viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

445 IN EZEOHIELIS PROPH. CAP. XVIII. 446 •
oblivione omnes eorum transgressiones. Postea
sequitur,
23. An cupio cupiendo mortem impii, dicit domi/nator
Iehovah? Annon ut convertatur a viis suis,
et vivat?
Confirmât eandem sententiam aliis verbis, Daum
scilicet nihil magis cupere, quam ut quicunque peri-
. bant, et ruebant in mortem, redeant in viam salutis.
Et hac etiam de causa non modo hodie evangelium
promulgator in mundo, Bed omnibus saeculis voluit
Deus testatum esse quam propensus sit ad misericordiam.
Nam profani, qnamvis lege et prophetis
carerent, tarnen semper gustu aliquo huius doctrinae
fuerunt praediti. Verum quidem est, suffocatam
fuisse multis erroribus: sed reperiemus semper arcano
impulsu fuisse adductos ad petendam veniam,
quia hie sensus quodammodo ingenitus illis erat,
Deum esse omnibus qui ipsum quaerunt placabilem.
Caeterum, clarius id Deus in lege et prophetis
testatus est. In evangelio autem scimus quam
familiariter nos compellet ubi promittit nobis veniam.
Et haec est scientia salutis, amplecti misericordiam
eius, quae nobis in Christo offertur. Sequitur
ergo verissimum esse quod nunc dicit propheta,
Deum nolle mortem peccatoris, quia occurrit
sponte, et non tan tum paratus est excipere eos
omnes qui ad eius misericordiam confugiunt, sed
alta voce ipsos ad se revooat quum videt quasi alienatos
esse ab omni spe salutis. Atqui notandus
est modus, quo Deus vult omnes salvos fieri, nempe
ubi se con^erterint a viis suis. Deus ergo non ita
vult omnes salvos fieri, ut discrimen omne tollat
boni et mali: sed praecedit veniam poenitentia:
quemadmodum hie dicitur. Quomodo ergo vult
Deus omnes salvos fieri? nempe quia spiritus hodie
per evangelium sicut olim per legem et prophetas
mundum condemnat de pecoato, iustitia et iudicio.
Deus ergo patefacit hominibus quam miseri sint,
ut ita se ad ipsum recipiant: vulnerat ut sanet,
occidit ut vivificet. Tenemus itaque nunc Deum
nolle mortem peccatoris, quia omnes indifferenter
ad poenitentiam vocat, et promittit se paratum fore
ad eos recipiendos, modo serio resipiscant. Nunc
si quis obiiciat, nullam igitur esse electionem Dei,
qua certum numerum ad salutem praedestinaverit,
responsio in promptu est, nempe hie prophetam
verba non facere de arcano Dei consilio, sed tantum
revocare miseros homines a desperatione, ut
spe veniae concepta amplectantur salutem sibi oblatam,
et ita resipiscant. Si quis iterum excipiat,
Deum hoc modo fieri duplicem, responsio in promptu
est, Deum semper idem velle, sed diversis modis,
et quidem nobis incognitis., Quanquam itaque simplex
est Dei voluntas, varietas quidem est illic im-
plicita, quantum attinet ad sensum nostrum. Proinde
non mirum est immensa luce perstringi nobis
ooulos, ut non possimus certo diiudicare quomodo
velit Deus omnes salvos fieri: et tarnen addixerit
aeterno exitio omnes reprobos, et velit illos perire.
Nunc ergo dum cernimus in speculo et in aenigmate,
contenti simus intelligentiae nostrae mensura. Ubi
similes Deo erimus, et videbimus eum facie ad faciem,
tunc perspicuum fiet nobis quod hodie est
obscurum. Sed quia protervi homines hunc locum
et similes exagitant, breviter eos refellere expediet,
quod nullo negotio potest fieri. Dicitur Deus nolle
mortem peccatoris, quare ? quia vult omnes converti.
Nunc videndum est quomodo velit Deus omnes
converti. Nam poenitentia certe est singulare eius
donum: quemadmodum eius est creare homines, ita
eius est ipsos renovare, et instaurare in ipsis suam
imaginem. Hac ratione dicimur esse zb TOITJU.«
eius, hoc est, figméntum. Quum itaque poenitentia
sit quaedam secunda hominis creatio, sequitur non
esse in arbitrio hominis. lam si penes Deum est
convertere homines, sicuti creare, sequitur ideo non
converti reprobos, quia Deus non vult ipsos converti.
Si enim vellet, potestas in promptu est. Hinc igitur
apparet, eum nolle. Sed nunc rursus obganniunt, si
Deus non vult converti omnes, ergo ipsum esse fallacem:
deinde nihil certo statui posse de paterna eius
benevolentia. Atqui iterum facile solvitur nodus ille.
Neque enim relinquit nos suspensos ubi dicit se
velle omnes salvos facere: quare? si enim nemo
resipiscit, quin simul ipsum exorabilem reperiat, ita
impletur haec sententia. Sed notandum est, Deum
duplicem personam induere. Nam hie vult aestimari
ex suo verbo. Quemadmodum iam dixi, propheta
hic non disputât subtiliter de consilio eius
incomprehensibili, sed vult tenere sensus nostros
quasi alligatos verbo Dei. Nunc quid in se continet
sermo Dei? hoc est, lex, prophetae et evangelium?
Nempe omnes vocari ad poenitentiam, et
illis promitti spem salutis ubi resipuerint: hoc
verum est, quia neminem ex peccatoribus qui resipiscunt
répudiât: quin potius sine exceptione omnibus
ignoscit: sed interea non obstat haec Dei
voluntas, quam in verbo suo proponit, quin decreverit
ante creatum mundum quid facturus esset de
singulis hominibus: et quemadmodum iam dixi, propheta
hie tantum ostendit, ubi conversi fuerint homines,
minime dubitandum esse, quin Deus statim il lis
occurrat et ostendat se illis propitium. Cras reliqua.
24.. M si aversus fuerit iustus a iustitia sua,
et fecerit iniquitatem, secundum omnes abominationes
quas facit impius fecerit, an vivet? omnes iustitiae
eius quas fecit non venient in recordationem (id est
in rationem): in transgressions qua transgressus est,
et in scélere, quo seelerate egit, m ipsis morietur.