eerste gezang

izt GODS GROOTHEID IN DE
Nu zag men anders niet dan ingeftorte landen,
Verdronken aarde en veld, verzoopen barre zanden,
Hier hoog opeen-gekruid, daar ginds en vérr'verfpreid:
Dan ftapels rotfen, door der waatren onbefcheid
Elk van haar plaats gerukt, als fnippers van geen waarde,
Verftrooid op akke s, veld, en 't oppervlak der aarde:
Dan ruimten, opgefcheurd, gefpleeten van elkaêr;
Afgronden ijslijk diep, verfchrikkelijk en naar,
En dorre bergen met hun fteil verheven kruinen,
Toen eerst met fchorsfen ijs, als met kastallen duinen
Van allen kant bcpunt, met kegels als bezaaid.
Die beefde en trilde nog, en de andre was gedraaid,
Of reeds gansch omgekeerd, en zelfs verplaatst geworden;
A1T die verwarring, en die vreesfelijke onörden
Kwam uit een' feilen Root en fchudding, die de hand
Des ongezienen Gods tot ftraffe gaf aan 't land,
En al den Aardkloot (i)
op dat tijdftip, toen defchaaren
Der losgclaaten en ontembre waterbaaren
Al
CO En al den Aardkloot] Waarfchijnlijk kan men gisfen, dat
God ter uitvoering des Zondvloeds, zijnde die één der gróotfte
wonderwerken, en vérr' boven het befcf der natuurlijke reden,
den As des Aardkloots, een weinig noordwaards heeft doen draaien,
waardoor