viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

399 PRAËLECTIONES 400
«onfugimus ad Dei misericordiam, et quidem bene
praeparati, nempe humilitate et meta. Adiungit
etiam propheta, ut et pudefias. Neque enim simpliciter
recordari satis esset, nisi accederet pudor, de
quo loquitur propheta. Videmus enim ut multi
commémorent sua delicta, et fateantur se peccasse :
caeterum id faciunt defunctorie et leviter: imo sic
agnoscunt sua peccata, ut relint tamen manere
integri, et servare suam existimationem, ut loquuntur.
Agnitio autem hic exigitur, quae nos pudefaciat,
quemadmodum etiam Paulus dum alloquitur
fidèles, et proponit illis praeteritum vitae tempus
(Rom. 6, 19), Quem fructum, inquit, colligere potuistis
vita ilia? Nempe erubescitis nunc dum tot
flagitia sese vobis ingerunt : fuistis aliquando caeci,
et erravistis in tenebris: nunc autem, ubi illuxit
Tobis Deus per evangelium, agnoscitis turpitudinem
et foeditatem vestram, ex qua nascitur pudor. Iam
âdiungit, neque sü vöbis aniplius apertio oris. Non
mirum est si pluribus verbis propheta rem unam
explicet, quae tamen per se obscura non est. Sed
iam ostendi quo consilio id fiat, nempe quia aegerrime
adducimur ad hune pudorem, cuius propheta
meminit. Damnamus quidem nos uno verbo, sed
vix centesimu8 quisque reperietur, qui se ita deiiciat,
ut libenter sustineat probrum quod meretur.
Quia igttur submissio voluntaria non reperitur in
hominibus, ideo necesse est nos durius et acrius
impelli, quemadmodum hic facit propheta. Ubi
autem dicit non fore apertionem oris, significat non
aliqua ex parte exigi a peccatoribus confessionem,
qua testentur et agnoscant se Dei iudicio esse obnoxios:
sed confessionem plenam et solidam, ita ut
teneantur omni ex parte convicti. Et hoc diligenter
notandum est. Videmus enim ut mundus tergiversando
semper conetur se eximere a iudicio
Dei : et quia id non potest in totum, excogitat
subterfugia, ut tamen aliquam partem innocentiae
retineat. Hinc figmentum apud papistas de partiali
iustitia, hinc etiam satisfactiones. Coguntur enim
velint nolint fateri se dignos esse morte: sed postea
exceptione utuntur, se tamen aliquid bonis operibus
esse promeritos coram Deb, neque prorsus esse
damnabiles: deinde ad compensationes descendunt,
et volunt transigere cum Deo, ac si possent eum
placare operibus supererogationis, ut loquuntur.
Quidquid sit, vix inter homines reperietur qui sincere
et ingenue agnoscat in se nihil esse praeter
materiam damnationis. Fatemur, ut dixi, nos coram
Deo esse reos, sed in uno vel altero delicto
duntaxat. Quid autem hic praescribit spiritus
sanctus? nempe, ut nulla sit oris apertio, quemadmodum
etiam Paulus loquitur: et mutuatus est formam
loquendi tam ex hoc loco, quam ex aliis similibus.
Saepe dicitur apud prophetas, Sileat a
facie Dei omnis caro (Zach. 2, 17). Sed hic spe-
cialiter concionatur propheta de pudore, quo ita
confusi iacent filii Dei, ut prorsus obmutescant.
Paulus autem, ut obstruatur omne os, inquit (Rom.
3, 19), et humilietur omnis oaro coram Deo. Postquam
ostendit tarn Iudaeos quam gentes involvi
sub eadem damnatione, nec ullam esse spem salutis
residuam, nisi in una Dei misericordia, âdiungit
tunc vere iustitiam Dei fulgere ubi os nobis obstruitur,
hoc est, ubi non tergiversamur nec afferimus
ullas exceptiones, quemadmodum hypocritae
dimidiant inter se et Deum. Ego quidem fateor
me peccasse, sed cur non venient in rationem bona
mea opera? cur damnabor ob unum vitium duntaxat?
Quasi vero non excidant a iustitia qui legem
violant. Yidemus ergo tunc demum nos humiliari
ut par est, quum obmuteseimus, hoc est, ubi non
obstrepimus Deo, ubi non litigamus, neque afferimu8
hoc vel illud ad culpaua nostram, vel extenuandam,
vel levandam. Vult quidem Deus nobis
os esse apertum, quemadmodum dicit Petrus (1. Pet.
2, 9) nos ex tenebris vocatos esse in admirabilem
lucem, ut enarremus virtutes eius qui nos liberavit.
In hunc igitur finem Deus nobis fuit misericors, ut
simus praecones eius gratiae. Et hoc sensu etiam
dicit David (Psalm. 51, 17), Domine labia mea
aperies, et os meum annuntiabit laudem tuam : quid
est aperire labia? nempe dare materiam cantici,
quemadmodum etiam alibi (Psalm. 40, 4) dicit,
Posuit in os meum canticum novum. Deus ergo
aperit ora vel labia fidelium quoties Überaus est
erga ipsos vel beneficus. Sed hie agitur de exceptionibus
eorum qui libenter cum Deo transigèrent,
ac si non essent in totum damnandi. In
summa significat Ezechiel hunc verum esse fructum
poenitentiae, ubi nulla est nobis defensio, sed silentio
nostro fatemur nos esse convictos. Posset tamen
obiiei locus Pauli, qui videtur pugnare cum
hoc loco prophetae: defensionem recenset inter effectue
vel fruetus poenitentiae septimo seeundae ad
Oorinthios capite. Sed defensio illic non aeeipitur
eo sensu quo solemus. Dicitur enim se defendere
qui tuetur se recte^ fecisse, ideoque esse extra culpam.
Atqui apologia apud Paulum nihil aliud est
quam deprecatio, ubi peccator prodit in medium, et
postquam oonfessus est eulpam, petit ut Deus
igno8cat, et quasi sese obtegit eius misericordia, ut
non appareat amplius damnatio. Videmus ergo
quod Paulus dicit non pugnare cum hoc prophetae
loco. Iam âdiungit, a probro tuo, vel a facie (ad
verbum) probri tui, quum propitius fuero ,Ubi. Iterum
videmus haec optime inter se quadrare, quod
scilicet Deus peccata nostra sepeliat, et nos ipsi
revocemus ea in memoriam. Antevertimus enim
eius iudicium quoties ultro nos et accusamus et
damnamus. Nam ubi sopita est conscientia, alit
ignem occultum, qui deinde emergit in flammam