eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Vijfde Gezang. 345
Laat ons nu eens, ö Hert! ö edelmoedig dier,
Het oog ook vestigen op u en uwen zwier.
Natuur was mild om u haar gaaven mee te deelen,
Zij deed zachtmoedigheid door uwe fierheid fpeelen.
Zij heeft iets zonderlings in u voorwaar geleid;
Bij uwen fijnen reuk een wondre maatigheid.
Want naauwelijks gevoelt ge u zelv' in vetheid groeien,
Of wilt uit uwen aart dien wasdom ftraks befnoeien;
U zelv' begeevend naar gansch maagre velden heen.
Uw vleesch vol lieflijkheid en kracht, is om die reên
Den zieken heilzaam, wijl 't hun kwaaien kan geneezen:
Uw hooreps worden als een artfenij gepreezen:
De blijde Lente, was, met een' vernoegden lach,
Den barren wintervorst na uw' geboortedag
Driemaalen opgevolgd, geftreeld door zonne ftraalen,
Sints gij de hoornen eerst op uwe kruin zaagt praaien.
Maar hoe! wat ziet mijn oog? is u de moed ontroofd
Omdat u dit fieraadgevallen is van 't hoofd?
Treur niet,,de zomer zal u dat nieuw wcdergeeven:
Ja zelf, indien gij rekt uw jaaren tot de zeven,
Zult gij ze jaarelijks met takken zien vermeêrd,
Terwijl uw ouderdom ons daardoor wordt geleerd.
Y 5
Och,