viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

341 IN EZECHIELIS PROPH. CAP. XVI. 342
omnes partes aptae erant et concinnae, sed erat
cur te puderet nuditatis. Et talis fuit populi conditio,
quia quamvis omnia moliti fuerint Aegyptii,
et modi8 omnibus in ipsorum perniciem conspiraverint:
videmus tarnen ut Dominus manum suam
opposuerit non tantum ad defensionem, sed ut populum
suum eveheret contra tyrannidem Pharaonis
et totius Aegypti. Tempus ergo désignât redemption!
propinquum, quia populus interea creverat,
et fuerat multiplicatus, quemadmodum si puella
adolesceret usque ad annum vicesimum. lam sequitur,
8. Et transivi iuxta te, et vidi te: et ecce tempus
tuum, tempus amorum: et extendi alam meam
(hoc est oram vestis meae) super te, et texi nuditatem
tuam (aut verecundiam tuam, pudenda tua) et
iuravi tibi, et veni in foedus tecum, dicit dominator
Iehovàh: et fuisti mea.
Iam Deus beneficium suum exprobrat Iudaeis,
quod illos vestierit, et quidemsplendido or natu, et
tarnen postea se proiecerint in foedissimas libidines,
ut videbimus. Sed tenendum est prophetam nunc
loqui de tempore liberationis. Dicit autem Deus
Herum se transiisse et vidisse qualis esset status populi,
non quod interea oblitus esset. Scimus enim,
etiam quum dissimulât et videtur aut oculos claudere,
aut avertere a nobis, aut dormire etiam:
tarnen semper de salute nostra esse aollicitum. Et
iam diximus opus fuisse praesenti eius virtute, ut
populus vitam longius produceret: quia nisi inspirasset
vitam, statim praevaluissent centum mortes.
Sed satis vulgare est ac tri tum, adapectu Dei notari
apertam declarationem auxilii. Quum ergo
Deus palam ita apparet nobis liberator, ut hoc deprehendatur
nostro sensu, tunc dicitur nos respicere,
dicitur etiam exsurgere, dicitur et se convertere
ad nos. Transivit ergo iuxta populum, nempe quum
Mosen vocavit e deserto, et ilium constituit ministrum
suae gratiae: ita vidit tunc populum suum,
quia palam fecit ipso expérimenta se non abiecisse
eius curam. Vidi ergo, et ecce tempus tuum, tempus
amorum. Hic Deus crasse loquitur, sed pro captu
populi. Suscipit enim personam viri, qui pulchritudine
puellae illectus, earn sibi uxorem despondet.
Deus autem non afficitur hominum more, ut satis
notum est: deinde hoc non quadrat in eius naturam,
amare quemadmodum soient adolescentes. Sed
tantus erat populi stupor, ut non potuerit doceri
utiliter, nisi propheta se accommodasset ad eius
crassitiem. Adde quod populus ex se minime fuisset
amabilis, nisi Deus sua in illo bénéficia amplexus
foret: ut amor iste pendeat ex beneplacito. Itaque
per tempus amorum debet intelligi maturum redemp­
tions tempus. Deus enim statuerat apud se quando
vellet populum ilium educere éx Aegypto: et id
pollicitus fuerat Abrahae, Post quadringentos annos
ero vindex. Videmus ergo praefixos fuisse annos,
quibus Deus populum ilium redimeret. Iam comparât
coniugio illam coniunctionem. Perinde igitur
fuit ac si Deus populum suum sibi coniugio devinciret,
ac vioissim se obstringeret fide coniugali. Sed
non possem ulterius progredi: differam igitur in
crastinum.
Coepimu8 heri exponere alterum caput, quod
hie tractatur a propheta nempe de liberatione populi.
Tunc enim fuit maturum tempus, quo Deus
populum sibi desponsavit. Iam addit se expandisse
alam vestis, iA tegeret probrum et foeditatem populi.
Expansio haec comprehendit sub se omnes virtutes,
quas exseruit Deus in liberando populo suo. Tunc
enim ab omnibus contumeliis eum asseruit, quibus
turpiter et pudendum in modum fuerat affectus in
Aegypto. Quidam existimant fuisse ritum nuptialem,
ut maritus vel sponsus puellam quam ducebat
tegeret veste sua. Sed est parum firma divinatio.
Simpliciter igitur interpretor, expansam fuisse oram
vestis, quum Dens populum suum vindicavit a
probris, quibus deformatus fuerat. Postea subiicit,
et iuravi tibi, et veni tecum in foedus. Non dubium
est quin hoc ad legis proinulgationem debeat referri.
Quanquam enim Deus pridem foedus suum pepigerat
cum Abraham, et in foedere illo fundata erat
adoptio populi: tamen quia ex parte populi gratia
ilia fere evanuerat, quemadmodum heri dictum fuit:
hic Deus pronuntiat se quasi de integro adoptasse
populum ilium. Perinde igitur est ac si foedus
fuisset renovatum, ubi Deus lege data populum
sibi devinxit, et praescripsit certam rationem, qua
colendus esset. Fuerunt igitur illae solennes nuptiae.
Sed merito pronuntiat Deus se venisse in
foedus, quia tunc populum sibi copulavit, unde ilia
etiam elogia apud Mosen, Quae gens est tam inclyta
sub coelo, quae habeat deos tarn familiäres
quemadmodum Deus tuus appropinquat ad te?
(Deut. 4, 7) Deinde, Vos eritis mihi in regnum
sacerdotale: eritis mihi haereditas (Exo. 19, 6). Et
notandum est verbum iurandi, quia emphaticum
est. Dens enim amplificat suam indulgentiam quum
dicit se iurasse. Si reputamus quaenam sit Dei
maiestas, et quis fuerit populus, certe fuit hoc incredibile,
quod Deus dignatus est eo usque descendere,
ut iuraret quemadmodum soient inter se homines
dare fidem, et pacta sua sancire iureiurando.
Nunc ergo videmus hie exprimi singulare beneficium,
quo Deus populum suum ornavit, quum lege data
sibi elegit in peculium, et constituit regnum sacerdotale.
Iam 8equitur,
22*