eerste gezang

488 GODS GROOTHEID IN DE
Een drooge gouddorst, heet, door onrechtvaardigheid;
De wroeging, die hem beult, ftraft reeds zijn fnood beleid;
Terwijl het waar geluk de huizen van die lieden
Als fnoode pesten van de maatfchappij blijft vlieden.
Mijn opgetoogen oog ziet in die beelden, och!
Maar al te duidelijk het ftim en vuil bedrog;
Wiet anders zijn 't dan Hechts doorluchte ellendelingen,
Vanbuiten dronken door de vreugd, die zij ontvingen.
Vanbinnen-door verdriet en zorgen wechgeknaagd.
Waarfchijnlijk fier op 't geen zoo lang hen heeft behaagd;
Hun blij voorfpoedig lot: en heimlijk in hun harten
Van euveldaên bewust met duldelooze fmarten.
Des te ongelukkiger, hoe minder hun gelaat
Naarbuiten heefc vertoond dien inncrlijken ftaat,
En zij, om 't wroegen, voor de menfchen fteedste dekken,
All' hunne poogingen met ijver deeden ftrekken.
Is dan dit heil, naar 't welk een iegelijk verlangt,
Die bruid, die 't hart hun trekt, en daar men fteeds aan hangt,
Dat waar geluk niet dan een fchim, die uit onze oogen
Staag heencn vlugt, als waar'men door een' droom bedroogen,
Die bij 't ontwaaken is verftooven in den wind?
Neen, ftervling, neen! 't geluk, zoo fterk door u bemind,
Is