viginti capita prioba. - Archive ouverte UNIGE

231 PRAELECTIONES 232
tanquam spumas eiici, vel tanquam carnes foetidas,
quibus non reperitur olla, in qua elixentur. Videmus
ergo prophetam hie lepide cum ipBÎs agere, et
ludere contraria facetia. Sed interea ipsos letaliter
vulnerat, dum ostendit in suum exitium ita
petulanter fuisse iocatos, quum iactarent Ieremiam
sibi ipsi esse adversum. Confirmât igitur vaticinium
Ieremiae: et tarnen non interpretatur, quia proprie
et clare loquutus fuerat Ieremias, quum diceret
ipsos fore carnem. Perinde enim hoc volebat ac
si pronuntiaret Deus se ipsos consumpturum in
media urbe: factum est, quemadmodum ante vidimus:
sed sparsit per aerem aliquos ex pbpulo,
alios autem gladio, alios vero fame interfecit. Quidquid
sit, semper Taticinium Ieremiae reperietur
verum, quod scilicet Deus coxerit Iudaeos igne
chaldaico. Sed quoniam perverterant doctrinam
illam, propheta nunc non respicit quid voluerit Ieremias,
sed ostendit eos nihil proficere dum ita cum
Deo tergiversantur. Vos, inquit, non eritis caro,
sed interfeoti vestri fuerunt caro: replevistis ollam,
hoc est urbem interfectis, nunc vobis non est locus.
Quid ergo restât, nisi ut Deus vos eiiciat tanquam
carnem foetidam? Neque coquet vos, inquit, neque
elixabit in olla: sed ubi profiigaverit vos in longinquam
terram, illic vos consumet. None ergo videmus
quantam perniciem sibi accersiverint Iudaei,
dum tantam iocandi licentiam sumpserunt, ut facete
ridèrent prophetias. Dicit ergo ipsos replevisse urbem
interfectis. Non intelligit palam iugulatos fuisse
homines Hierosolymae, sed comprehendit hac loquendi
forma omnes iniustitiae species. Scimus
enim homicidas coram Deo censeri quicunque miseros
homines opprimunt, evertunt suis fortunis,
exsugunt sanguinem innoxium. Quum igitur ononis
violentia coram Deo sit caedes, merito dicit urbem
fuisse repletam interfectis. Poterant excipere
Iudaei, se nemini vim intulisse: non poterant quidem
in conspectu hominum convinci: sed quum
grassata eousque esset inter ipsos iniquitas, ut
miseris hominibus non parcerent quin eos crudeliter
affligèrent, dicit urbem plenam fuisse interfectis. lam
adiungit, quum urbs plena sit carne, non esse ampliu8
illis locum. Nunc ostendit quamvis praedixerit
Ieremias ipsos coquendos esse igne chaldaico,
tarnen eousque progressos in sceleribus, ut indigni
sint qui in urbe coquantur. Manet igitur vos, inquit,
gravior Dei vindicta, quoniam non desinitis
eius iram magis ac magis provocare. Sequitur,
8. Gladium timuistis, et gladium adducam super
vos, dicit dominator Iehovah.
9. Et eiiciam vos e medio eius, et iradam vos
in manum extraneorum, et exercébo in vobis indicia.
10. Et gladio cadetis: ad terminum Israel iudicabo
vos, et scietis quod ego sim Iehovah. •
11. Ipsa non erit vobis in ollam: et vos non
eritis (subaudienda est negativa) in medio eius in
carnem: in termino Israel iudicabo vos.
Haec omnia simul contexere oportet, quia rem
unam duntaxat pluribus verbis propheta exsequitur.
Primo denuntiat gladio perituros, quum sibi a gladio
timuerint. His verbis admonet, etiam si Deus extrahat
ipsos ab urbe, tarnen non fore irritum Ieremiae
vaticinium, quia scilicet Chaldaei ipsos consument,
ac si olla ad ignem ebulliret. Denique
ostendit quam frivolum fuerit cavillum illud quum
dicerent, Si simus caro, manebimus igitur in olla.
Atqui propheta ostendit non ita pueriliter cavillandum
esse cum Deo, quia quum ostenderet ollam
servo suo Ieremiae, nihil aliud voluit quam Iudaeos
perituros, quoniam venturi erant Chaldaei, qui ipsos
consumèrent. Atqui prophetiam converterant in
alienum sensum, idque data opera: et putabant se
esse acutos et lepidos, quum ita corrumperent coelestem
doctrinam. Primo igitur dicit propheta,
gladium timuistis, et cadetis in gladium. Postea
addit modum, Ego, inquit, adducam gladium super
vos, quem timuistis. Dicit, extraham vos e medio
eius. Hie modum déclarât, nempe quod producet
ipsos in apertum campum, ut illic .facilius iugulentur.
Si quis excipiat, hoc modo non fuisse elixatos
in urbe, responsio facilis est, Deum scilicet non
restrinxisse suam vindictam ad unam duntaxat
speciem poenae, quum ita loquutus est per Ieremiam.
Scimus enim ut varie prophetae iudicium
Dei proponant, et ita sumant subinde novas figuras.
Quoniam ergo non semper eodem modo prophetae
docent, non mirum est si, quum breviter ostenderet
propinquam Dei vindictam Iudaeis, usus fuerit ilia
similitudine : cadetis inquit, in gladio, et in termino
Israel iudicabo vos. Hic clarius exprimit quod nuper
attigi. Fuit quidem Dei iudicium, quum extracti
fuerunt Iudaei ab urbe in qua putabant sibi
esse tranquillum nidum. Ubi ergo in exsilium violenter
tracti sunt, iam exercuit in ipsis Deus sua iudicia
: et ex quo privavit eos patria, iam tunc coepit
esse ipsorum iudex. Sed hie de graviore iudicio
verba facit. Tametsi ergo Deus iam coopérât Iudaeos
castigare ubi ipsos urbe expulit: tarnen severius
ipsos tractavit in finibus Israel: quia ubi ventum
est in conspectum regis babylonici, tunc vidit
rex filios suos iugulari: deinde ipse excaecatus fuit,
et tandem tractus in Chaldaeam: proceres omnes
occisi. Et hinc coniicere licet fusum fuisse populi
sanguinem absque deleotu. Nunc ergo tenemus
quid velit Deus, ubi minatur se iudicaturum ipsos
in finibus Israel, hoc est extra patriam. Denique
hie duplicem poenam denuntiat, primo quod Deus
ipsos eiiciet Hierosolyma in qua delitiabantur, et in
qua dioebant sibi fore longam adhuc habitationem,