eerste gezang

9ff
GODS GROOTHEID IN DÉ
Al 't oovrig vee, 't welk ik aan uwe wufte zanden,
ö Zee, befchouw, verbeeldt de glorie onzer landen,
Het nuttig Rundvee in die weiden hier en daar,
Doch 'k zie bij dit Tafreel, ö wondre waterfchaar,
Geen' herder Dorilas, hoe 'k zoek met fcherpziende oogen.
Maar welk een drift leidt haar door wonderbaar vermoogen
Langs 't afgelegen ftrand? wat is het, dat haar doet
Verlaaten voor een poos den gladgekamden vloed?
3
t Zijn veel, ja veelerlei, werkzaame en vreemde zaaken,
Die famen 't wondre lijf van dit gedierte uitmaakcn.
Dat lichaam, zoo bereid, volgt ftiptelijk de wet
Aan deeze foort van zee- en Iandvee vastgezet:
Dat ieder menigmaal zich moet naar 't ftrand begeeven,
En aan de lucht den weg, tot onderhoud van 't leeven,
Moet
waarvan de nagels kort en puntig zijn : zijn hals is zoo dik, dat
hij niet dan met veel moeite den kop kan wenden: hij heeft aan
't boven kaakbeen 2 tanden van een'voet lengte, zeer wit, en meêr
geacht dan ivoor, en die cirkelsgewijs krom naar de borst gaaa,
welke zeer breed is. Het geloei van eenen Walrus, is afgrijslijk:
hij gaat graag uit het water, en klautert heel vlug tegen de rotfen
op, die langs het ftrand zijn, en op de vreeslijke fchorsfen ijs,
die op de zee drijven. Zie de Befchrijving van de Gedierten van
Spitsbergen, 4de Hoofdft.