Aðgerðasjúklingar liggja ekki aðgerðalausir II - Hirsla - Landspítali

11
kafla sínum um Verkjamat aldraðra eftir skurðaðgerð. Höfundur ákvað að taka þetta efni
fyrir því reynsla hennar af að starfa á skurðdeild er að aldraðir eiga oft erfiðara með að
lýsa verkjum og nota verkjamatskvarða en þeir sem yngri eru. Í kaflanum er veitt yfirlit
yfir aldraða og verki og lýst framkvæmd verkjamats hjá fimm öldruðum
skurðsjúklingum. Niðurstaða kaflans er að aldraðir séu ekki einsleitur hópur, aldursbil
aldraðra sé breitt og mikilvægt að hjúkrunarfræðingar beiti einstaklingsbundinni nálgun
við val á verkjakvörðum og við almennt mat á verkjum sjúklinganna. Sigfríður
Héðinsdóttir heldur áfram umfjöllun um verki aldraðra og kallast hennar kafli
Bráðaverkjamat aldraðra á bæklunarskurðdeild. Höfundur bendir á að verkir séu algengt
vandamál hjá öldruðum og oft van eða illa meðhöndlaðir. Í kaflanum er greint frá
rannsóknum sem gerðar hafa verið á verkjum aldraðra skurðsjúklinga og úrræðum sem
notuð eru til að lina verkina. Gerð er ítarleg grein fyrir verkjameðferð og mati fimm
bæklunarskurðsjúklinga á aldrinum 70 til 88 ára. Niðurstaða höfundar er að verkefni
hennar styðji rannsóknir um vanmat og meðferð á verkjum sjúklinga og telur hún
mikilvægt að efla fræðslu heilbrigðisstarfsfólks varðandi verkjameðferð aldraðra. Síðasti
kaflinn í þessum efnisflokki fjallar um allt annan aldurshóp en Vigdís Friðriksdóttir sem
starfar á barnaskurðdeild fjallar um Verkjamat hjá börnum eftir skurðaðgerð. Hún fjallar um
mikilvægi þess að horft sé til aldurs og þroska barnsins þegar verkir þess eru metnir.
Þannig eru börn mishæf til að tjá verkina munnlega og er mikilvægt að styðjast
svipbrigða, líkamsstöðu, grát og fleiri atferlis auk lífeðlisfræðilegra þátta við matið.
Höfundur skoðar mat verkja hjá fimm börnum eftir aðgerð og er niðurstaðan að
verkjamat sé almennt gott og að kerfisbundið verkjamat hjá börnum sé lykilatriði í því
að tryggja árangursríka meðferð og bæta líkan barna eftir skurðaðgerðir.
Næsti kafli stendur nokkuð sér en í honum er fjallað um Samskipti og samvinnu
hjúkrunarfræðinga og lækna og er höfundur Ingibjörg Ósk Guðmundsdóttir. Skipulögð
samvinna hjúkrunarfræðinga og lækna er misjöfn eftir sviðum á Landspítala en gott
samstarf þessara starfsstétta er talið auka gæði heilbrigðisþjónustu og öryggi sjúklinga. Í
kaflanum er fjallað um skilgreiningar á samvinnu, viðhorf stéttanna til samvinnu,
mikilvægis samvinnu tengt öryggisþáttum á sjúkrahúsi og hvernig og hvort kyn hefur
áhrif á samstarf þessara stétta. Niðurstaða höfundar er að viðhorf stéttanna til samvinnu
sé almennt jákvætt þó vissulega leggi hjúkrunarfræðingar meiri áherslu á samvinnu en
læknar. Höfundur leggur áherslu á að til að samvinna og samskipti stéttanna geti eflst
enn frekar þurfi markmið að vera skýr, aðgengileg og sameiginleg, hlutverkaskipting
ljós, ábyrgð dreifð og umræða öllum opin.
Tveir kaflar fjalla um konur og brjóstakrabbamein. Höfundur að fyrri kaflanum
er Ólöf Guðrún Ásbjörnsdóttir og kallast kafli hennar Viðbrögð kvenna sem fara í
endursköpun á brjóstum eftir brjóstnám vegna krabbameins. Í kaflanum er fjallað um
mismunandi tegundir brjóstauppbyggingar, farið lauslega í kosti og galla hverrar þeirrar.
13
11