generalem
doctrinam. Primo dicit eum esse iustum qui facit
iudicium et iustitiam. Nomine iudicii scriptura significat
reotitudinem. Sed ubi duae istae voces simul
iunguntur, videtur iudicium plus exprimere quam
iustitia. Iustitia enim nihil aliud est quam aequitas,
fides, integritas, quum scilicet abstinemus ab
omni fraude et violentia, et perinde versamur cum
fratribus nostris ac volumus illos agere nobiscum.
Quisquis ergo ita se gerit, dicitur facere iustitiam.
Iudicium vero longius extenditur, nempe ubi non
tantum studemus benefacere, sed defendimus quantum
in nobis est miseros fratres, qui iniuste premuntur
: nos opponimus eorum libidini et violentiae,
qui libenter everterent omne ius et fas. Ergo facere
iustitiam et iudicium, nihil aliud est quam
abstinere ab omni noxa, colendo fidem et aequitatem
cum proximis: deinde tueri omnes bonas causas,
et quasi patrocinium suseipere, ubi videmus
innoxios homines iniuste laedi et opprimi. Haec
autem officia proprie speetant ad seeundam legis
tabulam. Sed hinc patet etiam, nos Deum timere
ubi iuste vivimus cum fratribus nostris. Nam pietas
est radix caritatis. Tametsi enim multi profani
homines visi sunt irreprehensibiles in sua vita,
et speetata in illis fuit rara integritas: nunquam
tarnen ex animo quispiam proximum diliget nisi
qui Deum metuit ac reveretur. Quoniam ergo
Caritas manat a pietate et timoré Dei, quoties seeundae
tabulae officia videmus nobis poni in medium,
sciamus ea esse testimonia eultus Dei, sicut
hoc loco: sed deinde propheta etiam adiungit quasdam
partes primae tabulae. Dicit ergo super montes
non comederit, et oculos suos non extulerit ad
spurcitias domus Israel. Haec duo respiciunt cultum
Dei. Nam per synecdochen comedere tantun-
I dem valet ac offerre: désignât sacrificia, quibus