viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

321 IN BZEOHIELIS PROPH. CAP. XIV. 322
scorto, hac de causa, ut dicitur in Psalmo (106, 31)
reputatus fuit iustus. Atqui illud non sufficeret ad
iustitiam hominis: quia actus unus specialis non
reddet hominem iustum. Non potuit ergo Phinees
censeri iustus uno illo titulo, sed dum opus eius
gratum Deo fuit, hoc quoque nomine fuit iustum.
Atqui severo examine damnatum quoque fuisset
opus illud, utpote vitio aliquo infectum, et ita per
se iustum non fuisset. Verum quia Deus filiis suis
indulget, quemadmodum diximus, ideo accepta habet
eorum opera, sicut eos quoque pro iustis agnoscit,
neque tarnen quod id vel sua dignitate vel proprio
merito consequantur. Nam principium iustitiae de
qua nunc agitur est gratuita reconciliatio qua sepeliuntur
omnia vjtia fidelium: unde fit etiam, ut
ipsorum integritas, quamvis non sit perfecta, Deo
tamen placeat. Videmus ergo haec facile conciliari,
quod liberentur homines in sua iustitia, et tamen
salus etiam temporalis non sit nisi a mera Dei
misericordia. Nam ubi praecessit gratuitus Dei favor,
hino fit ut similiter agnoscat pro vera iustitia
quod tamen per se esset mutilum et quasi dimidium.
Nunc 8equitur,
15. Si bestiam malam transire fecero per terram,
et orbaverit earn, et fuerit vastitas ut nemo transeat
propter bestiam (id est bestias: est enim enallage
numeri),
16. Très viri isti in medio eius, vivo ego, dicit
Nominator Iehovah, si filios et filias liberabunt: ipsi
soli liberabuntur, et terra erit in vastitatem.
•>
Nunc secundam speciem commémorât. Diximus
enim hic referri quatuor Dei flagella> quae magis
familiariter propter frequentem usum nota sunt hominibus.
Sunt autem fames, et ferae bestiae, et
Vellum, et pestis. Loquutus est propheta de fame:
nunc descendit ad feras bestias. Haec quidem species
rariu8 in scriptura ponitur. Nam saepe duntaxat
recenset Deus gladium, pestem, et famem:
sed ubi distincte recenset sua flagella, addit etiam
truculentas bestias. Nunc ergo dicit, si immiserit
feras bestias, quae terram dévastent, et fuerint Noe,
lob et Daniel in terra ilia, fore quidem immunes a
wmmuni clade: sed iustitiam ipsorum nihil profuturam
aliis. Exprimit autem paulo clarius quod obscure
propter brevitatem dixerat quum de fame
ageret, Si bestiam malam, inquit, transire fecero, et
orbaverit terram, ut sit in vastitatem, eo quod nemo
transeat propter feras bestias, vivo ego, inquit, si très
viri isti libèrent filios ac filias suas. Hic autem locus
docet quod nuper attigi de fame, nempe bestias
non irrumpere fortuito, ut grassentur ac saeviant
contra homines, sed divinitus immitti. Ita Deus
judicium suum exsequitur non minus per leones,
Calvini opera. Vol. XL.
et ursos, et tigres, quam per pluvias, per siccitatem,
per gladium, et pestem. Et certe hoc cognosci
potest, si apud nos reputemus quanta sit rabies in
ipsis bestiis: primum ubi fames ipsas exagitat,
feruntur horribili impetu: atque ut nulla nécessitas
cogat, sunt tamen inimicae humano generi: nee dubium
est quin se" proiicerent ad laniandos obvios
quosque, nisi arcano Dei instinctu retinerentur. Si
ergo Deus compescit bestias, ita etiam emittit quoties
ita visum est, ut truculentiam suam exerceant
contra homines, ut hoc modo sint eius flagella.
Hic autem iusiurandum interponitur, ut Deus fidem
faciat huius sententiae. Iurat ergo Deus per vitam
suam. Sic enim resolvi debet haec loquutio, vivo
ego, hoc est, iuro per vitam meam. Est quidem
hoc improprie dictum, sed alibi vidimus Deum iurare
per animam suam: id vero perinde est ac si
iuraret per se ipsum, quia non habet maiorem, ut
dicit apostolus (Heb. 6, 13), per quem iuret: et
quoties iuramus per Dei nomen, deferimus illi summum
imperium, et ita profitemur vitam nostram
esse in manu eius, ipsumque esse unicum iudicem.
Quum ergo per se ipsum iurat, simul etiam admonet,
profanari suum nomen si iuramus per alios:
deinde ostendit quanta religio adhibenda sit in iuramentis.
Sequamur ergo Dei exemplum ubi sermo
noster confirmatione indiget, ut scilicet advocetur
testis et iudex: deinde ne temere ac falso arripiamus
eius nomen, sed iusiurandum nostrum vere
testimonium sit nostrae pietatis. Sed hie etiam
exoritur quaestio, quomodo dicat Deus terram perituram
quae semel subiecta fuerit feris bestiis? Nam
aliquando ferae bestiae infestae fuerunt mültis regionibus,
et statim Deus illas fraenavit: sic earum
crudelitas transiit instar procellae. Deinde scimus
non semper esse supervacuas preces sanctorum, ubi
pro aliis supplicant. Videtur ergo Deus hie negare
rem manifestam. Sed solutio facrlis est. Quum
enim non exerceat sua iudicia modo aequabili, sed
vario: et nunc poenas acceleret, nunc suspendat,
nunc animadvertat in peccata hominum, nunc dissimulet:
non figit hie sibi certain legem, cui semper
sit obstrictus: sed loquitur de terra quam destinavit
exitio. Deus ergo percutiet regionem unam fame,
alteram bello, tertiam peste, quartam feris bestiis,
et tamen poterit mitigare suum rigorem: poterit
ubi coeperit homines terrere statim retrahere manum
suam. Sed si simul decretum sit, terram aliquam
perdere, frustra acenrrent omnes sancti, quia
nemo erit idoneus intercessor, nempe ad abolendum
decretum illud inviolabile. Tenemus ergo nunc
prophetae consilium. Neque enim generaliter loquitur
de terris quibuslibet, sed earn terram désignât,
quae addicta sit ultimae perditioni. Sequitur,
21