Aðgerðasjúklingar liggja ekki aðgerðalausir II - Hirsla - Landspítali

163
Samvinna
að hjúkrunarfræðingarnir fengju upplýsingar frá læknunum um eðli og innihald
upplýsingagjafar til sjúklinga. Þetta gerir hjúkrunarfræðingum erfitt um vik þegar
kemur að því að ræða frekar við sjúklinga um gang mála. Í þessari rannsókn var
einnig skoðað mat sjúklinga á gæðum upplýsinga og reyndust yfir 20% óánægðir
með upplýsingar um áhættu og ávinning af rannsóknum og meðferð. Höfundar
ályktuðu sem svo að ánægja sjúklinga myndi aukast ef hlutverk mismunandi fagstétta
væru skýr og að skortur á samvinnu hefði neikvæð áhrif á gæði umönnunar.
Til að greina samvinnu og samskipti hjúkrunarfræðinga og lækna betur hafa
rannsakendur sundurgreint þá þekkingu sem snýr að hjúkrun sjúklinga, meðal
annars til að sjá hvort og þá hver skörun stéttanna er. Liaschenko og Fisher (1999)
greindu þá þekkingu, sem felur í sér „að þekkja sjúklinginn“, í þrennt: „tilfellið“,
„sjúklinginn“ og „einstaklinginn“. Þrátt fyrir að rannsóknin hafi einungis náð til
hjúkrunarfræðinga vilja höfundar meina að greining þeirra eigi bæði við um
hjúkrunarfræðinga og lækna. Til þekkingar á „tilfellinu“ teljast þær upplýsingar sem
fást frá líffærafræði, lífeðlisfræði, meinefnafræði og svo framvegis. Greining og
meðferð sjúkdóma sem er í höndum lækna fellur að mestu í þennan ramma. Þar
sem hjúkrunarfræðingar fylgjast með og meta árangur meðferðar þá fer vinna
hjúkrunarfræðinga einnig hér fram. Þekking á „sjúklingnum“ snýr að sjúklingnum
sjálfum og hvernig hann bregst við meðferð og upplifir sjúkdóminn. Segja má að
vinna hjúkrunarfræðinga sé mest í þessum ramma. Mikla næmni þarf til að greina og
þekkja sérkenni sjúklinga. Hér reynir því bæði á fagþekkingu og klínískt innsæi.
Þekking á „einstaklingnum“ fæst í gegnum sögu einstaklingsins og hvað tiltekinn
hlutur þýðir fyrir tiltekinn einstakling.
Stein-Parbury og Liaschenko (2009) notuðu þessa greiningu á upplýsingasöfnun
til að dýpka skilning á samvinnu lækna og hjúkrunarfræðinga. Þannig notuðu
þær greininguna til að átta sig á samspili þekkingar og vinnu og mikilvægi þess að
þekkja sjúklinginn. Þær fylgdust með sjúklingum á gjörgæsludeild sem sýndu merki
þess að vera ruglaðir og með því að nota þessa greiningu á þekkingu náðu þær að
greina hvaða upplýsingar um sjúklinginn hjúkrunarfræðingar og læknar nota við
greiningu á rugluðum einstaklingi. Í ljós kom að læknar notuðust við upplýsingar úr
rannsóknaniðurstöðum svo sem blóðprufum og klínískum prófum sem kanna meðvitundarástand
sjúklinga. Auk klínískra prófa nálguðust hjúkrunarfræðingar sjúklinginn
með því að tala við hann og notast við fyrri upplýsingar um hann, þ.e. áður
en sjúklingurinn varð ruglaður. Samvinna þessara stétta varð árangursríkust þegar
þær skiptust á upplýsingum um sjúklinginn á grunni „tilfellisins“. Hins vegar var
samvinnan árangurslítil þegar læknar töldu áhyggjur hjúkrunarfræðinganna ástæðulausar
þar sem þeir sáu sjálfir engin merki um ruglástand sjúklings. Þessar niðurstöður
sýna ólíkar leiðir stéttanna við ákvarðanatöku og hvernig samvinna og samskipti
þessara stétta er mikilvæg þegar kemur að umönnun sjúkra.
165
164